Huizen, 1 mei 2007

Gebrek aan moed de beste garantie voor een vlakke carrière

Enkele jaren terug meldde ik mij aan bij de pas opgerichte Vereniging van Onderzoeksjournalisten. Dat leidde tot niets, omdat ik kennelijk niet voldeed aan de criteria van loonslaaf bij een landelijke uitgeverij of omroep. Ik was namelijk geheel zelfstandig op 28 maart 1996 begonnen met journalistiek onderzoekswerk te doen op basis van "No regular job, no regular income", ofwel: voor noppes. Het voordeel daarvan is dat niemand je opdrachten geeft, behalve jijzelf. Ik begon met schrijven op een oud kladblok en dat groeide uit tot een website van duizenden pagina's bij de Sociale Databank Nederland die dagelijks tussen de 1500 en 3500 keer bekeken wordt.

De reden voor deze invulling voor mijn verdere leven (ik was toen 54 jr.), was dat ik inzicht had gekregen in de structuur van het geldsysteem, en dat die structuur negatieve gevolgen had en heeft voor de sociale structuur en menselijke ontwikkeling. Ik ontdekte dat de geldstromen over de wereld nog minder dan één procent gerelateerd zijn aan de begrippen: produceren, consumeren, arbeid, het sociale stelsel en het belastingstelsel. Veel armoede in de wereld hangt ook samen met de wisselkoersen van munten, waarbij internationaal veel arbeid in halffabricaat tegen een absurd lage prijs kan worden geïmporteerd. Maar ook de effecten van de omwisseling van de gulden naar de euro heeft journalistiek veel te weinig aandacht gekregen.

Het is mij tot nu toe niet gelukt om bij de publiciteitsmedia iemand te vinden die enkele van de meest cruciale onderwerpen durft aan te kaarten. Of dat nu ligt aan de journalisten zelf of aan de hoofdredacties, het lukt niet om bijvoorbeeld de geldpolitiek en structurele corruptie in ons rechtssysteem voldoende aan de kaak te laten stellen. Neem de staatsschuld.

Ik schreef op 18 september 2002 aan alle Tweede Kamerfracties, met een kopie naar de grote kranten en omroepen, een brief met de aanbeveling om de staatsschuld helemaal niet en nooit af te lossen. Dit omdat zoiets ten koste zou gaan van de inkomsten van de pensioenfondsen. Ik heb dat ook laten weten aan de fondsen zelf. Maar om de een of ander reden schijnt men zo vastgeroest te zijn in de opvatting dat je schuld altijd moet terugbetalen (behalve bij Lenen.nl), dat dit onderwerp nooit goed aan de orde komt in een openbaar debat. Wel weet ik van de goeroe van de persvrijheid Henk Hofland in een telefoongesprek dat de geldpolitiek, grondpolitiek en bevolkingspolitiek uitgesloten zijn van journalistieke evaluatie.

Zwaar teleurgesteld over de mores bij de media en de Tweede Kamerleden huldigde ik de opvatting: 'De Pers, het geweten van de natie mist zelf een geweten en wordt ongevraagd via internet een geweten aangemeten'. Daarmee was de functie van de website van de SDN meteen duidelijk. Ik doe dus dat wat de nationale pers nadrukkelijk laat liggen. Of ze dat heimelijk toch leuk vinden laten ze niet weten. Wel hoor je van andere journalisten dat je niet zomaar vrij over een onderwerp dat de landelijke politiek raakt mag schrijven, want anders loop je risico in een afvloeiingsregeling te belanden.

Het vreemde van journalistieke moed is dat journalisten het risico aanvaarden om in een oorlogsgebied ontvoerd of gedood te worden. Maar er bestaan in het binnenland kennelijk drempels om na onderzoek naar collusie en corruptie op het hoogste politieke en justitiële niveau de bevindingen te publiceren in het medium waarvoor men werkt. Een fraai voorbeeld is de publicatie bij de Sociale Databank Nederland van het verslag van het bezoek van inspecteur J. Veldman van de AIVD aan de SDN. Deze capabele man verklaarde aan het eind van zijn bezoek aan redacteur Brockhus van de SDN, aan auteur K.H. de Werd van het boek 'De geheimen van Vrouwe Justitia' en aan de bestrijder van de campingmaffia en ex-onderzoeker voor de Belastingdienst Ir. R.A.A. Rietveld het volgende: 'Ik ben ooit door de regering uitgezonden geweest naar Suriname en de Antillen om het niveau van corruptie te onderzoeken en dat te rapporteren. Maar het is hier in Nederland niet anders dan daar in de West'. Einde citaat. Wat hij moest onderzoeken voor de overheid was of er gevaar bestond voor terroristische aanslagen, juist vanwege de beschuldigende publicaties bij de Sociale Databank Nederland over corruptie bij de overheid en in de politiek.

Een voorbeeld van omissie. Op de persconferentie van Karel de Werd in de Witte Bergen op 25 maart 2007, waarvoor ook Maurice de Hond was uitgenodigd, schitterden de onderzoeksjournalisten door afwezigheid. De uitnodiging was zowel schriftelijk als per mail gestuurd. Het thema was: fraude, misleiding, omissie en vervalsing gepleegd door het OM inzake meineed in de zaak van K.H. de Werd tegen het Openbaar Ministerie, de rechterlijke macht en politiek verantwoordelijken. 'Gefundenes Fressen' voor journalisten zou je denken. Maar nee hoor, het zwijgen is oorverdovend.

Een ander voorbeeld van grove nalatigheid van de politiek en de pers is het geval van het in een rechtsprocedure brengen van valse getuigen, waarvan een deel meer dat tien jaar daarvoor op het kerkhof lag. De lijst is openbaar. Niemand, maar dan ook niemand in de Tweede Kamer, bij de advocatuur, de rechterlijke macht of het Openbaar Ministerie stoort zich een deze vorm van valsheid in geschrift en meineed, gepleegd door een advocaat. Het lijkt wel of je het rechtssysteem niet echt aan de tand mag voelen. Het imago moet kost wat kost beschermd worden, ook al gaat dat ten koste van individuele burgers. Het zogenaamde landsbelang prevaleert, waarbij dat belang feitelijk het belang is van de politieke en juridische elite. Rechtbankpresident van der Molen in Alkmaar zei tegen de heer Rietveld: 'Wanneer u het Openbaar Ministerie en het rechtssysteem wilt aanvallen hebt u daaraan 'n hele kluif'.

Nog een voorbeeld van onvoldoende aandacht in de media en de politiek voor het gebrek aan integriteit bij de rechterlijke macht. Hier de zaak van Johan Veldhuis. Deze man vecht al jaren om zijn recht, en tegen meineed gepleegd door twee politieagenten in Haaksbergen. Hij beschikt als enige gewone burger over het Rijksrechercherapport van 1300 pagina's waarin helder de meineed van de agenten en het afdekken daarvan door de korpsleiding werd bewezen. De rechtbank in Almelo besloot om over deze zaak gras te laten groeien. Het werd  stil in de media en dus ook in de Tweede Kamer.

En nog een voorbeeld van verwording van onze zogenaamde rechtsstaat die alle kenmerken vertoont van een bananenrepubliek. Drs. N.C. Burhoven Jaspers MBA ligt al 20 jaar in echt- en boedelscheiding met zijn ex die gerechtsauditeur was bij de Hoge Raad der Nederlanden. Zij plunderde in valse hoedanigheid met een imitatiehandtekening van haar man diens bankrekening. Zij werd niet vervolgd wegens valsheid in geschrift en diefstal, waarvoor concrete bewijzen zijn. Vanuit haar functie bij de Hoge Raad regelde zij dat de belastingdienst haar een kopie verstrekte van de belastinggegevens van haar voormalige echtgenoot. De Nationale ombudsman onderzocht dit en oordeelde dat minister van Financiën Wim Kok zich schuldig gemaakt had aan onbehoorlijk bestuur. Aansluitend kreeg zij een beleidsfunctie bij Financiën. In een projectgroep onderzocht zij het fiscale gedrag van de Nederlandse elite. Vermoedelijk vanwege de opgedane kennis van zaken werd zij samen met twee anderen op een en dezelfde dag benoemd tot raadsheer aan het Gerechtshof in Arnhem; de zogenaamde Drie van Arnhem. Een waar wonder van benoemingenbeleid. Er is volgens de heer Burhoven Jaspers later gesjoemeld met de datum waarop dat zou zijn gebeurd.

Kortom, het gebrek aan moed bij journalisten is kenmerkend wanneer het om grote schandalen bij de overheid gaat om die aan de kaak te stellen. Vooral wanneer het de structuur betreft en niet een geïsoleerd geval. Dat blijkt met name bij de grote dagbladen en bij de omroepen van radio en televisie zo te zijn. Oud VVD-kamerlid Keja zei mij eens in Muiden tijdens de verkiezingscampagne van Ed Nijpels op mijn vraag over de persvrijheid bij de omroepen: 'Hilversum? Oh man, dat stikt van de politiek', waarmee de aap uit de mouw kwam. Sindsdien heb ik vijf keer meegedaan aan de Kamerverkiezingen als kandidaat. De laatste keer met een lijst zonder naam, namelijk lijst 14 als nummer 11. Ik dacht met mijn ludieke posters aandacht te krijgen van kranten en omroepen, want mijn poster was er een met een chimpansee als kandidaat. Heel Hilversum hing er mee vol en duizenden pamfletten met die aap werden aan de poort van het Mediapark uitgedeeld. Resultaat: zwijgen, negeren, censureren en manipuleren.

Dus wanneer we het hebben over het gebrek aan moed, dan leg ik de verpaupering van de binnensteden, het ontstaan van voedselbanken als gevolg van politieke keuze op het bord van de media die onderzoek naar belangenverstrengeling, corruptie en 'old boys' netwerken kennelijk schuwen als carrière-ondermijnend.

Mag ik nu toegelaten worden tot het selecte gezelschap van onderzoeksjournalisten? Zie: vragen aan mr. Spong)

R.M. Brockhus
Westkade 227
1273 RJ Huizen
035-5244141
Mail: sdn@planet.nl
Web: www.sdnl.nl