Credo van SDN: De Pers, het geweten van de natie, mist zelf een geweten en wordt via internet er een aangemeten! Het is nu mogelijk om bijvoorbeeld brieven, die geweigerd worden door de redactie van een krant, alsnog in een openbaar medium te brengen. De inspanningen die men zich veelal getroost om een standpunt met een ingezonden brief in 'n krant geplaatst te krijgen, veroorzaakt bij menig briefschrijver frustraties. Vooral wanneer het een principieel onderwerp betreft met sociale en economische consequenties. Er zijn tot nu toe drie gebieden in de journalistiek, die men zorgvuldig mijdt, maar die zijn met internet aansluitingen toch wel in de openbaarheid te krijgen. Die drie gebieden zijn de: Grondpolitiek Bevolkingspolitiek Geldpolitiek Vooral die laatste is een heikel onderwerp, waaraan niemand zich in de journalistiek nog waagt. Het stellen van vragen over de structuur van ons geldstelsel en over het banksysteem is in journalistiek opzicht nog niet vertoond. Ook in het parlement was dit onderwerp tot nu toe taboe, zoals oud-fractievoorzitster Ria Beckers-De Bruijn met 'n zucht toegaf. "De geldpolitiek is in het parlement onbespreekbaar" (citaat). Ook de goeroe van de Nederlandse persvrijheid, NRC-redacteur Henk Hofland, stelde mij in een gesprek op de hoogte van de uitsluiting van de persvrijheid van deze drie onderwerpen. Hij zei letterlijk: "Er zijn drie onderwerpen uitgesloten van de persvrijheid. Dat zijn: de grondpolitiek, de bevolkingspolitiek en de geldpolitiek". Het is maar dat u het weet, zodat u er rekening mee kunt houden. Het feit dat u dit nu leest is dank zij het wonder van de telecommunicatie via internet mogelijk geworden. Iedere poging om een dergelijke ervaring aan de reguliere media aan te bieden is bij voorbaat zinloos. Het doet er niet toe of je de radio, de televisie of de dagbladen benadert met een dergelijk onderwerp. Overal slaat de deur dicht. Betekent dat, dat Internet de finale oplossing biedt voor dit gemis aan meningsvrijheid? Nee zeker niet; omdat de openbare mening gevormd wordt door de traditionele media, de krant, de radio en met name televisie. De invloed van de financiële wereld en van de politiek (in die volgorde) is werkelijk overweldigend. Daarom komt de SDN met een extra mogelijkheid om de democratie gestalte te geven. Referenda zijn via internet en databanken gemakkelijker af te dwingen, dan met een actie in de richting van het parlement. Bij de Stichting Sociale Databank Nederland hebben we er nu iets op gevonden. Tegen 'n kleine vergoeding voor de kosten van een speurder- of mini-advertentie in de landelijke dagbladen verwijzen wij naar uw standpunt, uw brief, uw mening, of uw oplossing voor maatschappelijke problemen. De kosten van een dergelijke advertentie zijn al gauw 50 tot 100 euro. Een gestage stroom van gebundelde vermeldingen in een krant is echter goedkoper. Niet alleen dat, de briefschrijver kan daarnaast ook over 'n onbeperkte plaatsingsruimte beschikken voor zijn of haar standpunten. De stichting SDN biedt u de mogelijkheid om met een koppelpublicatie - een zogenaamde SDN-advertentie - en een eventuele doorkoppeling met internet, voor weinig geld te publiceren. Voorbeelden zijn er volop in het bestand van SDN te vinden. Wanneer u eindelijk onbelemmerd wilt publiceren, raden wij u aan ons uw brief te laten plaatsen in de Sociale Databank Nederland. Natasha Gerson schreef: Geachte SDN, Met enige wrevel lees ik de bulletinboard van de SDN waarin gesteld wordt dat 'de pers' in zijn algemeenheid er een soort code op na zou houden dat grond-, bevolkings- en geldpolitiek taboe zouden zijn om te behandelen en de pers, wederom in zijn algemeenheid, 'gewetenloos is en daarom een geweten moet worden opgedrongen. Zou het iets genuanceerder kunnen? Ik wil best toegeven, uit eigen ervaring, dat bepaalde onderwerpen maar zeer moeilijk 'te slijten' zijn aan de media. Ik denk dat daar niet één reden voor is, maar een culminatie van factoren. Niet alleen gewone burgers die opiniestukken of ingezonden brieven schrijven hebben hier last van, maar journalisten ook. Wat dat betreft ergert het mij altijd om 'de media' of 'de pers' als een soort massief rotsblok weergegeven te zien. Dit omdat dit ook heel beperkend werkt. Bij elke krant en bij elke radio- en televisieomroep zitten zeer gemotiveerde en professionele journalisten die graag een zo breed mogelijke variëteit aan onderwerpen willen brengen. Er zijn ook gespecialiseerde journalisten, bijvoorbeeld op sociaal- of milieugebied. Mijn ervaring is echter, dat mensen die iets aan te kaarten hebben dat wellicht voor deze journalisten van belang kan zijn, nooit kennis nemen van de namen van die journalisten, eerdere publicaties of gemaakte programma's etc. Die interesseren ze niet, want die gaan nu net niet over hun onderwerp (misschien wel over vergelijkbare zaken). Ze faxen ter attentie van 'de redactie' in het wilde weg een persbericht en zijn dan geïrriteerd als er geen reactie op komt. Ze schrijven zélf wel een stuk, vaak over een lokale aangelegenheid en zijn gepikeerd wanneer dat niet geplaatst wordt, terwijl er misschien landelijke issues zijn die weliswaar volkomen aan het voorbij gaan, maar die de 98% van de lezers buiten zijn woonplaats misschien op dat moment meer interesseert. Op die gronden wordt dan de hele pers naar de schroothoop verwezen. Tegelijkertijd, wanneer er wèl aandacht aan de aangekaarte zaak besteed wordt, wordt dat ook breeduit tentoon gespreid, gebruik van gemaakt, ter legitimering van de zaak aangewend, et cetera. Ik heb enige tientallen stukken per jaar, meestal over de patstelling burgers/omwonenden-overheid ten aanzien van gezondheid en milieu geschreven voor Vrij Nederland, waar ik ook een wekelijkse column heb. Ik wordt echter slechts circa drie of vier keer per jaar direct benaderd door betrokkenen om aandacht te vestigen op hun zaak. De rest van de tijd lezen we er iets over, worden mijn compagnon Wilja Jurg of ik door anderen op de zaak gewezen, heeft iemand van het secretariaat of een ander redactielid de tegenwoordigheid van geest gehad om te besluiten dat dit wel iets voor ons zou kunnen zijn? In die gevallen waar iemand ons wél direct benaderd geven wij soms direct aan, om ons moverende redenen, waarom wij niet in de zaak geïnteresseerd zijn. Inderdaad kan een overweging hierbij zijn, dat wij de inschatting maken dat de redactie er niet in geïnteresseerd zal zijn. In tegenstelling wat de meeste mensen denken, beslist een individuele journalist niet hoeveel ruimte er voor zijn stuk (of überhaupt) beschikbaar is in de krant. Het kan zijn dat wij niet direct tijd hebben om erin te duiken. Meestal vragen wij dan om enige documentatie te sturen en geven wij een indicatie op welke termijn we ons er wel in zouden kunnen verdiepen. Het komt voor, dat iemand dan onmiddellijk geïrriteerd afhaakt: Nu onmiddellijk of helemaal niet. Sommige mensen kunnen aan de telefoon zo bezeten, dwingend of ronduit onbeschoft zijn dat je simpelweg geen zin hebt om iets met ze te maken te hebben. Sommige mensen zijn even gemotiveerd in hun onderwerp, maar pakken dat op een wat professionelere en tegelijkertijd menselijker manier aan. Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat het vaak zo is, dat mensen zo gewend zijn om met de ambtenarij van doen te hebben (waar het duidelijk is dat iemand zijn werk moet doen, en daar dus ook op gewezen moet en mag worden) en daar dermate gefrustreerd van zijn geworden, dat ze niet doorhebben dat ze mij op dezelfde manier te woord staan en hoe dat overkomt: Ik wordt erop gewezen dat omdat ik een journalist ben ik ook onmiddellijk aan moet treden daar en daar en wel om die en die reden. Zo werkt het natuurlijk niet. Uw schrijven komt op mij zo over. Ik begrijp niet waarom mensen die vanuit een bepaalde motivatie zich met bepaalde dingen bezighouden, niet wat meer interesse tonen voor publicaties over soortgelijke onderwerpen. Zo kun je je zaak 'vergroten', eventueel samenwerken met anderen in gelijksoortige omstandigheden, maar je kunt ook eens informatie uitwisselen over benaderbare journalisten, of zou je eens zien dat het altijd dezelfde zijn die over bepaalde onderwerpen, wellicht jouw onderwerp schrijven. En benader die dan gewoon, per telefoon of beter nog, een briefje met wat documentatie, waarin je in het briefje schrijft waarom je juist bij diegene terecht bent gekomen b.v. 'U schreef in de krant van xxx een artikel over xxx in xxx. Misschien bent u daarom ook geïnteresseerd in xxxx'. Ik maak me sterk dat daar niet op geantwoord wordt. Houdt er wel rekening mee, dat echt gemotiveerde journalisten drukke journalisten zijn. Als ze zouden zitten duimendraaien tot ú zich meldt, kan het nooit veel zijn. Met vriendelijke groeten, Natasha Gerson Natasha, het is wel wat laat dat ik reageer. Eigenlijk bij toeval kwam ik het bericht tegen. Ik geef je gelijk dat de benadering van de pers nogal kort door de bocht is, en ik weet ook dat de meeste journalisten heus wel goed hun werk of roeping willen invullen, maar dat neemt niet weg dat op de genoemde onderwerpen inderdaad een taboe ligt. Mijn ervaringen met de pers, omroepen en kranten zijn op dat gebied uiterst en voorspelbaar negatief. De grote goeroe van de persvrijheid in Nederland, H.J. Hofland, heeft mij dat in een persoonlijk gesprek zelfs bevestigd. Ik zou willen vragen: probeer het onderwerp dat van de verdwenen miljarden bij de bankenfusies eens breed in de openbaarheid te brengen...!! Ik laat me verrassen. Kijk hiervoor op website: fusie.htm knoester.htm hendr-07.htm In elk geval alsnog bedankt voor de reactie en ik zal hem toevoegen aan de betreffende sites als ingekomen commentaar op: embargo.htm sdn-adv.htm nws-adv.htm Met vriendelijke groet, R.M. Brockhus (sysop SDN) Stichting Sociale Databank Nederland E-mailadres: sdn@planet.nl Site adres: http://www.sdnl.nl Westkade 227 1273 RJ Huizen (NH) Tel.: (+31) 035-5244141 .... (eerst waarschuwen) P.s. Hebt u uw schadeclaim wegens misinformatie tegen de Staat der Nederlanden al (aangetekend) ingestuurd? Voor informatie zie: claim-2.htm