MAASBREE - Vier maanden heeft hij zijn beide dochters niet meer gezien. Zeven en vier zijn ze. Ze bellen hem wel, twee keer per week. Hij kan hen niet bellen: ze hebben een geheim telefoonnummer. Ze wonen met hun moeder in Friesland. Pieter heeft een omgangsregeling met zijn kinderen. Opgelegd door de rechter: de kinderen zouden een dag in de twee weken bij hem komen. Dat is een paar maanden goed gegaan, maar sinds oktober komt zijn ex-vrouw die regeling niet meer na.

Opeens was het afgelopen. Waarom? Geen idee. Hij wil zijn ex-echtgenote niet zwart maken, integendeel. "Ze is een hartstikke goede moeder.' Maar hij snapt het niet: "Ze weigert met me te praten. Ik heb wel honderd brieven gestuurd, gesmeekt om overleg. Tevergeefs. Ik heb nu een kort geding aangespannen. Ik wil dat de rechter haar een dwangsom oplegt voor elke keer dat ze de regeling niet nakomt.' Anderhalf jaar geleden gingen Pieter en zijn vrouw uit elkaar. "Na een gelukkig huwelijk. Het waren de beste jaren van ons leven.' Pieters verhaal in een notendop: "In '90 was ik voor mezelf begonnen in de varkenshandel. In '93 kwam de klad in de sector, de financiële druk werd groot. Ik heb drie jaar lang belachelijk hard gewerkt, echt absurd.

Ik begon aan slapeloosheid te lijden, ben gaan drinken om te kunnen slapen. Ik zat 's nachts te borrelen om nog een paar uurtjes slaap mee te kunnen pikken. Begin '96 heb ik de boel verkocht. Kwam de fiscus, die kreeg nog een ton van ons. Uiteindelijk waren alle financiële problemen opgelost, maar ik was opgebrand. Ik was totaal naar de knoppen gegaan. Maar net toen het weer beter ging, vertrok mijn vrouw. Na een kleine woordenwisseling, ik weet niet eens meer waarover. Ze zei: Pieter, ik ga bij je weg. Doe maar geen moeite'. En ze ging. Met de kinderen. Ze is altijd erg gesloten geweest, maar eerlijk: een minuut voordat ze vertrok had ik niet gedacht dat wij ooit uit elkaar zouden gaan. Maar ze waren weg. Ik heb tien dagen lang niet geweten waar ze zaten. Als je iemand gek wilt krijgen, dan kan dat op die manier. Ik was genoodzaakt psychiatrische hulp te zoeken.'

"Ze waren 240 kilometer verderop gaan wonen. In Friesland. Daar komt mijn ex vandaan, dus dat zal ik haar niet kwalijk nemen. Ik mocht de kinderen af en toe zien, dan moest ik bij hen komen in Friesland. Mocht ik ze tien minuten spreken onder de kapstok in het huis van haar zus. Ik wil haar niet zwart maken, echt niet; als ze terug wil komen, zet ik de deur wagenwijd open en hang slingers op. Het is zo moeilijk dat ze blijft zwijgen. Het afgelopen anderhalf jaar heb ik 15.000 kilometer gereden om mijn kinderen te kunnen zien en ik heb ze alles bij elkaar nog geen twee weken bij me gehad.'

"Toen we getrouwd waren, zorgden we allebei voor de kinderen. We vonden elkaar hartstikke goede ouders. Maar voor de rechter werd ik afgezeken als vader en als man. Die advocaat ging me met rieken en bijlen' te lijf. Ik was een alcoholist, die zijn kinderen alleen maar onder begeleiding zou mogen zien. Ik eiste een onafhankelijk onderzoek. Ik heb niets te verbergen, iedereen mag alles van mij weten. Er kwam een zogenaamd onderzoek door de Raad voor de Kinderbescherming. De rechter heeft in december met mij geconcludeerd dat van een onderzoek tot dusverre geen sprake is geweest en dat dat alsnog gedaan moet worden. Maar ja, dat duurt weer vier weken. Weer 28 dagen maal 24 uur dat ik mijn kinderen niet zie. De kinderen en de vader zijn in dit soort zaken echt de pineut.'

"Ik doe alles om mijn onschuld te bewijzen, maar intussen zie ik mijn kinderen niet. Vier maanden is een lange tijd. Als ze een mens ergens kapot mee krijgen, is het hiermee. Ik ben totaal gesloopt. Sinds acht maanden ben ik 100 procent arbeidsongeschikt. Ik moet mijn boerderijtje gaan verkopen om alle procedurekosten te kunnen betalen. Maar ik geef niet op.' Het mag duidelijk zijn dat Pieter Koole warm voorstander is van het recente advies om een omgangsregeling desnoods via het strafrecht af te dwingen. Net zoals voorzitter -Arthur Ross van de Stichting Dwaze Vaders, die ervan overtuigd is dat daar een sterk preventieve werking vanuit gaat. "Dat blijkt wel uit de schending van het ouderlijk gezag: wie dat schendt, krijgt met de politie te maken.

De vader die zijn kinderen zonder medeweten van de moeder van school haalt en meeneemt, heeft binnen een uur de politie op de stoep staan. Daarom komen dergelijke ontvoeringen in Nederland weinig voor. Het werkt. Daarom moet ook de schending van het omgangsrecht worden ondergebracht in het strafrecht. Een kind draagt allebei de ouders in zich; het heeft ook recht op allebei de ouders.' De standaard-omgangsregeling zoals in het advies van de VU omschreven, behelst een vol weekeinde in de twee weken plus de helft van alle vakanties. Uitstekend, vindt Pieter Koole. Hij maakt evenwel meteen een kanttekening. "Zelfs als de omgangsregeling goed is, is het voor de niet-verzorgende ouder zeer behelpen. Ik zie mijn kinderen nooit meer uit school komen. Hun optredens op school en ouderavonden: ik ben er niet bij. Ik zal ze nooit meer kunnen verzorgen als ze ziek zijn, want dan mogen ze vast niet komen. Al die dagelijkse dingen maak je als vader niet meer mee.'