zaterdag 6 april 2002 Het succes van Pim Fortuyn is voor Leon van de Weygaert allerminst verrassend. Want de doorsnee Nederlander is volgens hem al heel lang ontevreden. Nederland is in rep en roer. Pim is in het land. Kok, onze rationale morele kampioen, sprak van 'die wildemansbende'. Zijn dédain had weinig effect. De Wildemansbende dreigt meer dan twintig Kamerzetels te gaan bezetten. Kok heeft zich vergist. Pim mag zelfs langzamerhand bij de gevestigde orde aanschuiven. Mocht hij straks minder zetels halen, dan kan men altijd weer naar links schuiven. Veel mensen zien ook een wildemansbende, maar ergens anders dan Kok. Niet of niet zozeer in de partij van Fortuyn maar in hun straat, wijk, dorp en vooral in hun stad. "Het gaat goed met Nederland", zei Kok nog enkele jaren geleden. Ja, het gaat goed. Na zijn vertrek zal hij een verscheurd land en - hoe dan ook - een wildemansbende achterlaten. Het belangrijkste motief om op Fortuyn te stemmen, is de onvrede over de openbare veiligheid. De overheid doet criminaliteit af als een soort collaterale schade die nu eenmaal hoort bij een multiculturele samenleving met open grenzen. Met politiek-correcte rookgordijnen tracht zij de feiten die het gevoel van onveiligheid bevestigen aan het oog te onttrekken. Feiten die zo voor het oprapen liggen : op de internetsite van het CBS bijvoorbeeld zie je dat van de gedetineerden in het jaar 2004 bijna vijfenvijftig procent in het buitenland geboren is. Let wel, geboren. Het behoeft geen betoog dat een substantieel gedeelte van het resterende deel voor rekening moet komen van allochtonen die in Nederland zijn geboren, gezien de enorme problemen met bepaalde groepen jonge allochtonen. Voeg daarbij het feit dat van de 253 moorden in 2001 zestig procent voor rekening kwam van mensen met een buitenlandse achtergrond en dat bijvoorbeeld het merendeel van de groepsverkrachtingen gepleegd worden door allochtone jongeren, dan kun je concluderen dat we misschien toch een multicultureel probleem hebben. Niets blijkt minder waar. Men weet het toch weer zo te draaien dat het allemaal wel mee lijkt te vallen. Treffend voorbeeld is hoe het rapport Asielzoeker crimineler? van de recherche in Groningen wordt 'gerelativeerd'. De problemen zijn volgens het CBS hoofdzakelijk te wijten aan de afwijkende leeftijdsopbouw en de bijzondere omstandigheden van de populatie asielzoekers. CBS-criminoloog Huls weet het zeker. De criminaliteit onder asielzoekers in Groningen valt mee. 'Driehonderd aanhoudingen van asielzoekers in één jaar, dat is nog niet één aanhouding per dag.' In Groningen kunnen ze gerust zijn. Ook het linkse journaille viel door de mand. Al snel konden we lezen dat de Fortuynlijke kiezer een laag opleidingsniveau heeft. De boodschap is duidelijk: neem de Fortuynlijke kiezer niet al te serieus. Als je de media moet geloven is het een minder fortuinlijke 55-plusser met een hoge zuurgraad. Kortom, een Archie Bunkerachtig type. Hoe komt het toch dat men zo blind is voor echte problemen? Was het maar zo simpel. Hoe komt het toch dat men zo blind is voor de echte problemen? Is men teveel bezig met het behoud van de macht? De onverhulde boosheid van Kok, Melkert en Oudkerk toont hoe verslaafd men is aan het pluche. Men wil de macht liever niet delen. Dat blijkt ook uit de euforie bij het begin van Paars. Eindelijk was het CIA uitgeschakeld! Inmiddels blijkt wat het betekent wanneer men de macht heeft. De burger is machtelozer dan ooit. Tweedeling was er allang voordat Kok er over sprak. Veel mensen zijn de linkse dogma's spuugzat. De apparatsjiki hebben het land decennia lang in een verstikkende, politiek-correcte wurggreep gehouden. Maatschappelijke problemen mochten pas besproken worden als de Wiarda Beckman Stichting het groene licht gaf. Bolkestein en Kamp weten er alles van. Publicist Hans Wansink beschreef onlangs de PvdA als een netwerkorganisatie waarbij partijgenoten, wethouders, ambtenaren en organisatieadviseurs elkaar de bal, de baantjes, de opdrachten en de publieke middelen toespelen. Laten we niet de illusie hebben dat dit fenomeen zich alleen op lokaal niveau afspeelt. De overheid en de publieke sector rekruteren selectief. Personeelsadvertenties worden vrijwel uitsluitend in linkse of linksige dagbladen geplaatst. U hoeft dan ook bijvoorbeeld in het onderwijs en in de geestelijke gezondheidszorg geen politiek pluriform gezelschap te verwachten. Het geschetste selectiebeleid verzekert links van een behoorlijk aantal stemmen. Een dergelijke garantie is ook gecreëerd door misbruik van uitkeringen ongemoeid te laten. Veertig procent van de sollicitatieplichtige bijstandsgerechtigden doet dat bewust veel te weinig, constateerde Hoogervorst. In Amsterdam moesten 40.000 mensen met een bijstandsuitkering zich melden bij een megabanenmarkt. Het merendeel komt niet opdagen. Vermeend heeft met veel ophef 3700 uitkeringen in Rotterdam stopgezet. Alsof het probleem gisteren pas is ontstaan. Terwijl er al sinds de jaren zestig stelselmatig een motivationeel proletariaat is gekweekt. De gastarbeiders die hierheen werden gehaald, moesten het werk doen van een categorie blanke Vaderlanders die hier te beroerd voor was en dat ook niet hoefde. Onderscheid moet er wezen niet waar! Dit land zit opgezadeld met een ongekend nepotisme. Een Afrikaans stamhoofd zou er zijn vingers bij aflikken. Wie kan er immers rekenen op zoveel stemmen van belanghebbenden en hun aanhang? Leon van de Weygaert is publicist