Een (on)gewone werkdag?

Op zondagmiddag 16.00 uur aan het welk soms moet dat als ambulancechauffeur. De dienst begint lekker rustig na een uur de eerste rit. Een mevrouw van het ziekenhuis naar huis brengen rustig aan geen gehaast. Daarna nog een rit meestal wordt het rond etenstijd drukker. Op de terugweg om 18.15 uur hoor ik over de mobilofoon de andere ploeg zeggen: "We kunnen niets vinden langs de Al er valt niets uit de lucht; geen vliegtuig in nood te zien." Ik meld me in en moet van de centraal post daar naar toe komen de ambulance voor de deur laten staan, meestal betekent dat, dat er een moeilijke rit aan komt.

Bij binnenkomst centraalpost is er een hoop lawaai, twee mensen aan de telefoon, veel paniek en chaos. Op mijn vraag wat is er aan de hand krijg ik als antwoord er is een vliegtuig in moeilijkheden. Dan komt de melding binnen: "Vliegtuig neergestort in de Bijlmer". Het is inmiddels 18.30 uur zondagavond 4 oktober 1992. Het is niet duidelijk wat voor een vliegtuig is een vracht of personen vliegtuig. Wij gaan er met spoed naar toe denkend hopelijk is het niet echt maar een oefening. Maar in de buurt gekomen roken we het al. Het is echt, de kerosinelucht kwam ons al tegemoet. Ik wordt door agenten naar de plaats gebracht en rijdt het plantsoen in aan de achterzijde van de flats Groeneveen en Klein-Kruitberg, maar wel tegen de wind in.

Een hoop paniek, en veel mensen die hulp verleenden. Er lag een vrouw met brandwonden waar al vier mensen mee bezig waren, dus kon ik verder gaan kijken. Daar zag ik ook de mannen in witte pakken vlak bij de plaats waar het staartstuk lag Groeneveen overgang Klein-Kruitberg. Ze vielen me op omdat ze afwijkend gekleed waren als alle andere hulpverleners die daar ter plaatse waren. Voor de duidelijkheid: het Rode Kruis was er toen ook nog niet. Het is heel onwezenlijk om een flat te zien branden op die manier. Meestal branden er maar 1 of 2 appartementen, nu stond de hele flat van onder tot boven in de brand. De rook en stank kwam mij tegemoet er was geen ontkomen aan want de wind stond onze richting op. Later heb ik mijn bodywarmer moeten weggooien omdat de lucht er niet uit te krijgen was.

Van 18.40 uur tot 23.00 uur heb ik onder aan de flat gestaan (10 tot 50 meter) omdat we niet weg mochten. Daarna werden we met een kopje tomatensoep op de centraalpost geteld. Dat is normaal om te zien of iedereen terug is en dan gewoon weer verder met de dienst. De informatie daarna was nihil, we hoorden niets werden en niet op de hoogte gesteld van de herdenkingsdienst die later gehouden werden. De keren daarop ook niet of ik moest werken.

Ik had wat bulten in mijn nek die er uit moesten het is 20 januari 1994 de operatie gaat poliklinische. Op 27 januari terug om de hechtingen eruit te laten halen ,de arts keek wat bedremmeld. Het is niet goed het is kwaadaardig de ziekte van Hodgkin. Ik heb veel onderzoeken gehad en ben daarvoor naar Amsterdam in het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis geweest. Daar hoorde ik: het is niet Hodgkin, maar non-hodgkin; en dan weer nee, toch niet. Tot op de dag van vandaag is het vaag wat het nu is. Het is kwaadaardig, dat is zeker. Ik ben behandeld met bestraling en vanaf 1994 is de ellende pas goed begonnen. Want het leek net of de bestraling de hele dag door ging en dus een hoop weefsel kapot maakte.

Voor de duidelijkheid: voor 1994 was ik nooit ziek buiten wat verkoudheden. Dus was het voor mij duidelijk waar de klachten mee in verband stonden. Mijn inzet bij de Bijlmerramp. Op het werk wordt er nogal verschillend gereageerd omdat ik tot voor kort de enige was die de klachten daarmee in verband bracht. Nu is er nog een collega die soort gelijken klachten heeft en ook in de Bijlmer geweest is. Wat zijn mijn klachten dan: Gebit kapot, geen speekselklieren meer, de schildklier werkt niet goed. Dit alles kan natuurlijk ook van de bestraling komen. En daarnaast verlies van longfunctie, maag- en darmklachten, een scheurtje in het middenrif, de lever werkt niet goed (vergroot), de milt is aangetast, veel rug en gewrichtsklachten, slaapstoornissen, concentratie zwakte en chronische vermoeidheid. Kortom, een grote ellende voor mij komt volgens mij rechtstreeks door de Bijlmerramp.

Hierdoor is mijn conditie minimaal geworden en kan ik weinig extra's doen. Sporten, lopen, fietsen gaat niet meer, want na het werk ben ik uitgeput. Tot op de dag van vandaag wordt ons voorgehouden, dat er niets ernstigs aan de hand is in de Bijlmer en dat je er zeker niet ziek van kan worden. Telkens weer wordt je als een aansteller bekeken omdat je nog wel moet blijven werken (i.v.m. de nu zeer slechte sociale voorzieningen) dus kan het niet zo erg zijn. Want hulp als hulpverlener krijg je niet.

Wanneer als ik zeg het komt van de Bijlmer dan is het vaste antwoord: "Dat kan je niet bewijzen, er staat toch in de krant dat dat niet kan". Telkens weer wordt je uitgemaakt voor fantast of sensatie zoeker maar ik als slachtoffer vraag niet om deze klachten. Ik heb ze gekregen tijdens mijn werk. Waarschijnlijk kom ik er nooit meer vanaf, maar dat moet ik accepteren, maar erkenning en hulp is wat ik graag zou krijgen. En het wordt misschien tijd dat er van regeringswege uit beschermende maatregelen komen op de ziekenwagen. Want wij hebben niets geen adembescherming of beschermende kleding raar toch. In het kader van mijn werk ben ik ziek geworden, dat is een risico, maar het onbegrip komt van hogerhand (regering) en dat is niet eerlijk.

Eerder artikel over Bijlmerramp
Vervolgartikel over de Bijlmerramp