FORUM van 26 april 1997

Frank Kalshoven huilt in 'het spel en de knikkers' (de Volkskrant, 19 april) met de wolven mee die constant poneren dat in de gezondheidszorg inefficiënt wordt gewerkt. Ik vraag mij af waar hij deze stelling op baseert. In dezelfde krant wordt op pagina 3 in het stuk 'Softe sector loopt tegen grens van verzakelijking aan' beweerd dat de zakelijkheid de kwaliteit en de zorg begint aan te tasten. Er worden zo efficiënt psychiatrische patiënten de straat op gestuurd dat het Openbaar Ministerie op de voorpagina van dezelfde krant aangeeft het niet meer aan te kunnen. Ook daag ik Kalshoven uit met een enkel voorbeeld op de wereld te komen waar marktwerking in de gezondheidszorg tot kostenbesparing heeft geleid.

In de Verenigde Staten is op grote schaal marktwerking in de gezondheidszorg toegepast. Daar wordt dan ook het dubbele percentage van het Bruto Nationaal Product uitgegeven aan gezondheidszorg vergeleken met Nederland. In Nederland wordt bovendien een van de laagste percentages van het BNP op de wereld uitgegeven aan gezondheidszorg. Wel kan ik duidelijk aantonen dat er meer ouderen in ons land bijkomen die zorg behoeven.Verder worden er steeds betere behandelingsmethoden uitgevonden die kwaliteit en duur van het leven bevorderen. Bijvoorbeeld Taxol bij borstkanker, combinaties van anti-retrovirale middelen bij aids en Betaferron bij Multiple Sclerose. Dat kost echter wel geld.

Ik word ronduit misselijk van het idee dat in een beschaafd land als Nederland vanuit economische motieven mensen zorg wordt onthouden. Alleen omdat mensen met onvoldoende kennis van zaken elkaar steeds nabauwen dat in er Nederland scheppen met geld zouden worden uitgeven aan een inefficiënt werkende gezondheidszorg. Wiegel lijkt mij een integer mens die van oudsher niet bekend staat als iemand die graag publieke middelen verspilt. Waarschijnlijk is hij tegenwoordig beter geïnformeerd dan sommigen die met economische oogkleppen voor naar de gezondheidszorg kijken.

KROMMENIE, R.G.J.F. Kolman

Zie ook de vragen aan minister Borst

Gewauwel

Hoe zelfbewust het taalgebruik van de 'manager' Dekker ook is (de Volkskrant, 19 april), zijn gewauwel kan niet verhullen dat zijn 'resultaat verantwoordelijke locaties' tekortschieten in het bedoelde resultaat: zorgverlening. Maar fijn dat ze van hun krappe budget nog hebben kunnen sparen! De 'managers' Van Dijck en Knipscheer die 'het wel lollig vinden een publieke klus te dienen' - weten met hun zakelijke aanpak alle lolligheid uit hun werknemers te knijpen. Desondanks slagen ze er niet in voldoende zorg 'uit te leveren'. Maatschappelijk ondernemerschap, kostenplaatje, marktwerking, gezondheidsmanagers: geef mij maar de jaren zeventig met hun wollige jargon. Toen hadden ze het in de zorgverlening nog over een 'stukje menselijkheid'.

LANDSMEER J.T. Veltman

Schaarste

Gelezen in 'Softe sector loopt tegen grens van verzakelijking aan' (de Volkskrant, 19 april), over de kosten van gezondheids-, welzijns- en ouderenzorg: prof. dr. Idenburg vindt dat je nauwelijks bezwaar kunt maken tegen het feit dat er slechts beperkte middelen voor beschikbaar zijn. Hij vindt dat het nu eenmaal onvermijdelijk is dat in een wereld van schaarste rekeningen worden gepresenteerd. Op de voorpagina van diezelfde krant staat de kop: 'Defensie koopt voor 5,6 miljard nieuwe pantservoertuigen'. Hoezo wereld van schaarste? Het is meer welke keuze wordt er gemaakt, of misschien: waar wordt het meeste aan verdiend?

AMSTERDAM, J. Stam

Barbaren

Ministerie van Defensie gaat nieuwe pantservoertuigen kopen. Voor 1340 stuks wordt 5,6 miljard gulden neergelegd. Dat betekent dat eèn exemplaar bijna 4,2 miljoen gulden gaat kosten. Dat moeten dan heel goede voertuigen zijn, die bij vredesoperaties de wegen kunnen verkennen. Graag wil ik erop wijzen dat het jaarlijkse budget dat in 1994 aan kunsten en musea werd besteed ongeveer 1,5 miljard gulden was; door rijk, provincies en gemeenten samen wel te verstaan (bron: Ministerie van OC&W).

Voor bijna het viervoudige bedrag worden er 1340 van die stalen ondingen aangeschaft die overlopen van modern technologisch speelgoed en waarvan de meeste waarschijnlijk in de garages zullen blijven staan. Waar is de menselijke verhouding der dingen toch gebleven? Dat dit cijfers uit 1994 zijn doet niets af aan het stuitende verschil steun aan oorlogsstaal en kunst, omdat het in Nederland vooral onder politici normaal is elk jaar trots te vertellen dat het 'nationale kunstbudget' zeer stabiel is gebleven.

Dit is helaas waar - 'paars' lijkt gul te zijn geweest: in vier jaar 60 miljoen meer (rijksniveau), maar dat is reëel gesproken slechts 30 miljoen, vanwege een doorgevoerde, 'kaasschaafbezuiniging' bij elk departement, een erfenis van het vorige kabinet. De vraag die we ons nu moeten stellen is of we onze handen, moeten dichtknijpen voor het geld dat aan kunst en cultuur wordt besteed en tot de orde van de dag moeten overgaan, of dat we in ondiplomatieke taal eens zeggen waar het op slaat Cultuurbarbaren!!!

AMSTERDAM, Gerard Drosterij