Reactie op het interview met Bas Vos in het radioprogramma 'De Ochtenden'

Video-overzicht met o.a. het aftreden van Bas Vos en het verslag van Twee Vandaag Commentaar van Bas Vos bij Radio 1 op zijn acute aftreden als voorzitter van Milieudefensie Reactie van de Koersgroep op het commentaar van Bas Vos op Radio 1 op 3 december 2001 Aangifte wegens smaad via Radio 1 van Bas Vos oud-voorzitter van Milieudefensie OPEN BRIEF Hallo, mijn naam is Barry Vroomen. Sinds juni 2001 ben ik bestuurslid van Milieudefensie. Hierbij geef ik u mijn reactie op het interview met Bas Vos in het radioprogramma "De Ochtenden" van maandag 3 december 2001. Allereerst wil ik de ex-voorzitter van Milieudefensie, Bas Vos, bedanken voor zijn grote inzet de afgelopen maanden, vaak onder lastige omstandigheden. Maar wel ben ik teleurgesteld over de manier waarop hij ons allen op de Algemene Ledenvergadering van 24 november jongstleden verliet. Nu, voel ik me geschoffeerd, want hij beschuldigt de Koersgroep, en daarmee ook mij, van fraude. Ten onrechte, want die fraude is gewoon niet gepleegd. Ook het wereldkundig maken van deze valse beschuldigingen via de radio is toch niet zo netjes. Een melding aan het bestuur van de vereniging was voldoende geweest voor hem om feiten boven tafel te krijgen. Dat de Koersgroep geen officiële instantie is, dat is een feit. Maar dat deze bestaat is ook een feit. Het is een platform waar maandelijks op verschillende plaatsen in Nederland tientallen leden van Milieudefensie de mogelijkheid krijgen om met elkaar van gedachten te wisselen. Natuurlijk, is niet ieder lid het altijd eens met de voorstellen die uit dit platform voortkomen, maar heel vaak is dit wel het geval. Regelmatig worden er voorstellen aangenomen en zelfs Bas Vos was het regelmatig met ons eens. De ideeën van de Koersgroep snijden kennelijk hout. Gelukkig maar, want zoals Bas ook al zei: de vereniging moet democratischer worden. Laat ik eens wat vertellen over de problemen waarmee Milieudefensie te maken heeft: De kern van het probleem is dat er door onhandige of onjuiste handelingen van het bestuur bij een grote groep leden wantrouwen is ontstaan. In zo'n situatie kan het bestuur het wantrouwen wegnemen door open en eerlijk te overleggen met de betrokken groep om zo nodig de koers te verleggen. Men kan ook een confrontatie aan gaan, zodat de dwarsliggers de club verlaten. Tot het eerste was men niet bereid, en voor het tweede voelde men zich niet sterk genoeg: dat zou veel leden en schade aan de reputatie kosten. Eerst moest de tegenpartij verzwakt worden. Daarom koos het bestuur voor een tussenvorm: de slijtageslag, door de oppositie de indruk te geven dat ze serieus genomen wordt door een heel circus van overlegbijeenkomsten te houden waarin zoveel onderlinge onenigheid zou kunnen ontstaan dat er geen werkbare voorstellen uitkomen. Wat er toch nog uitkomt bundelt men dan tot een volstrekt onverteerbare en onbehandelbare massa amendementen, die dan in een algemene vergadering getorpedeerd worden, op een zodanige manier dat geen rechtstreekse splitsing ontstaat. Dat is dus gelukt. U ziet; of men moet het in goede samenwerking met elkaar eens worden, of men moet tot een splitsing komen. Tussen die beide uitersten liggen alleen chaos, ravage en verbittering. Dat de Koersgroep verantwoordelijk wordt gehouden voor de schade die de vereniging momenteel oploopt is volgens mij onterecht. Hoofdverantwoordelijke in deze is het bestuur van de vereniging, waarvan ik lid ben. De Algemene Ledenvergadering van Milieudefensie van 24 november jongstleden was een schoolvoorbeeld van hoe een "ingepolderde" vereniging werkt. Zulke verenigingen werden ooit opgezet door een stel idealisten met het doel om de samenleving op de een of andere manier te verbeteren - of te behoeden voor onheil. Ze werkten eerst als een hinderlijke luis in de pels van de overheid en wisten vaak successen te bereiken. Al was het maar door bewustmaking van grotere groepen voor misstanden en gevaren in onze maatschappij. Daarna - en daarom - werden ze door de overheid voor overleg uitgenodigd, en in samenwerkingsverbanden betrokken waarin meerdere of mindere mate naar hen geluisterd wordt. Dat heeft voor beide partijen voordelen maar de vereniging vergeet maar al te vaak dat het voordeel voor de overheid het grootste is: die absorbeert de kennis en de wijze van denken van de vereniging, maakt kennis met de gevaarlijkste denkers onder de tegenpartij en maakt die tegenpartij vaak medeplichtig aan de "beleidsdoelstellingen". Veel mensen zien vaak pas veel later dat ze gemanipuleerd werden en dat wat ze gepresenteerd kregen alleen lokaas was; en dat de overheid, als het er op aan komt, alleen keihard de eigen politieke doelen nastreeft. In een volgend stadium wordt de vereniging financieel afhankelijk gemaakt. Wat ouder wordende verenigingen, waaruit de eerste generatie charismatische leiders verdwenen is, hebben vaak moeilijkheden hun ledenaantal op peil te houden en het sterk gegroeide bureau uit de contributies te bekostigen. Ze kunnen vaak ook moeilijk gemotiveerde jongeren vinden en gaan "ledenwervingsacties" ondernemen - iets waar ze in de begintijd helemaal niet over dachten. Dan komt de overheid met opdrachten die de financiële problemen oplossen. En dan is er meestal geen weg terug meer. Men is uitvoeringsorgaan geworden van regeringsbeleid. Voor de vorm mag nog wel nu en dan een soort "actie" gehouden worden. Een van de kenmerken van dat stadium is dat in het verenigingsblad geen werkelijk belangrijke zaken meer aan de orde komen. Als door de leden commentaar op artikelen in dat blad gegeven wordt, of andere wel belangrijke onderwerpen aan de orde gesteld worden, wordt daar geen antwoord op gegeven en publicatie zelfs geweigerd. Het dienen van het milieu is dan niet langer het doel, maar slechts een middel om mensen te binden, geld binnen te halen en zo het eigen bedrijf in stand te houden. Ik denk dat Milieudefensie nu in die fase zit. Een van de kenmerken is ook dat dit "bedrijf Milieudefensie" steeds meer campagnes is gaan voeren waarbij het maatschappelijke belang voor het milieutechnische gaat. Hierbij wordt het aanhangig maken van mensbedreigende milieuproblemen en het aanwijzen van verantwoordelijke personen en instanties meer en meer ongewenst geacht. Dit is het ergste van alles, want het is echt één voor twaalf. Diffuse vergiftiging van ons leefmilieu is een vrijwel onomkeerbaar probleem geworden voor ons en onze toekomst. Ik verwijs naar de gruwelijke ziektes die zich voordoen bij dieren in de bio-industrie, vis uit de Noordzee die inmiddels als chemisch afval bestempeld dient te worden en een enorme afvalberg aan gif waar we van gekkigheid geen raad meer mee weten. Opstoken en er groene stroom van maken vindt onze overheid. Ook de mens wordt bedreigd, want nu is in de omgeving van Nijmegen het aantal kankergevallen al twee keer zo hoog als in de rest van het land. Dit is rechtstreeks toe te schrijven aan de verbranding van giftig hout in de EPON-centrale. Er liggen zelfs plannen klaar om bij de Eemscentrale hetzelfde te doen. ( http://www.sdnl.nl/epon-3.htm ) De verbrandingsresten worden gebruikt als grondstof voor bouwmaterialen, waarvan bouwvakkers metselaarseczeem kunnen oplopen en kanker krijgen. Het resultaat is dat enorme hoeveelheden, nauwelijks afbreekbare, kankerverwekkende en giftige stoffen in het milieu verspreidt zijn en worden. Ik wil mij niet verantwoordelijk maken voor dit beleid van de overheid, dat mede is ontaard als gevolg van de nalatigheid van mijn eigen vereniging Milieudefensie. Spreiding van kennis is dus noodzakelijk om van die ooit zo idealistische Vereniging Milieudefensie weer een echte milieuvereniging te maken.