de Gelderlander van 21 maart 1997

Het succes leek te mooi om waar te zijn. Het Algemeen Ouderenverbond (AOV) stormde twee jaar geleden met zes zetels de Kamer binnen. Vele conflicten later en drie zetels armer likt fractieleider Jet Nijpels, beschadigd door haar politiek avontuur, nu haar wonden. Vol optimisme: "We tellen in de Kamer volledig mee."

Door: JEROEN DEN BLIJKER

"Ik ben mezelf door alle ellende kwijtgeraakt. Bij het eerste Kamerdebat, over de regeringsverklaring in 1994, voelde ik me zo vrij. Ik was mezelf, alsof ik nog in de gemeenteraad van Eindhoven was. Prima ging het. Maar sindsdien ben ik nooit meer zo in vorm geweest. Het is een kwestie van hart en verstand: noem het een intern conflict. Ik weet dat het anders en beter moet. Maar met het gevoel wil het nog niet lukken. Die drie zitten nog wel in de Kamerbankjes, direct achter ons. Je voelt dat toch, hoewel ik absoluut niet meer dagelijks aan hen denk. In die zin ben ik wel beschadigd, ja. Maar het zal vroeg of laat wel weer terugkomen. Dat weet ik zeker. Als zij uit de Kamer zijn bijvoorbeeld."

Glimmend van trots betrad Jet Nijpels-Hezemans in mei 1994 de Tweede Kamer. De kiezer had gesproken: Nijpels' Algemeen Ouderenverbond (AOV) was goed voor zes zetels. Nog geen half jaar later lag het sprookje aan diggelen. Conflicten en verdachtmakingen verscheurden de fractie. Pas vorig jaar, na het vertrek van de AOV'ers Hendriks, Verkerk en Van Wingerden, keerde de rust weer. Nijpels ging verder onder de naam Senioren 2000. "Eigenlijk ging het al vóór de verkiezingen mis. En aspirant-Kamerlid, Hendriks, kondigde toen al aan dat hij zijn zoon in dienst wilde nemen. Terwijl ik juist niet zo wilde beginnen. Partijoprichter Martin Batenburg had toch zelf gezegd dat wij een ander soort politiek wilden? Daar begon alle gedoe eigenlijk mee. Maar toen tilde ik daar nog niet zwaar aan. Verkerk stond vier op de kieslijst, Hendriks zes. Zoveel zetels zouden we nooit krijgen. Dacht ik."

"Ik leefde toen sowieso in een roes. We hadden zo'n succes. Overal waar we kwamen, zaten de zalen vol. Moet je nagaan: als de PvdA iets organiseerde, kwam er niemand. Je hebt het dan zo ontzettend druk, wordt zo vaak gebeld dat je absoluut geen tijd hebt om na te denken. Ik ging gewoon echt overal naar toe. Ik kwam op tv, bij Charles Groenhuijsen van NOVA. En later nog, op de verkiezingsdag zelf bij Pons de Poel. Terwijl ik nog nooit op de landelijke tv was geweest. Maar we kregen uiteindelijk tòch zes zetels. Dus die conflicten konden gewoon niet uitblijven. Hendriks ging volstrekt zijn eigen gang. Zei zelfs dat hij onafhankelijk Kamerlid was. Wat ik niet ondernomen heb. Afschuwelijk: We hebben nog voor veel geld een organisatiebureau in de armen genomen. Later volgden Verkerk en Van Wingerden: ook met hen was geen afspraak te maken."

"Ik heb het in nooit verzonden brieven opgeschreven"

"En dan die smile die je naar de buitenwereld moest ophouden. Overal in de Tweede Kamer is immers pers. Of dan kom je mensen tegen die je vragen hoe het gaat. Bij de bakker, op straat, op een vergadering. Moest je weer smoezen verzinnen. Want wij waren niet degenen die de vuile was buiten hingen. Daar was niemand van ons mee gediend. Ik heb zo lang gehoopt dat die mensen tenminste nog voor rede vatbaar waren. Maar het werd maar niet beter. Het was afschuwelijk. Afschuwelijk. Ik heb me toen zo alleen gevoeld. Ging ik met de trein naar huis, dan piekerde ik: mijn God, hoe moet dat? En thuis zei ik, o, ik weet niet hoe vaak: ik doe het niet meer. Ik vertik het. Maar dan liet Frans, mijn man, me tieren en zette me gewoon weer overeind. Praten hè, veel praten. En dan ging ik de volgende dag gewoon weer naar Den Haag."

"En dan die media. Dat begon al 's ochtends met de kranten. Telkens weer je eigen naam terugzien in die koppen. Want iedere krant was natuurlijk geïnteresseerd in conflicten. Of Verkerk me nu wel of niet geschopt heeft, dat soort dingen. Terwijl ik dacht: laat me mijn werk doen. Echt traumatiserend werd het pas toen Hendriks uit de fractie stapte. Het hele circus stortte zich op me: afschuwelijk. Ik kreeg er hartkloppingen van. Vijftig journalisten, vier televisiecamera's met van die felle lampen, hordes fotografen. Sta je in zo'n zaal en alles duikt tegelijk op je af. Die massa vond ik beangstigend. Vooral omdat ik het liefst alles aan iedereen wilde vertellen. Maar dat kon tegelijk ook niet."

"Ik ben er nog steeds niet aan toe om er in detail over te praten. Het is nog zo emotioneel. Natuurlijk, ooit zet ik het wel op papier. Ik hèb het vaak al opgeschreven, in nooit verzonden brieven. Die schreef ik 's avonds de trein, als ik alleen naar huis ging. Dat was een goede manier om de ellende een plekje te geven. In die periode heb ik wel 75 à 100 brieven geschreven. Vaak concreet, over wat er nu weer was voorgevallen. Soms wat vager, gewoon gedachten, gevoelens."

"Ik schreef werkelijk aan iedereen. Mijn vader bijvoorbeeld, die al sinds mijn veertiende jaar dood is. Deetman, de Kamervoorzitter, ook hem heb ik geschreven. Dat ik er nu toch echt mee ophield. Meerdere keren zelfs. Toch maar nooit verzonden. Of ik belde 's nachts mijn zwager Ed Nijpels op. We hebben een heel goed contact, bellen elkaar vaak op, op de gekste tijden. Gaat om halftwee 's nachts de telefoon, dan is het meestal Ed. Het contact met hem is zeer waardevol; ik heb gemerkt dat je sommige dingen het best kan bespreken met mensen die het ook hebben meegemaakt. Vooral voor mijn moeder heb ik het heel erg gevonden. Ze is hartpatiënt en lijdt aan slapeloosheid. En zij las natuurlijk ook de krant. In het begin stuurde ik haar nog wel eens een knipsel. Maar later natuurlijk filet meer. Dan belde ze me op: 'Jet, dat klopt toch niet wat ze over je schrijven? Zo ken ik je niet'. Had ze de krant van iemand anders gehad. Ik dacht: die gaat eraan onderdoor."

"Bang ben ik nooit geweest Nou ja, tot die telefoontjes dan, toen bet conflict met Martin Batenburg ontbrandde. 'Als u uw kop buiten het raam steekt, schiet ik u zo tussen de ogen. Je moet Martin Batenburg met rust laten.' Ja, eerst wil je het niet geloven. Er zijn nu eenmaal gekken, bij elke partij. Dus daar 'ach je om. Maar als je 's avonds laat thuiskomt, helemaal alleen, denk je er wel aan terug, onwillekeurig. Vooral omdat die bedreigingen, in onvervalst Eindhovens accent, zich herhaalden. Ik heb de politie nog gebeld, maar die kon er op dat moment weinig aan doen. Maar je bent toch hoe dan ook bang. Bijvoorbeeld als ik 's avonds laat mijn auto parkeerde naast het huis, in een donker laantje."

"Heel belangrijk waren mijn collega's van andere partijen. PvdA'er Dick de Cloe, CDA'er Frans Jozef van der Heijden, bijvoorbeeld. Ze waren allemaal hartstikke vol begrip. Op de momenten dat je het juist wilde uitschreeuwen, hoorde ik van mijn collega's: 'Joh, denk toch niet dat het bij ons allemaal zo goed is. Dat maakt iedere partij door.' En ik geloof dat dat zo is: kijk maar naar het CDA nu. Als het eenmaal fout gaat, gaat het ook goed fout. Conflicten in de politiek zijn nu eenmaal slecht te hanteren".

"Nu is het zelfs zo dat we in de Kamer volledig meetellen; zo gaan we samen met de PvdA vragen stellen over verzorgingshuizen; de andere ouderenfracties, de fracties van Verkerk, Van Wingerden en Hendriks, tellen niet mee. Die worden niet serieus genomen: ze zijn meestal niet eens bij debatten aanwezig. In feite is daarmee voor ons het zegevieren begonnen. Maar het echte bewijs zijn natuurlijk de verkiezingen van volgend jaar. We komen terug, let maar op. Peilingen zeggen niet zoveel: in 1994 waren immers twee zetels voorspeld, dat werden er zes. Ja, ik wil daar weer bij zijn."

"Maar op één voorwaarde: alle kandidaten voor de Tweede Kamer wil ik persoonlijk kennen. Want ik wil nooit, maar dan ook nooit meer meemaken wat ik heb meegemaakt Ik heb het met het partijbestuur daarover gehad. En ik denk dat de meeste leden van Senioren 2000 blij zullen zijn als ik nog een keer mee wil doen. En gelukkig zijn er nog steeds mensen met kwaliteiten die zich willen inzetten; we hebben niet veel leden, een paar honderd misschien, maar er komen er nu wel weer bij. Sinds 1 januari hebben we dertig nieuwe leden, geloof ik."

"Ik heb er ook geen enkel problemen mee, Wim Bosboom, ja, de voormalige tv-presentator, voor ons in de Kamer komt. Hij weet waarover hij het heeft, kan goed praten. Dus waaróm niet? Natuurlijk beslis ik niet over de kieslijst, dat doet het partijbestuur. Maar ik ben niet bang voor het ontstaan van nieuwe conflicten of problemen. Heb ook nog vertrouwen in mensen. Op een nieuwe partij komen voor 50 procent politieke avonturiers en malloten af. Ik denk dat ik ze nu allemaal wel heb gehad."

Commentaar:

In aanvulling daarop komen zelfs compassionele steunbetuigingen voor Jet Nijpels-Hezemans vanuit andere, overigens fel concurrerende politieke partijen in de Tweede Kamer (o.a. CDA), die zwaar aan het AOV verliezen. Van de eigen AOV-prominenten van het eerste uur blijft werkelijk geen spaan heel. Afschuwelijk allemaal, werkelijk afschuwelijk, zegt Jet. Of het nu Martin Batenburg is (de oprichter en nu lid van de Eerste Kamer) of van Wingerden, die de publiciteit eigenlijk altijd gemeden heeft, de ergste doerak van allen lijkt toch Theo Hendriks - een stedenbouwkundig architect - die o.i. de enige van het zestal is die de belangen van de ouderen het meest pragmatisch tracht te behartigen. Zie daarvoor het door hem in de Kamercommissie voor Financiën begeleide voorstel tot financiering van de AOW met de fusiemiljarden van de vier grote banken. Minister Zalm van Financiën noemde het in de Kamercommissie voor de Rijksuitgaven "Een vondst", maar hij heeft nog geen antwoord gegeven op de vraag of het mogelijk was op die wijze de AOW veilig te stellen. De Ecofin-Raad in Brussel moest maar uitsluitsel geven over dit strikt Nederlands monetaire aspect. Dat kan nog jaren duren; dan is Hendriks weg uit de Kamer. (Helaas..!!)

Het waarheidsgehalte van diverse uitspraken van Jet laat te wensen over, al was het maar dat Kamerlid Hendriks NIET uit zichzelf uit de fractie is gestapt, zoals Jet Nijpels verklaart, maar dat hij door de toenmalig fractievoorzitster van het AOV mevrouw Jet Nijpels-Hezemans eruit werd "geschopt", zoals duidelijk bleek uit een journaaluitzending. Hendriks mocht gewoon de fractiekamer niet meer binnen, ondanks zijn poging. Will Verkerk (nu fractievoorzitter van het AOV) die een flonkerend glas wijn bij een goed gesprek niet uit de weg gaat, nodigde mevrouw Nijpels-Hezemans uit om aangifte te doen bij de politie, naar aanleiding van haar beschuldiging van zijn fysieke aanval met schoppen en slaan. Het door Jet voor veel geld ingehuurde organisatiebureau heeft kennelijk weinig kunnen organiseren, waarbij de vraag open blijft, of de rekening van dat bureau al betaald is, en door wie....!!

Ook de geopperde toezegging van een moordaanslag door Martin Batenburg met het aanbrengen van een extra gat tussen haar ogen, getuigt van een geestelijke toestand die niet goed in overeenstemming is te brengen met die wij van een volksvertegenwoordiger verwachten. Het geestelijk lijden van Jet Nijpels-Hezemans, zoals uit het interview duidelijk blijkt, is dermate hevig en nog zo prominent aanwezig, dat opname in een psychiatrische kliniek mogelijk de beste oplossing is. Niet alleen voor mevrouw Nijpels-Hezemans zelf, maar ook voor de ouderen die aan een goede vertegenwoordiging in het parlement zo hevig behoefte hebben. Haar bijna panische angst om, reizend met de trein vanaf Den Haag (met milieuvriendelijk openbaar vervoer) toch haar auto in een donker laantje te moeten parkeren, versterkt dat beeld, evenals het schrijven van vele tientallen brieven die dan toch maar niet met de post worden verzonden.

Wat betreft het parlementair functioneren in de Kamer blijkt op alle terreinen - behalve misschien het zeer schaarse talent om als een echte debater te kunnen optreden - dat de heer Hendriks als een van de zeer weinigen in het parlement echt open staat voor de inbreng van burgers. Het wetenschappelijk bureau in opbouw 'Karel V Stichting' voor staatkundig onderzoek van deze eenmansfractie, waarover zijn zoon Oscar Hendriks (historicus) de leiding heeft, kent qua omvang en kwaliteit zijns gelijke niet in het parlement. Je zou het eens moeten zien wat daar allemaal gepresteerd wordt, samen met de andere medewerkers. Het lijkt er op dat deze wetenschappelijke stichting ook na het afscheid uit de politiek van de Heer Hendriks een waardevolle bron van informatie zal kunnen zijn voor andere politieke partijen die geschiedkundige of staatsrechtelijke informatie nodig hebben, om gedegen voorstellen tot wetgeving te kunnen doen.

terug naar document

In de TROS-uitzending "Kamerbreed" van 19 april 1997, verklaarde mevrouw Nijpels-Hezemans dat ze een gezonde en schuldenvrije politieke partij voorzat die onder de naam Senioren 2000 de volgende verkiezingen ingaat. Die schuldenvrijheid beperkt zich dan natuurlijk wel tot de nieuwe rechtspersoon van 'Senioren 2000'. De Plof-partij van het AOV waarvan mevrouw Nijpels-Hezemans fractievoorzitster was, en zowel politiek als zakelijk verantwoordelijk was, heeft ze met een schuld van meer dan 100.000 gulden laten zitten. De truc is duidelijk. Je verandert van rechtspersoon en je bent je schulden kwijt. Een directeur die zijn bedrijf als een plof-BV heeft laten zitten met een financiële schuld, gaat zonder pardon de bajes in. Raar eigenlijk, dat zoiets bij politieke partijen niet op een zelfde manier wordt geregeld.

Caspar Becx en Gerrit van der Kooij van TROS-Kamerbreed laten journalistiek nadrukkelijk na om terug te komen op het artikel in de Gelderlander van 21 maart, waarin het droevige verhaal van Jet Nijpels pijnlijk duidelijk een ander beeld oproept. Zij erkent in dat artikel verantwoordelijk te zijn voor het inhuren van een peperduur organisatiebureau, zoals hierboven omschreven. Caspar Becx en Gerrit van der Kooij zijn kennelijk gemakkelijk beïnvloedbaar.