Gijs de Bruin heeft een bedrijf in zandwinning, transport en wegenbouw. Na een aorta-operatie in 1993 blijven wondgazen in zijn buik achter. Na drie maanden erkent het ziekenhuis de fout en worden die met spoed verwijderd. Hij levert een bewonderenswaardig gevecht om weer te herstellen. Maar de ruïne die in zijn lijf is ontstaan valt niet meer te genezen. In een reeks operaties moeten eerst nieuwe omleidingen worden gemaakt. Wegens de voortgaande afsterving moeten vervolgens eerst zijn voeten en vervolgens zijn benen worden geamputeerd. Terwijl hij in coma is geraakt draait de bank de kraan dicht. Zijn bedrijf gaat failliet. Zijn huis moet worden verkocht. Voordat ook zijn halve bekken moet worden verwijderd, overlijdt hij.

Zijn vrouw blijft achter in de bijstand in een slopend gevecht met de in deze kwestie chicanerende, onwillige Nationale Nederlanden. Een van zijn dochters vertelt: 'Ze denken als je nog van onze fooi wilt profiteren, en zeiden: "je moet het nu maar nemen, we hebben je medische papieren, we weten, toch wel dat je daar niet oud mee wordt"'.

Tegen de Rechter laat de verzekeraar zeggen: 'Hij was anders ook failliet gegaan; hij heeft toch maar nog 5 jaar WAO kunnen genieten'. Tegen RTL-5 zegt Nationale Nederlanden het weer anders: 'Wij kunnen de hoogte van de schade niet vaststellen, omdat wij geen bedrijfscijfers hebben'. De Rechter heeft op 29 februari dit jaar in kort geding aan de weduwe een voorschot toegekend.

Voor gedupeerden, advocaten en verzekeraars is dit alles maar al te herkenbaar. Er is zelfs een openbare naam voor. "The mushroom-methode: Keep them in the dark en feed them with shit" is het al lang bekende verzekeringsparool, waar alle partijen groot geld aan verdienen, ten koste van de gedupeerden en/of hun nabestaanden. Ons rechtssysteem biedt de verzekeraars een overvloed aan middelen om het rechtsproces bij grotere schades te traineren.

Mevrouw de Bruin en haar dochters zien daarom nog vele jaren juridische strijd tegemoet. Veel mensen worden eerder murw en nemen maar genoegen met een fooi. Of met helemaal niets. Om ervan af te zijn. Daarvoor laat het recht en de toepassing ervan alle ruimte, zo heet het. Alsof er binnen het huidige recht niets mogelijk zou zijn om laakbare tactieken als deze de kop in te drukken.

Hoe het ook zij: deze praktijk onder de mantel van onze "Rechtsorde" is al meer dan dertig jaar openbaar bekend. En bleef ongehinderd bestaan. De financiële belangen (10 miljard gulden blijft zo jaarlijks in de kas van de particuliere verzekeraars) en de daarmee samenhangende druk zijn blijkbaar zo groot, dat tweehonderdduizend politici, advocaten, Rechters, artsen, verzekeringsmedewerkers en andere betrokkenen dat al die tijd op zijn beloop lieten, en daar liever comfortabel, veelal grof aan verdienden, dan er wezenlijk iets aan te veranderen; (Bron: Arbeidsongeschiktheid, Ziekte en Letsel).

De media putten uit een stuwmeer van drama's bij verzekeringsgedupeerden en hun familie en dat is hoogst prettig voor hun lees-, luister- en kijkcijfers. Zolang de journalistiek deze zaken niet in de volle breedte blootlegt vinden de verzekeraars het wel goed zo. Dat bij langdurige arbeidsongeschiktheid door ziekte dezelfde praktijken hoogtij vieren zijn zien verzekerden liever niet onder ogen: Dat kan toch niet waar zijn? En zo blijven bijna alle Nederlanders netjes hun premieheffing en deze particuliere verzekeringspremies betalen.

Bronnen: Nederlandse nieuwsmedia; RTL-5, 3 maart 2000; Arbeidsongeschiktheid, Ziekte en Letsel, 14e editie, november 1999; Eerdere berichten op de Nieuwspagina van www.werkgroep1970.nl

Terug naar het begin

SDN-rubrieken

Stichting Sociale Databank Nederland
E-mailadres: sdn@planet.nl
Internet site: http://www.sdnl.nl/verzeker.htm