De Telegraaf, 15 januari 2005,

door Prof. Dr. Bob Smalhout

Het aantal mensen dat van gratis voedselpakketten leeft, is het afgelopen jaar explosief gestegen, meldde onlangs dit dagblad. Er zijn nog meer alarmerende berichten, bijvoorbeeld dat er uit honger groenten worden gestolen uit volkstuintjes, dat steeds meer Nederlanders rood staan en tallozen hun schulden niet meer kunnen betalen. Volgens Martin Dessing is dat het gevolg van 'de euroramp die ons allemaal treft".

Dessing is van huis uit een middenstander. Als zodanig heeft hij altijd een heldere kijk gehad op de economie, de prijzen, valuta, internationale monetaire ontwikkelingen en goederenstromen. Hij heeft zich in de loop der jaren getransformeerd tot een politicus die zich grote zorgen maakt over de Europese Unie. In het bijzonder wat betreft de gang van zaken rondom de invoering van de eenheidsmunt, de euro.

In de nacht van 17 op 18 juni 1997, tijdens een eurotop te Amsterdam in het gebouw van De Nederlandsche Bank, werd onze gulden, die bijna 700 jaar had bestaan en die samen met de Duitse mark en Zwitserse frank tot de hardste valuta ter wereld behoorde, ten grave gedragen. Vanaf dat moment gingen anderen meebeslissen over de waarde van ons geld en over de economie binnen onze samenleving. Maar al lang voor 1997 beet Martin Dessing zich als een terriër vast aan de broekspijpen van alle politici die met die verkwanseling van ons monetaire systeem te maken hadden. Hij ging bij persconferenties in discussie met bijvoorbeeld Gerrit Zalm, de minister van Financiën, met Helmut Kohl, destijds Duitslands machtigste man, met Mitterrand (destijds de Franse president), met Wim Duisenberg, de eerste directeur van de Europese Centrale Bank te Frankfurt en met een groot aantal hoogleraren in de economie en met financiële experts.

Hij gaf op eigen kosten brochures uit met ernstige waarschuwingen voor het geheel buiten het Nederlandse publiek om spelende eurocircus. In de dag- en weekbladen plaatste hij advertenties waarin hij de bevolking opriep de euro te boycotten. Maar, zoals we thans weten, was dit alles vergeefse moeite. Een kleine groep van fanatieke europolitici die slaafs gehoorzaamd werd door het Nederlandse trio bestaande uit Wim Kok, Wim Duisenberg en Gerrit Zalm, spoelde de historische gulden samen met de Nederlandse identiteit en ons zelfbeschikkingsrecht lachend door de gootsteen en ontweek behendig alle grondwettelijke bepalingen die aan zulk een operatie verbonden zouden moeten zijn.

Zelden werd in Nederland de democratie erger met voeten getreden dan door onze eigen hoogste volksvertegenwoordigers, die zich er altijd op lieten voorstaan dat ze zo democratisch waren. Deze schaamteloze vertoning waarbij geen enkele Nederlander ook maar iets had in te brengen en waar ook ons parlement geen woord over mocht zeggen, vertoonde alle kenmerken van een totalitair staatsoptreden. Martin Dessing heeft al zijn ergernissen hierover kortgeleden samengevat in een handzaam boek (144 pagina's) dat hij de titel gaf 'De euroramp treft ons allemaal…' (uitgave Aspekt). Het is een parafrase op de jarenlang via de media uitgetoeterde staatsslogan: 'De euro is van ons allemaal'. Uitvoerig gaat Dessing in op de werkelijke overwegingen die ten grondslag lagen aan dat uiterst ondemocratisch handelen van de betrokken politici. Zo was er de koehandel tussen wijlen de Franse president François Mitterrand en de Duitse bondskanselier Helmut Kohl.

Mitterrand wilde gaarne de zwakke Franse frank koppelen aan de ijzersterke Duitse mark door ze samen te smelten tot een nieuwe munteenheid. Als tegenprestatie zou Frankrijk dan niet langer dwarsliggen bij de zogenoemde Wiedervereinigung van de West-Duitse Bondsrepubliek met de Oost-Duitse DDR. Verder bedachten vele Europese ministers van Financiën een bijna criminele truc door de nieuwe munt, de euro, aanzienlijk over te waarderen. Met de zekerheid dat die kunstmatige munt binnen korte tijd zou devalueren, konden vele landen hun enorme staatsschulden met zeker 40 procent verminderen. Bovendien bood de noodzakelijke gigantische geldomwisseling dan tevens de gelegenheid al het zwarte geld binnen onze economieën boven tafel te krijgen. Dus in feite was het een ordinaire geldzuivering zoals we die al eens na de Tweede Wereldoorlog hadden meegemaakt, destijds op initiatief van de toenmalige minister Lieftinck.

Dit heeft ertoe geleid dat sinds 2002 vrijwel alles bijna tweemaal zo duur geworden is, hoewel alle betrokken autoriteiten dat stelselmatig en hardnekkig ontkennen. Maar vermoedelijk doen die nooit boodschappen. Hoewel de euro officieel als ƒ2,20 moet worden berekend is de werkelijke waarde niet meer dan hoogstens ƒ1,10. En dat verklaart de huidige problemen. Dit is nog afgezien van de emotionele, nationalistische en psychologische factoren die er de oorzaak van zijn dat ongeveer tweederde van de Nederlandse bevolking de euro nog steeds als een vreemde en ongewenste munteenheid beschouwt en zeker grote bedragen nog altijd omrekent in guldens, om te weten wat de eigenlijke waarde is.

Maar het meest verontrustende en ook beledigende van deze gang van zaken is het feit dat wij als inwoners van een land met een rijke historie, een hoogontwikkelde cultuur en een oude democratie door een handvol carrièrebeluste autoriteiten als dorpsidioten zijn behandeld. De euroverkooppraatjes van Wim Duisenberg, Gerrit Zalm en Wim Kok waren jarenlang van een schaamteloos primitief niveau. Kennelijk werden we allemaal door deze arrogante elitesocialisten te stom geacht om geïnformeerd te worden en mee te denken over onze eigen belangen. Wij mochten niet denken, niet spreken en geen referendum organiseren. Denemarken en Zweden onder andere hebben dat wel gedaan. Ze wezen de euro voorlopig af. Economisch maken zij het tot nu toe heel goed. Beter dan wij.

Het ziet er naar uit dat het overheidsbeleid, dat van alle Nederlandse staatsburgers betalende debielen wil maken, in de naaste toekomst zal worden voortgezet. Zo mogen we binnenkort stemmen over de Europese grondwet die een bijna 100 procent Frans product is. Niemand heeft ooit één bladzijde gelezen van het ruim 400 pagina's dikke boek. Wij worden door onze eigen regering gereduceerd tot een soort analfabetisch stemvee dat straks zonder vragen steeds meer geld moet betalen voor een organisatie waar wij in feite niets over te vertellen hebben. Daarom is 'de euroramp' een aanrader voor iedereen die graag eens door het valse eurosprookje heen wil prikken en die wil weten waardoor ons eens zo plezierige land voor velen onbewoonbaar dreigt te worden.