Excellentie,

Met verbazing en angst hebben wij de kranten van vrijdag 27 en zaterdag 28 maart [1998] gelezen, waarin aangekondigd werd dat u en uw Staatssecretaris de heer de Grave overeenstemming hebben bereikt over de toekomstige privatisering van de ABW.

De ervaringen met de privatisering van overheidstaken, zoals die de afgelopen jaren zijn opgedaan, zorgen ervoor dat we met angst en beven de toekomst tegemoet zien. Wat betekent het voor de uitkeringsgerechtigden als de ABW wordt geprivatiseerd? Naar ons idee de zoveelste slechte ervaring, na de ervaringen die ze hebben opgedaan en opdoen na de invoering van de nieuwe ABW en de Wet Boeten en Maatregelen.

Verder hebben we gezien dat de nieuwe aanpak van de automatisering van de ABW vele honderden miljoenen duurder uitviel dan ooit geraamd. Dat verwachten we dan ook voor dit nieuwe idee. Als de uitvoering nu 2,5 miljard kost zal waarschijnlijk de nieuwe wijze van uitvoeren het dubbele gaan kosten. In plaats van het oplossen van de huidige uitvoeringsproblemen worden verdere uitvoeringsproblemen voorgeprogrammeerd en ingecalculeerd. Dit alles zal wederom ten nadele van de uitkeringsgerechtigden blijken te zijn.

Toen het Kabinet Lubbers-de Korte in 1987 de stelselwijziging erdoor bokste beloofde de minister-president dat er 'rust aan het uitkeringsfront' zou komen. Niets bleek minder waar, het 'uitkeringsfront' bleek een oorlogsgebied te worden, waar de ene slag na de andere werd veroorzaakt. Steeds weer bleken de uitkeringsgerechtigden de grote verliezers. En het houdt niet op. In plaats van de dringend noodzakelijke rust, die niet alleen de uitkeringsgerechtigden dringend nodig hebben, maar ook de uitvoerders, blijft de regering doorgaan met snel op elkaar volgende verslechteringen.

De enorme chaos bij de gemeentelijke sociale diensten, waardoor aanvragen maanden op afhandeling moeten wachten, met alle gevolgen van dien voor de aanvragers, geeft aan hoe belangrijk het is om voorlopig niets nieuws in te voeren, maar de mensen de kans te geven alle wijzigingen door te voeren, de achterstanden in te halen en hun dienstverlening aan te passen aan de nieuwe omstandigheden. Dit is niet alleen voor de uitkeringsgerechtigden van belang, maar ook voor de uitvoerenden en niet te vergeten voor het beleid inzake armoedebestrijding. Een beleid dat niet kan worden uitgevoerd zet geen zoden aan de dijk, hoe goed bedoeld of zelfs hoe goed vastgesteld het ook is.

We beseffen terdege dat de huidige situatie, waarin gelukkig mensen weer een betaalde baan kunnen vinden en hun eigen inkomen kunnen verdienen, leidt tot verdere versterking van het gevoerde beleid in de hoop nog meer mensen uit de uitkering te krijgen. Maar we willen ook wijzen op de nadelige kanten van deze positieve situatie bijvoorbeeld voor mensen, die een tijdelijk contract krijgen, die in laag betaalde banen terecht komen. Dat betekent dat bij de eerste de beste 'tegenbries' heel snel grote aantallen opnieuw afhankelijk kunnen worden van een uitkering. Een kleine recessie kan dit al veroorzaken.

Voor u betekent dit mogelijk dat voordat dit gebeurt de sociale zekerheid verder moet worden uitgekleed. Voor het SMZBW betekent het dat de overheid de verplichting heeft om te zorgen dat mocht dit daadwerkelijk gebeuren de mensen in ieder geval zekerheid hebben voor wat betreft hun uitkering. De kleine verhogingen in het kader van het weer invoeren van de koppeling bieden in deze geen zekerheid, vooral niet gelet op de grote achterstand die de uitkeringen opliepen in de zogenaamde slechte jaren. Wil het poldermodel echt succes hebben dan zal naar onze mening de overheid ook de verantwoordelijkheid moeten en durven nemen voor een fatsoenlijke, niet geprivatiseerde, goed functionerende sociale zekerheid.

Wij verzoeken u dan ook dringend verdere privatisering achterwege te laten en in plaats daarvan, samen met de zelf-organisaties van uitkeringsgerechtigden, de vakbonden en de uitvoerders te zoeken naar het optimaliseren van de uitvoering. Dit ook gezien het feit, dat hoe goed de economie ook zal functioneren, er altijd een groep mensen afhankelijk zal blijven van een uitkering. Willen we een tweedeling daadwerkelijk tegengaan in Nederland dan zal ook deze groep reëel moeten meedelen in booming Nederland.

Uit naam van de vele honderdduizenden huidige en toekomstige uitkeringsafhankelijken pleiten wij er dan ook voor geen verdere stappen inzake privatisering te zetten, maar in tegendeel weer meer overheidsbemoeienis in te bouwen om op die wijze meer zekerheid te bieden op een 'sociaal zekere' toekomst.

Hoogachtend,

Susan Dulfer, secretaris