Na de vreselijke dag vijf juni 1996, was iedereen spoorloos verdwenen, moeder en partner, Sharon, mijn ex schoonouders, spoorloos. En dit terwijl Sharon toch ook naar school moest! Na enkele dagen maar weer naar de politie gegaan, eigenlijk zinloos wisten we vooraf, maar toch. Wederom werd er niets gedaan en nu was er toch zeer nadrukkelijk sprake van onttrekking aan de ouderlijke macht en ontvoering. Zelfs weigerde de politie aangifte op te nemen. Dit kon pas na tussenkomst van de Nationale Ombudsman, 8 maanden later gedaan worden. Ook burgemeester T. v. Dam, hoofd van de politie deed geen enkele moeite om de politie te overtuigen dat er daadwerkelijk aangifte gedaan moest kunnen worden.
Ook justitie Haarlem deed niets. En niemand wilde zeggen waarom niet. Ook mijn advocaat was verbijsterd. Na enkele dagen heb ik een particulier recherche bureau ingeschakeld die dan maar de taak van de politie op zich moest nemen. (Recherche bureau de Vries te Purmerend) Op school was Sharon wederom ziekgemeld, maar de directeur geloofde moeder niet. Toch schakelde hij niet de schoolinspectie in! Dit hebben wij zelf gedaan. Maar ook deze deden niets! Ook niet toen moeder later weer terecht was en Sharon inmiddels een maand niet naar school was geweest. U kunt zich misschien voorstellen wat een angst en onzekerheid er is als je kind spoorloos is. Intussen was ook de raad v.d. kinderbescherming bij de zaak betrokken uiteraard. Maar ook deze deden niets want de raadsmederwerker die belast was met de zaak moest eerst met vakantie! Onvoorstelbaar lijkt mij als er een kind vermist is. De angst en onzekerheid werd nog versterkt omdat moeder een labiel karakter heeft en tot vele dingen in staat is. Zo heeft zij zichzelf al eens verwond met een schaar en heeft nog een aantal andere dingen in het verleden gedaan die je met een stabiel karakter nooit zou doen. Ook mijn ex schoonmoeder die naar ons weten op dat moment ook in het gezelschap van Sharon verkeerde heeft een labiel karakter en heeft zichzelf in het verleden aleens vrijwillig laten opnemen in een psygiatrische inrichting te zandvoort. Met al deze informatie deed niemand iets. Te meer ook omdat er een tijdje eerder door mijn ex-vrouw gezegd was, "ALS IK SHARON NIET KRIJG DAN KRIJGT NIEMAND HAAR OOIT NOG TE ZIEN!" Ook deze kennis hadden de instanties, aangezien er aangifte van gedaan was door ons en de politie die dagen extra het adres van mijn ex in de gaten zou houden en er een speciale melding in de politie computers stond, zodat zij bij de een of andere melding uit de straat van moeder er snel zouden zijn.
Recherche bureau de Vries deed o.a. navraag in de buurt en kwam tot de ontdekking dat Sharon niet met andere kinderen mocht spelen en uitsluitend in de tuin met het hek op slot! Dit betrof dus de periode voor de verdwijning. Na drie slopende weken waarin geen enkele instantie ook maar een vinger uitstak zijn wij de hele familie op het spoor gekomen en het bleek dat ze al geruime tijd op een camping in Friesland verbleven. (het Witt) Toen ze er lucht van kregen dat wij achter de verblijfplaats waren gekomen ze ze halsoverkop gevlucht. Inmiddels was Sharon ook al een maand niet naar school geweest.
Het Kort geding
Lees alles over misstanden en verkoop van illusies bij de Kinderbescherming en de sector Jeugd en Familierecht: |
Naar deel 1-De ontvoering
Naar deel 2-Het kortgeding
Naar deel 3-Vertonen van pornografie aan Sharon
Naar deel 4-Sharon is "bang"
Naar deel 5-Sharon blijkt helemaal niet bang te zijn
Naar deel 6-De uit en in huis plaatsing
Naar deel 7-Moeder frustreert ABJ onderzoek
Naar deel 8-Behandeling en uitspraak hoger beroep zaak gezag
Leugens onbewaamheid en bedrog bij kinderbescherming en voogdijvereniging, zaak Sharon jansen