De prins en het telraam syndroom Huizen, vrijdag 19 december 2003. Er was eens 'n prins, een machtige prins. Die stond zelfs op de tweede plaats van machtigste mensen in het land. Zijn woord was wet. Iedereen geloofde hem op zijn woord, want hij had de mooiste uitvinding ooit door mensen gedaan: een 'telraam'. Dat telraam was bij uitstek geschikt om met een regeerakkoord de economie weer uit het slop te krijgen, dacht de prins. Met dit telraam kon de prins voorspellen en bepalen hoe het leven van de mensen in het land zich ontwikkelde. Iedereen aanbad deze prins omdat hij als grote wijsgeer de kinderen van de mensen kon behoeden voor een schuld die door de ouders van die kinderen was aangegaan. Alleen de vraag aan wie die schuld dan wel moest worden ingelost, werd nooit gesteld. Door de volksvertegenwoordigers niet, de journalisten niet, de economen niet, en zelfs niet door de mensen die de collectieve schuld torsen. Zij geloofden de wijze prins dat het sparen van geld en het besparen van geld door uitgaven te verminderen 'n verstandig beleid was dat tot gezondmaking van de staatsfinanciën zou leiden. Velen van hen geloofden ook dat de Aarde plat was, en dat het leven begint bij de dood; en dat het heelal in zeven dagen in elkaar was geknutseld. Niets was te dol om al het collectieve en sociale uit de bestaande maatschappelijke structuren weg te snijden om te voldoen aan de virtuoze regeltechniek van de prins met zijn telraam. Het gekke is dat niemand gelooft dat er niet bezuinigd moet worden. Niemand waagt het om vragen te stellen of te onderzoeken, want het geloof in het prinselijke bezuinigen is rotsvast. Echter, niemand kan vertellen hoe en waar je zou kunnen bezuinigen op het circulatieproces van de economie, zonder het geheel te laten krimpen en daardoor inkomen uit arbeid te laten verschuiven naar inkomen uit uitkering. Want dat is wel het gevolg van het bezuinigen op de collectieve sector. Het enige voordeel is dat de uitkering maatschappelijk minder kost dan loon uit collectieve arbeid. Tel uit je winst met de verpaupering, pensioenbreuken, armoe en werkloosheid als gevolg. Maar de concurrentiepositie is gered, zegt de prins met z'n telraam! Wat niemand zag, ook de prins niet, dat met het woeste schuiven met economische volumes vanuit de onderkant van de economie (armen) naar de bovenkant (rijken) dat er enkele kralen van het telraam waren verdwenen. De prins had namelijk niet gezien dat er ook bezuinigd was op zijn eigen telraam en dat met zijn rekenkunst op het kleinere telraam als afspiegeling van de economie de economie inkromp met het verminderen van het aantal kralen (dat is finale koopkracht). Maar het ijzersterke geloof in zijn kunnen bleef, ondanks massale verpaupering. Wat de goedgelovigen zonder morren wel accepteren (net als in de middeleeuwen) is dat wanneer je een aderlating toepast (bezuinigen) met min of meer paarse bloedzuigers (VVD, CDA en D66) dat dan alles economisch weer gezond zal worden. De chirurgijn zaagde zonder verdoving vroeger ook een been af en verklaarde je dan weer kerngezond. Mensen geloven dat het een aard heeft, zodat het stellen van kritische vragen achterwege blijft. Wat maakt de politici en journalisten toch zo angstig om in het openbaar wat simpele vragen te stellen? Wie dat weet nodig ik uit mij dit te vertellen. Zie staatsschuldfobie.htm en de prijsontwikkeling 1998-2003 en de misleiding door de Nederlandsche Bank. De moraal: geloven is veel gemakkelijker dan vragen stellen R.M. Brockhus Westkade 227, 1273 RJ Huizen Website: www.sdnl.nl E-mail: sdn@wxs.nl