IRM . . Juristen . . EU Grondwet <===> SDN . . Klokkenluider . . Ruud Rietveld







Castricum, 10-04-2004

AAN : Mr. L.J.L. Koster [President]
Rechtbank te Alkmaar
Kruseman van Eltenweg 2
1817 BC Alkmaar


Betreft :

    Pr 147.2004


Geachte Mevrouw Koster,

Bij deze mijn antwoord op uw brief van 9 april 2004 waarin u zich stelt achter rechter Croes, maar impliciet ook dat de rechtbank Alkmaar zeer bewust corrupte advocaten toelaat en tolereert en de kwalijke gevolgen daarvan. U sauveert zelfs belangenverstrengelde rechters in uw toko die nog geen onderscheid kunnen maken tussen dode eisers, personen die geen eiser waren, en waarvan niemand aanwezig was.

MOEILIJK VOOR 'N AL 18 JAAR BEGRAVEN PERSOON OM EISER TE ZIJN TEGEN RIETVELD

Zie de documenten van de criminele advocaat Maes met 60 voor 90 procent niet-bestaande eisers. En dan zijn er opeens nog maar 30. En nu mevr. Koster, hoeveel zijn het er nu nog?? Hebt u dat door het Openbaar ministerie al laten uitzoeken ?? Dat is een zeer ernstig vergrijp hoor !!! Dode mensen opvoeren in een "rechts"procedure met misleiding van de rechter. Dat is beslist een zware misdaad; veel ernstiger dan valsheid in geschrifte en meineed. Nog erger, dat Croes toen als fungerend vice-president deze valsheid in rechtsprocedure met zijn verstrengeling heeft toegestaan !! Hij heeft toen wel drie uur als een zombie zitten luisteren naar vijf keer hetzelfde pleidooi. Dit dan en mogelijkerwijze als gevolg van een hersentumor, hetgeen ik nogmaals betreur.

Alleen, ziek ben ik ook al tien jaar, maar jullie betreuren dat niet. Jullie proberen echt Rietveld zijn graf in te werken. Maar oh, voordat dat zover is mevrouw Koster…!!! Want als de natuur het toelaat zal ik het einde van mijn leven proberen zolang mogelijk uit te stellen, juist om dit onrecht te bevechten. Want het kan niet kan zo zijn dat door een achterlijke uitspraak mijn gezin dat alles van het leven te verwachten had, op mijn ziekte na, alles is kwijtgeraakt. Ik zal dit over mijn lijk niet tolereren.

Verder zal ik per alinea de door u genoemde punten beantwoorden. Het contact wat ik volgens u met Croes zou hebben gehad is niet correct, omdat ik alleen contact heb met zijn antwoordapparaat, dat is iets anders. Verder is een brievenbus ook iets anders dan Croes als persoon. Die postbus ontvangt in veel gevallen iets zinvols, maar Croes kraamt onzin uit. En dat weet u dondersgoed. Ook mis ik vreemd genoeg in uw schrijven de langdurige gesprekken van Croes met mevr. Mesman (alias 'de Winter') die hij voerde over mijn zaak en persoon; en zelfs meer dan dat. Hoe kunt u mij dan verbieden contact te leggen met een antwoordapparaat ?? Gelul Koster !!

Dat de rechtbank Croes zal steunen indien het tot een aangifte komt juich ik toe, en dat u dat doorleidt naar het Openbaar Ministerie nog meer. Omdat de corrupte Hoofdofficier Justitie A.O. Kerk nu in de regio zit van Bergervoet; de vrienden van Croes zowel als van S. de Haas. Vandaar dat mijn zaken op een na afgedaan zijn met stemmingmakerij. Prachtig Koster, ik raad u aan mijn zaken door te leiden naar Officier van Justitie Koos Plooi, die doet tenminste zijn werk; vandaar dat hij ook bedreigd is net als ik. Een van mijn vrienden van Plooi is weer een studievriend van Officier Justitie Fred Teeven. Dus u hebt de keus uit twee goede officieren van Justitie. Duidelijk !! En ook deze loze bedreiging van XXX met het bewijs in mijn handen is aan die twee klungels niet besteed, zoals al eerder door mij genoemd hebben zij niets gedaan.

Voor wat het punt van mijn aanhangige zaken betreft waar ik bij betrokken ben of nog betrokken zal geraken. U moet niet vergeten, Mevrouw Koster, de echte oorzaak ligt in Croes zijn achterlijke uitspraak. Vandaar ook mijn steeds groter wordende schadeclaim.

En mevrouw Koster, het door u aangehaalde punt om iedere schijn van belangenverstrengeling of partijdigheid te vermijden. U stelt dat er rechters uit Amsterdam worden belast met deze zaak. Nu moet ik toch echt even lachen. Een advocaat die Deken is. Deze deken heeft een eigen advocatenmaatschap, die op de dag dat verstrengeling nodig is weer rechter, en als sluitstuk voorzitter van de Raad van corrupte Discipline. Alleen een juryrechtbank van burgers kan onafhankelijkheid nog enigszins waarborgen. De volstrekt corrupte constellatie van uw systeem kan dit niet.

En dat u het betreurt dat u mij niet hebt kunnen bewegen mij positief op te stellen is ronduit dom. Want ik strijd voor recht, en wanneer ik dat ook gekregen had zou dat een groot voordeel voor mij en gezin zijn geweest. Maar bovenop de enorme puinhoop in uw Krombank (wat al eerder is gesignaleerd in diverse krantenverslagen) zal ik nog een schepje bij doen, door de komende week vier in uw tokootje uitgesproken zaken op het internet te ventileren. En dan eens kijken wie zijn energie negatief besteedt. Uw rechtbank en rechters mevrouw Koster, betaald door de Nederlandse belastingbetaler en op twee punten niet te vergeten.

P.s. Laat mr. P.H.B. Littooy niet meer overvliegen van Alkmaar naar Amsterdam, anders hebben wij weer belangenverstrengeling. En tot slot: als u allen net zo goed of slecht kunt onthouden als ik, komt mijn geplaatste opmerking in een gesprek op uw Krombank haarfijn uit [ Bergervoet lacht zich te barsten en gaat rustig door. Zie mijn bijgeleverde document ]. Deze brief gaat ook naar de minister.

Rietveld

Hoogachtend


Ir. R.A.A. Rietveld
Bakkummerstraat 58b
1901 HN Castricum
Tel.: 06-49618734


P.s.:
Mevrouw Koster wanneer u geen belangenverstrengeling wilt, raad ik u aan rechters uit Den Haag over te vliegen, anders komen bij de volgende zaken zowel de rechters als mijn advocaten uit Amsterdam [ hebben wij weer Belangenverstrengeling ]



De Telegraaf
 
 
       Het Europees Hof in het Franse Straatsburg oordeelde op 27 oktober 1993 in een spijkerhard arrest dat Henk van Reijendam, eigenaar van het confectiebedrijf Dombo in Nijmegen, slachtoffer was van een ernstige gerechtelijke dwaling. Dombo Beheer diende daarop een claim van ƒ 148 miljoen in, waarop de Haagse rechtbank in 1996 erkende dat de Staat in beginsel aansprakelijk kon worden geacht. De Staat tekende hoger beroep aan, maar liefst acht jaar lang verzuimde de landsadvocaat zijn motivering van dit beroep bij het gerechtshof in te dienen. Vorige week besloot het Haagse Hof daarop het hoger beroep vervallen te verklaren. De erfgenamen van de inmiddels overleden Henk van Reijendam bereiden nu een nieuwe claim voor, die met rente zal oplopen tot een bedrag van rond de € 100 miljoen!

Dans om DOMBO-CLAIM

Erfgenamen textielmagnaat willen € 100 miljoen na ernstige gerechtelijke dwaling

door RON COUWENHOVEN

 
 
NIJMEGEN, zaterdag
       Acht jaar lang zaten de peperdure raadslieden van het chique Haagse advocatenkantoor Pels, Rijcken & Drooglever Fortuijn met de armen over elkaar en deden niets, terwijl ze zelf namens de Staat der Nederlanden hoger beroep hadden aangetekend in de geruchtmakende faillissementsaffaire rond het Nijmeegse confectiebedrijf Dombo. Dat gebeurde in 1996, nadat de Staat door het Europees Hof in Straatsburg was veroordeeld en de Haagse rechtbank ´in beginsel´ de aansprakelijkheid van de Staat in de Dombo-affaire erkende. Het bedrijf had een schadeclaim van ƒ 147.994.583,61 ingediend.
        Mr. J.L. de Wijckerslooth, nu voorzitter van het college van procureurs-generaal, maar toen nog landsadvocaat, had het beroep zelf aangetekend, maar diende nooit een motivatie in. Toen hij in 1999 de hoogste justitiële baas in Nederland werd, werd hij in de Dombo-zaak opgevolgd door mr. G.J.H. Houtzagers. Deze presteerde het om vijf jaar lang niets te ondernemen, waardoor de afwikkeling van de zaak ernstig werd vertraagd.
       Maar toen de advocaat van Dombo om een zogenoemd ´verval van instantie´ – een vervallen verklaring van het hoger beroep – vroeg bij het Haagse gerechtshof, kwam de landsadvocaat eindelijk in actie. In precies acht regels – één per jaar dus... – betoogde hij dat een dergelijke unieke gerechtelijke maatregel pas in 2006 kon worden genomen. „Het feit dat de memorie van grieven tot op heden niet is genomen doet daar niet aan af”, schreef mr. Houtzagers over zijn eigen falen. Maar mr. D.J. de Brauw, vice-president van het gerechtshof, oordeelde daar totaal anders over en schrapte het hoger beroep definitief.
       
Cassatie
       Mr. Houtzagers had deze week geen tijd om zelf antwoord op de vragen van deze krant te geven, maar liet via een woordvoerder weten: „Er wordt met cliënt overlegd over de mogelijkheid van cassatie tegen deze uitspraak. Het feit dat er acht jaar lang geen motivering van het hoger beroep is gegeven heeft te maken met ingewikkelde procedurele kwesties in deze zaak. Er is overigens geen definitieve uitspraak over de aansprakelijkheid van de Staat.”
        In Nijmegen gaf Wim de Witte namens Dombo Beheer vlijmscherp commentaar op de gebeurtenissen. Hij zei: „Wat mij zo woedend maakt is dat de Staat der Nederlanden nu al elf jaar lang de uitspraak van het Europees Hof aan zijn laars lapt en de laatste acht jaar zelfs niets meer ondernam om het enorme onrecht dat mijn schoonvader is aangedaan, recht te zetten.”
       Binnenkort zal Dombo Beheer een nieuwe claim tegen de Staat indienen, waarbij ook de wettelijke rente over ƒ 148 miljoen in rekening zal worden gebracht. Het bedrag zal dan oplopen tot het fortuin van ruim € 100 miljoen.
       De Domboaffaire barstte al in 1980 los, toen Henk van Reijendam, de grondlegger van het bedrijf, bij de Nederlandsche Middenstands bank – tegenwoordig de ING – in Nijmegen een kredietverhoging van ƒ 1,6 miljoen kreeg toegezegd. Toen hij met dit geld begon te investeren in twee andere bedrijven schroefde het hoofdkantoor van NMB in Amsterdam de toezegging terug met als gevolg onoverkomelijke financiële problemen voor het uiterst succesvolle confectiebedrijf waar zo´n 300 mensen werkten. In 1982 volgde het onvermijdelijke faillissement, nadat de bank de geldkraan helemaal dichtdraaide.
        In het proces dat Van Reijendam aanspande tegen de NMB weigerde het gerechtshof in Arnhem de directeur en grootaandeelhouder als getuige te horen, terwijl NMB-directeur Van Workum, die de toezeggingen had gedaan, wel werd gehoord. Dombo verloor het proces, maar werd in 1993 door het Europees Hof voor de rechten van de mens wel in het gelijk gesteld. In het internationaal befaamd geworden Dombo-arrest bepaalde de hoogste rechtsinstantie in Europa: ´Het Gerechtshof in Arnhem heeft onrechtmatig gehandeld jegens Dombo Beheer door Van Reijendam niet als getuige toe te laten. De Staat is aansprakelijk voor het ontbreken van een wettelijke regeling op grond waarvan een partij-getuige in de procedure gehoord kan worden´.
       Het was een vernietigend oordeel over de weigering van een fundamenteel recht op hoor en wederhoor door het gerechtshof. Op basis van deze uitspraak concludeerde de Haagse rechtbank drie jaar later, dat de Staat ´in beginsel aansprakelijk kan worden geacht voor schade, die Dombo mogelijkerwijs heeft geleden´.
       Tot een definitieve vaststelling van de schade kwam het dus niet. „Maar de aansprakelijkheid van de Staat staat vast”, zegt De Witte, die namens de erfgenamen van Henk van Reijendam optreedt. Hij is getrouwd met Annamijn, een dochter van Henk.
       „De rechtbank stelde ook dat mijn schoonvader in een zogenaamd request-civiel gehoord moest worden om te bekijken of toch de NMB niet aansprakelijk gesteld kon worden. Maar twee weken na het tussenvonnis werd hij getroffen dooreen acute hartstilstand. Ook de NMB-directeur die de kredietverlening toezegde is inmiddels overleden, zodat beide hoofdrolspelers er niet meer zijn.”
       


• Annamijn de Witte-Van Reijendam verdedigt na 22 jaar nog steeds de belangen van haar overleden vader. Echtgenoot Wim zegt: ”Het is schandelijk dat de Staat der Nederlanden al dertien jaar lang een veroordeling door het Europese Hof volkomen negeert."
• Henk van Reijendam, directeur-eigenaar van confectiebedrijf Dombo, overleed veertien dagen nadat de Haagse rechtbank hem in het gelijk stelde. Hij was toen al volledig geruïneerd en van grote welstand teruggevallen in een bijstandsuitkering.
FOTO´S: WIM HOFLAND

Landsadvocaat mr. Houtzagers liet via zijn woordvoerder deze week weten, dat er absoluut nog geen duidelijkheid is over de aansprakelijkheid van de Staat. Dit staat echter haaks op een bespreking die op 15 maart 2000 plaatsvond tussen hem en Wim de Witte en zijn raadsman.
       „Daarbij deed Houtzagers het voorstel ƒ 40.000 van onze advocatenkosten te betalen en daar overheen een vergoeding van ƒ 70.000. ´Dan kunt u daar leuk van op vakantie,´ zei hij er nog bij. Op dat moment was onze claim al ƒ 148 miljoen. De fooi die Houtzagers namens de Staat aanbood was gewoon schandalig na al het leed dat mijn schoonvader was aangedaan. We hebben het gesprek dan ook afgebroken en zijn weggegaan. Maar het was wel een erkenning van de schuld, die de Staat ten opzichte van Dombo heeft.”
       Het faillissement had voor Van Reijendam verschrikkelijke gevolgen. Hij leefde in welstand en had een huis in Spanje. Jarenlang had hij met zijn bekende kinderkleding miljoenen winst gemaakt, maar na de financiële ondergang van zijn bedrijf smolt zijn privé-vermogen als sneeuw voor de zon.
        „Alles ging op aan de processen tegen de NMB en de Staat”, zegt dochter Annamijn. „Hij leefde uiteindelijk van de bijstand. Zelfs cadeautjes voor zijn kleinkinderen kon hij niet meer kopen. Na een gevecht van zestien jaar kreeg hij voor het Europees Hof en de Haagse rechtbank eindelijk genoegdoening en toen overleed hij plotseling. Hem werd indertijd moedwillig de nek omgedraaid. Ik had zo graag gewild dat hij nog had meegemaakt dat hem volledige rechtsherstel was gegeven.”
       Na een periode van liefst 22 jaar zal het zeer moeilijk worden om de schade van Dombo en Van Reijendam precies aan te tonen. Namens de erfgenamen zegt Wim de Witte, in het dagelijks leven directeur van Trauma Opvang Nederland in Nijmegen: „Er zal moeten worden uitgegaan van het bedrag van bijna 148 miljoen gulden, dat in 1996 in de rechtszaak in Den Haag is ingebracht. Maar het geld is eigenlijk niet meer het belangrijkste. Waar het om gaat is dat de Staat een burger zo verschrikkelijk lang op zijn recht laat wachten. Dat druist tegen elk rechtsgevoel in. Het is een schandelijke vertoning.”
       
Passiviteit
       Hij ergert zich enorm aan de volstrekte passiviteit van de landsadvocaat in de Domboaffaire. De Witte zegt: „De tactiek is er gewoon opgericht dat je uiteindelijk moedeloos de strijd opgeeft, omdat je vecht tegen een systeem dat over onuitputtelijke financiële bronnen beschikt. Dat heeft niets meer met fatsoenlijke rechtspleging te maken. Zoiets verwacht je toch niet van de Staat?”
        Volgens mr. Houtzagers en De Witte´s eigen advocaat mr. R. Maat van het Middelburgse advocatenkantoor Wouters & Maat, heeft het ook alles te maken met de ingewikkelde juridische kwesties die op tafel liggen. Het geruchtmakende Dombo-arrest van het Europees Hof is leerstof aan tal van universiteiten geworden. Mr. Maat: „Het gaat om zeer ongebruikelijke procedures, maar ik verwacht toch dat er nu binnen anderhalf jaar een definitieve uitspraak over de hoogte van de schade-uitkering zal komen. Dat de landsadvocaat nog cassatie overweegt, acht ik kansloos. De uitspraak van het Hof is glashelder. Men heeft jarenlang gewoon niets ondernomen. En dat kan absoluut niet.”
       


Terug naar pagina

 


17 april 2004

 


De Telegraaf
 
  Vinkenslag

 
 
        Hoe staan wij ervoor? U zegt: „slecht”. Is dat nu zo? Een miljard of wat bezuinigen, dat zijn we gewend. De euforie van 2000/2001 was buiten proportie. We zouden de staatsschuld aflossen. Nou ja. In dit land wordt bezuinigd. We weten niet beter.

        Gelukkig is alles weer bij het oude. Bezuinigen doet ons geen kwaad. Nee, het kwaad komt van een andere zijde. De Nederlandse samenleving raakt gewend aan geweld. Criminele liquidaties behoren tot het straatbeeld. De tv spreekt van „mediterrane gewelddadigheid”, die inmiddels deel van het leven zou uitmaken. Men doelt -onder meer- op een toenemende bereidheid zichzelf op te blazen en anderen in dat lot te laten delen. Hoe overleven mensen in bedreigende omstandigheden? De steun van binnenuit is een precair punt. Het houdt niet over. Officieren van justitie worden bedreigd tijdens hun ambtsuitoefening.
 
      Uitspraken van politiemensen doen vermoeden dat de bazen daar weinig adequaat op inspelen. Dit zijn uiterst gevoelige zaken. Hoe staat de belastingdienst er eigenlijk voor? Onze fiscus is welhaast slachtoffer van zijn imago. Een geoliede verwerkingsmachine, waaraan de staat echt lastige taken kan overlaten. Geen vrees voor dure verbouwingen. De belastingdienst klaart zijn klus binnen budget. Maar goede rapporten dreigen een doel op zich te worden. In zo´n klimaat gaat de aandacht van de dienstleiding uit naar media-management, niet naar de werkvloer.
       Dan is er Vinkenslag. Een huizen-op-wielenparkje, waar het goed toeven is. De media gewagen van een belastingvrijstaat. De Kamer neemt de zaak hoogst ernstig. Staatssecretaris Wijn krijgt vragen opgediend. De antwoorden zijn, binnen een dag, in volle vergadering besproken. Wat lezen wij? Het is niet gemakkelijk, lees risicoloos, belasting te innen binnen Vinkenslag.

 

    De bewoners onttrekken zich systematisch aan administratie- en andere plichten. En, zo zijn wij, dan krijgt de bedreiger hulp. Er zijn afspraken gemaakt. De dienstleiding wist het. De mare is, dat alleen een stapsgewijze aanpak helpt. Een fraai leerplan. De bewoners zullen, door gewenning, het afdragen leren waarderen. Het project loopt zo´n tien jaar. En, zo zegt de bewindsman, er was vooruitgang. Wel degelijk. 

       Toch voldoet het leerplan niet. In 2002 is er een ander plan: nu om normale regels toe te passen. De communicatie met bewoners verloopt moeizaam.

       Uiteindelijk zijn oude afspraken eerst per 2004 echt opgezegd. Hier ging kennelijk iets mis. De dienstleiding doet geheim onderzoek en zal, zonodig, betrokken medewerkers bestraffen. Wijn spreekt verhullende woorden. Inmiddels rept de pers van „smeergeld”. Hier en daar zijn ambtenaren waargenomen in dikke bolides. Dure schoenen, dat ook. Hoe kon het gebeuren? Dat is inderdaad de vraag. Van goed, publiek onderzoek naar dit soort zaken valt veel te leren.
       
 
 
 
 
 
 

10 april 2004

Het kwaad komt van gene zijde, namelijk o.a. van het verrotte rechtssysteem. De pers rept van smeertgeld naar corrupte ambtenaren, dit is nog maar het tipje van de sluier

Minister Remkes (Binnenlandse Zaken) en s.s. Wijn van Financien, het is zeer eenvoudig: De bedreiger krijgt hulp. Nu moet de FIOD de corrupte Belastingdienst schonen. (Zie de Belastingdiensrt Alkmaar)


Commentaar:

Het is werkelijk niet te geloven wat er gebeurt in de zogenaamde "rechtspraak" in Nederland. Of het nu gaat om de zaak Rietveld contra de Campingmaffia, of om de belangenverstrengeling met bijbanen en plaatsvervangerschap van rechters en advocaten, of politiegeweld danwel openlijke zware belediging van de hoogste ambtsdragers met nazi-symbolen, om gedonderjaag met de kinderbescherming en de pure zwendel met groene stroom door geprivatiseerde overheidsbedrijven, om de tillerij met de Europese wetgeving door de Raad van State m.b.t. het gedogen van het dumpen van giftig afval in hout en in energiecentrales, overal vindt je gemanipuleer, leugen en bedrog, vervalsing, ontkenning en geheugenverlies in en rond de rechtspraak.

Vooral bij de advocatuur is men de schaamte helemaal voorbij. Met name wanneer de broederschap zelf mikpunt is met onthulligen over zwendelpraktijken en het monopolie op toegang tot de rechter afgesneden wordt met torenhoge tarieven. De wet als zodanig wordt volkomen gefrustreerd door de ultieme machtspositie die de advocaten hebben om in achterkamertjesoverleg zaken te "regelen". Of het nu om verzekeringsaangelegenheden gaat of schade door derden, de advocaat maakt en breekt de eigen cliënt die hem duur betaalt. De charade van de rechtszitting moet het slachtoffer van kongsies nog de indruk laten dat zijn/haar belangen tot op het scherpste van de snede behartigd werden, ook al heeft men (helaas) verloren en krijgt je nog een vette rekening er achteraan. Het grootkapitaal wint altijd en de advocatuur en de Rechterlijke Macht gedijen op het leed van de slachtoffers van juristerij.

Dit vuile spel wordt niet alleen gedoogd door de rechtbanken, maar zelfs effectief afgedekt met Raden van Discipline, Raden van Toezicht en Raden van Tucht, die gezien de objectieve ervaringen van zeer velen niets anders ten doel hebben dan het imago van de juridische roofridders af te schermen tegen al te brede verspreiding van inzicht onder de bevolking en aanvallen op het procesmonopolie. De Tweede Kamer speelt daarbij de rol van het stokdove blindemannetje, want er zou wel eens heisa van kunnen komen wanneer de goedbetaalde privileges worden afgeschaft en de burger kwaliteit kan eisen voor zijn eigen geld en dat van de belastingbetaler. De arrogantie van de macht zoals zo fraai is aangetoond in de televisiuitzending van Peter R. de Vries over het parkeergedrag van de justitie- en politietop wordt dan aanzienlijk ingeperkt.

Wat betreft de bovenstaande correspondentie kan alleen maar gezegd worden dat rechtbankpresidente mr. L.J.L. Koster volstrekt niet bij machte is om verantwoord leiding te geven aan de rechtbank in Alkmaar. Zij poogt - wetende dat de zaak echt verziekt is door zowel rechter Croes als door opeenvolgende advocaten - om de affaire Rietveld in de doofpot te stoppen. Haar toch zeer kortzichtige opmerking over aangifte doen bij het OM, dat zelf al zeer zwaar onder vuur ligt m.b.t. het afdekken van massale meineed (zie Karel de Werd), slaat nergens op. Het is een loos argument dat haar machteloosheid en gebrek aan moed aantoont.

Wij nodigen ondanks de zeer scherpe kritiek bij deze mevr. Koster uit om in een interview mijn waarnemingen te ontzenuwen en de machtspositie van de advocatuur en de rechtbank te belichten en een oplossing aan te dragen.

R.M. Brockhus, (redacteur)

Een precreatiepark waar het goed toeven is