Het zal je kind maar zijn!
met een
Post traumatisch stress syndroom
Het verhaal over een 10 jaar oud meisje (inmiddels 14), wie dol was op haar vader en alle familie leden en
wie volgens alle deskundigen zeer gelukkig en tevreden was met de situatie waarin zij destijds leefde.
Een meisje wie van de ene op de andere dag niets en niemand wil zien, papa niet, lievelings oma's en opa's niet, gewoonweg niets en niemand.
Iedere leek kan na mijn verhaal gelezen te hebben vertellen hoe dit komt, maar de zogenaamde deskundigen stoppen hun hoofd in het zand en weigeren pertinent gemaakte fouten recht te zetten. Zodat deze situatie nu al
vier jaar voortduurt en zeer grote gevolgen zal gaan hebben voor latere leven van dit kind! En het meest trieste van dit laatste is dat de betrokken instanties en personen dit wel erkennen maar weigeren er iets aan te doen, dit ondanks dat zij hier wel de middelen voor hebben.
De betrokken personen:
Voogdij vereniging SIJA Opperdan (Bureau jeugdzorg Amsterdam):
ABJ (bureau jeugdzorg Amsterdam):
Verder spelen in deze zaak een dubieuze rol:
Basisschool het Hoefblad te Purmerend (directeur L. Settels)
Het Davinci College Purmerend (directie en mevrouw Kok)
Tel: 0299-431711 Fax: 0299-472777
davinci@xs4all.nl
Interne klachtencommissie Bureau Jeugdzorg Amsterdam:
Hr. B.R.A. Maassen
Hr. M. Wattimena
Mevrouw mr. R. Kempen
Tel: 020-6249087 Fax: 020-6271799
Heeft u inlichtingen over bovenstaande instanties en/of personen, of heeft u ook met hen te maken gehad , laat het ons a.u.b. weten! Hoe onbelangrijk de informatie misschien ook lijkt.
Maar Sharon denk nou eens terug aan ons allemaal, dan weet je zelf wel dat je er niets van waar is wat je allemaal verteld is! Je was een paar keer in de week bij Oma bijtpoes, en zelf wilde je er graag nog vaker zijn. En nu.......nu wil je haar helemaal niet meer zien? Jeetje Sharon, je bent nu al veertien en ik ben heel nieuwsgierig hoe je eruit ziet, want zoals iedere vader ben ik toch nog heel trots op je en draag je foto en je melktandjes altijd bij me. De foto heb je hierboven kunnen zien, die is al vier jaar oud, want van je moeder krijg ik geen nieuwe foto.
Ik heb een tijdje geleden in het gezinsblad een foto van je gezien waarop jij stond terwijl je aan het turnen was. Helaas was deze foto een beetje onduidelijk al kon ik wel zien dat je erg groot geworden bent. Ik zou nog veel meer tegen je willen zeggen en ook van je willen weten maar daar is internet niet de geschikte plaats voor.
Daarom alleen nog dit............Sharon we houden van je
!!!!!!!!
Oma Sanne (bijtpoes)
Het is 23 mei 1996, de dag die vele levens veranderde, om nooit meer het zelfde te worden. De dag waarop een lief meisje haar vader verloor en een hele familie een kind! De dag waarop instanties en bij deze instanties werkende personen zich met een volkomen gelukkig en goed functionerend gezin gingen bemoeien, aangespoord door de leugens van een jaloerse ex echtgenote, die niets en niemand ontziend, ook haar eigen kind niet, haar zin wilde krijgen, namelijk de voogdij over haar dochter! Let wel, opeens, na zich eerst tien jaar geheel niet met het kind bemoeit te hebben en alle andere zaken belangrijker waren, hoofdzakelijk geld.
Opeens wisten zogenaamde kinderbeschermende instanties beter dan ik, de vader hoe het kind, welke ik vanaf nu Sharon zal noemen, in elkaar zat en wat goed voor haar was en nog steeds zou zijn. En daarmee de jeugd van Sharon volkomen vernietigen, zo ook de levens van haar familie uiteraard. Familie waar ze dol op was!
Het verhaal welk u gaat lezen zal lijkt misschien soms ongeloofwaardig en overdreven, maar gelooft u mij, alles maar dan ook alles is 100% de waarheid en overal zijn bewijzen van. Dit laatste echter speelt als een rode draad door de gehele zaak, omdat de instanties liever hun kop in het zand steken dan de waarheid onder ogen
te zien. Nee, want dan zouden ze gemaakte fouten recht moeten zetten!
Een in 1996 volkomen gelukkig kind, een volkomen gezond kind, geestelijk en lichamelijk, heeft nu diverse klachten waaronder een post traumatisch stress syndroom, door het plotselinge wegvallen van haar maatje, haar vader en uiteraard niet te vergeten van haar stief moeder, die zij veelzeggend en vrijwillig mama noemde.
Weggerukt uit haar gewone dagelijkse bestaan, waarin het haar aan niets ontbrak, niet aan liefde en ook niet aan materiële dingen. Weggerukt van haar grote liefde ritmisch turnen van haar huisdier en haar oh zo vertrouwde kamertje thuis. Weg, foetsie, van de ene op de andere dag!
Voor alle duidelijkheid, de schrijver van dit verhaal ben ik Gerard, vader van Sharon, ten tijde van dit gebeuren was ze tien jaar en het gezag (voogdij) was mij toegewezen door de rechter. Al eerder ten tijde van de echtscheiding in 1989 had ik al de voorlopige voorzieningen toegewezen gekregen. Mede omdat moeder weg was
gegaan en een week of tien niets van zich had laten horen. Vanaf het begin was
het de gerechtelijke macht dus al duidelijk dat Sharon beter af was bij mij de
vader.
Enige tijd na het uitspreken van de voorlopige voorzieningen moest uiteraard definitief vast gesteld worden bij wie Sharon moest gaan wonen. In gezamenlijk overleg met mijn ex-echtgenote is toen gekozen voor co-ouderschap. Waarbij Sharon bij mij bleef wonen, en eens in de veertien dagen bij haar moeder een weekend verbleef tevens de woensdag middag welke later uitgebreid is met de avond en nacht. Let wel, dit alles op vrijwillige basis. Moeder wilde en kon Sharon niet vaker en/of langer hebben. Later in dit verhaal zal nog duidelijk worden waarom. Maar ook voor de echtscheiding heb ik Sharon dagelijks verzorgd, aangezien haar moeder er nooit was! Vanaf de dag dat Sharon geboren was in 1985 heb ik alles gedaan en met liefde!
En volgens de deskundigen heb ik altijd voor een situatie gezorgd van STABILITEIT, CONTINUïTEIT EN ZORG, tevens zou ik haar een sterke EMOTIONELE basis hebben meegegeven. Prachtige woorden! Vooral als men bedenkt dat Sharon nu al vier jaar bij moeder woont en er gezocht wordt, ja let even goed op! Naar een situatie van:
Even resumeren voor alle duidelijkheid van het komende verhaal:
Verlating door mijn echtgenote met achterlating van Sharon (vier jaar) in 1989.
Vader krijgt daarna voorlopige voorzieningen toegewezen, Sharon blijft bij vader.
Enige tijd later besloten tot co-ouderschap. Dit heeft een aantal jaren perfect gefunctioneerd.
In 1995 spande mijn ex echtgenote W.B. plotseling en zonder enige aanleiding een zaak aan om het gezag te krijgen.
Tijdens deze periode ging het zeer slecht met Sharon en hierover werden wij gewaarschuwd door klasseleraar Mijermans en directeur Settels van basisschool het Hoefblad. Sharon was bang dat ze bij moeder moest gaan wonen en dit wilde ze in het geheel niet.
Later hebben we zelfs een door Sharon geschreven documentje gevonden op haar kamer welk dit ook bevestigd.
En voor alle duidelijkheid "Wilma is Sharon haar stiefmoeder en Rob was de partner van moeder."
Maar dit was niet de eerste keer dat Sharon in de war was door het "getrek" aan haar door moeder!
Uiteindelijk verloor moeder de voogdijzaak en ik vader kreeg het gezag toegewezen.
Een hoger beroep werd ingesteld door ex-echtgenote. Maar aangezien zij geen enkele grond of reden had om het gezag toegewezen te krijgen verzon zij die redenen maar zelf. Leugen na leugen na leugen na leugen. Het eerste gedeelte van het verhaal wat gaat komen speelt zich af tijdens de periode voor de uitspraak van de hoger beroep zaak.
HET VERHAAL:
Op 23 mei 1996 werd mijn dochter Sharon, over wie ik de vader het gezag had, niet teruggebracht door haar moeder W.B. en partner R.S.(vanaf nu W en R) bij wie Sharon op bezoek was geweest. Telefonisch werd mij nota bene door partner R. medegedeeld dat ik Sharon niet meer terug kreeg, nooit meer! In eerste instantie vatte ik dit nogal laconiek op, gezien ik de voogdij had en dus (dacht ik) even naar de politie moest gaan om Sharon terug te laten halen. Niets bleek minder waar.
Ik met mijn gezag papieren naar de politie.
Daar wisten ze niet zo goed wat ze met de situatie aan moesten. Ze hebben toen de raad v.d. kinderbescherming (vanaf nu raad) gebeld voor advies, maar daar was niemand te bereiken die daadwerkelijk advies kon geven. Het kwam er op neer dat de politie niets deed! Ook niet na lang en veel aandringen. Ik werd weggestuurd! Uiteraard ben ik de volgende dag weer teruggegaan. Wederom werd er geen enkele poging ondernomen om Sharon bij mij terug te brengen. Dit is een week lang zo doorgegaan, ongeveer dertien keer ben ik op het bureau geweest maar zonder resultaat. Ze zouden niets kunnen doen omdat het een civiele kwestie was. Nu had ik mij ondertussen op de hoogte gesteld van de nieuwe voogdij wet (nieuw was op dat moment een jaar oud) en hieruit bleek dat de politie wel degenlijk in kon en moest grijpen.
Het enige wat zij moesten doen is een speciaal formulier in vullen en dit laten ondertekenen door een hulpofficier van justitie, die altijd op een politie bureau aanwezig zijn. Daarna zouden zij Sharon op kunnen gaan halen. Met het wetboek in mijn hand ben ik wederom naar het bureau gegaan, daar maakte ik ze attent op de nieuwe wetgeving. Hun antwoord was ronduit lachwekkend. Opeens herinnerde ze zich dat ze wel eens een soort circulaire hadden gehad over de nieuwe wet en gingen deze even opzoeken. En ja hoor, toen bleek dat ze inderdaad in moesten grijpen. Ruim een week na mijn eerste verzoek gingen twee agenten naar het huis van moeder waar Sharon verbleef. Ze deden dit in uniform wat niet mag in zo'n geval. Ik mocht niet mee, maar moest wachten op het bureau.
Enige tijd later kwamen de twee agenten terug, echter zonder Sharon. Later werd mij door hun superieuren verteld dat Sharon in bed lag, even later naar beneden kwam en helemaal hysterisch was. Omdat het vrijdag avond was en Sharon dat weekend (volgens moeder) bij een vriendinnetje zou gaan slapen zou met de politie zijn afgesproken dat Sharon na het weekend gewoon door moeder naar school gebracht zou worden. Sharon zou dan gewoon naar huis kunnen gaan in de lunchpauze en ook weer gewoon thuis, bij papa dus slapen. Dan zou alles opgelost zijn! Ik was het er niet mee eens maar ik moest mij bij deze "oplossing" neerleggen. Overigens werd mij later verteld door een van de agenten die bij moeder thuis was geweest (mevrouw v. Dam) dat niet Sharon hysterisch was, maar moeder en dat ze zich daar niet zo goed raad mee wisten.
Die maandag zat ik te wachten en had zoals gewoonlijk vast haar lunch klaargemaakt. Sharon was altijd binnen een kwartiertje na het uitgaan van de school thuis, maar die dag was ze er na een half uur nog niet. Uiteraard werd ik ongerust en ging haar overal zoeken, maar geen Sharon te vinden. Daarop besloot ik de
school te bellen. Mij werd verteld dat Sharon ziek gemeld was door moeder. Uiteraard kreeg ik argwaan, want waarom had moeder mij dan niet op de hoogte gebracht? Na controle door mij bleek er bij moeder niemand thuis te zijn. Nou dan maar weer naar de politie, maar deze konden niets meer voor mij
doen volgens hen.
Op naar mijn advocaat (mr. Flipse Zaandam). Deze stelde zich in verbinding met de advocaat van moeder (Mr. kemp, kantoor de Hoogd-Grevelingen Purmerend) die vrolijk vertelde dat moeder ONDERGEDOKEN was met Sharon. Ook zou zij een kort geding hebben aangespannen met het doel Sharon bij zich te mogen houden, in ieder geval tot de dag van de uitspraak in de hogerberoeps kwestie. Mijn advocaat belde toen met justitie Haarlem (officier v. justitie mevrouw van Ling) en zette de situatie uiteen. Immer het ging hier om een geval van ontvoering/ontrekking aan de ouderlijke macht. Zeer strafbare feiten! Toch besloot off. v. justitie v. Ling niet in te grijpen.
Nog de zelfde dag heb ik zelf contact opgenomen met Justitie Haarlem, mevrouw v. Ling en na een lang gesprek heb ik haar over kunnen halen opdracht te geven om mijn dochter op te gaan halen. Ik moest naar het politie bureau gaan en zij zou ondertussen alles in orde maken. Er kwam een ARRESTATIEBEVEL tegen mijn ex-vrouw. Voordat ik op het bureau aankwam was de politie al naar het huis van mijn ex-vrouw geweest om haar te arresteren. Een beetje dom natuurlijk want ze was ondergedoken en ik neem aan dat iedereen begrijpt dat je dat niet in je eigen huis doet!
O.k. dan moest dan maar aan hulpofficier van justitie Kooi opgeven de mogelijke verblijfplaatsen en/of adressen waar moeder en dochter zouden kunnen zijn, wat ik ook deed. Ik gaf hem enkele adressen waaronder de ouders van mijn ex. Daar werd mijn mijn ex aangetroffen maar volgens de politie Sharon niet. (Later is mij uit betrouwbare bron verteld dat Sharon wel degelijk aanwezig was.) Ook werd mijn ex-vrouw NIET GEARRESTEERD, maar mocht 's middags naar het bureau toe komen om een verklaring af te leggen. Maar eerst had ik nog een ander adres opgegeven waar Sharon dan mogelijk wel kon zijn, nl.. bij familie van de partner van mijn ex. Hr. Kooi WEIGERDE echter dit adres te bezoeken want dat was in Amsterdam en daar hadden ze geen tijd voor! Terwijl er toch een arrestatie bevel lag en bevel tot het terug brengen van mijn dochter!
Ik heb een kopie van de verklaring bemachtigd die mijn ex op het bureau aflegde en hieruit blijkt dat er niet eens aan haar gevraagd is waar Sharon was!! (of wisten ze dit misschien al?) En gek genoeg werd na de verklaring van mijn ex het arrestatie bevel ingetrokken en werd de opdracht ingetrokken om Sharon terug te brengen naar vader. Of vond de hr. H> Kooi het misschien zielig voor moeder. Hij schreef immers ook in de verklaring, dat moeder zeer geemotinoneerd was. Ja, "moeder" was bang dat ze in het hok moest, nota bene op haar verjaardag 5 juni 1996! En dan te bedenken dat de zelfde heer Kooi eerder op de dag in het bijzijn van drie getuigen tegen ons zei toen wij geemotioneerd waren omdat Sharon niet gevonden was, "Met emoties kunnen we hier geen rekening houden, dan kunnen we ons werk niet goed doen".
Welnu, zonder emoties blijkbaar ook niet!