Aan de European Commission Of Human Rights

   Europese Commissie voor de rechten van de Mens

                   Raad van Europa - Straatsburg

                   Bolta  postale 431R6  6706 Strasburg Cedex

                                    France

Betreft: Verzoekschrift ex art. 34  van het Verdrag tot Bescherming van de Rechten van de Mens en de


Fundamentele Vrijheden van K.H.de Werd / contra de Staat der Nederlanden            

Amsterdam 9 dec. 2003 referentie no. 39849/03

Zeer weledelgestreng College,

Met uw welnemen wend ik mij tot u ter afhandeling van de hiernavolgende klacht.

Het Openbaar Ministerie in Nederland heeft tijdens de door mij gevoerde civiele en strafrechtelijke procedures als wetshandhaver ex. Art. 4 Ro  in strijd met de Grondwet, de Formele Wet en Internationale Verdragen formeel de stelling betrokken, dat ondanks art. 207 lid 1 en 2 Sr het veelvuldig plegen van meineed ter aanranding van een behoorlijke procesgang, niet strafrechtelijk dient te worden vervolgd, waartoe zes dwingende uitspraken van Rechtbank, Gerechthof en Hoge Raad, waaronder zelfs drie bevelen van het Gerechthof aan de Officier van Justitie gegeven tot het strafrechtelijk vervolgen van meineed volstrekt werden genegeerd. In die zin, dat er ondanks genoemde bevelen er formeel nimmer een meineedprocedure heeft plaatsgevonden. Zodoende werd door het Openbaar Ministerie plaatsgenomen op de stoel van de Formele Wetgever en van de Zittende Magistratuur, waarvan akte!

Het voorgaande is een onrechtmatige overheidsdaad in optima forma trap en niet alleen jegens mij als rechtstreeks benadeelde, doch jegens de gehele Nederlandse rechtsorde, c.q. de rechtszekerheid van alle ingezetenen op Nederlands grondgebied.

Middels het plegen en laten plegen van meineed door het OM, als gevolg van pure corruptie, werd mij ruim 12.000.000 euro schade toegebracht, waarbij de toekomst en het levensgeluk van mij en mijn gezin door het OM werd opgeofferd, zodat wij jarenlang gegijzeld bleven in meinedige procedures. Ik werd genoodzaakt ruim tien jaar een bitter gevecht met het OM te voeren over het plegen en laten plegen van meineed en het niet opvolgen van de bevelen van het Gerechtshof tot het strafrechtelijk vervolgen van meineed  door het OM c.q. de Gewapende Macht. 

Omdat als gevolg van de vele meinedige verklaringen c.q. het veelvuldig plegen en laten plegen van meineed voor mij in strijd met art. 17 van de Grondwet de weg naar de rechter werd afgesneden, en omdat veelvuldig op de meinedige verklaringen door de Zittende Magistratuur werd gedwaald. Ik ben als burger niet verantwoordelijke te stellen voor het al dan niet integer en/of goed functioneren van de Uitvoerende Organen van de Formele Wetgever (in dit geval de Zittende en Staande Magistratuur). Blijkens de Nationale Wetgeving en jurisprudentie moet wegens onrechtmatige overheidsdaden de Staat der Nederlanden alle schade vergoeden die voortvloeit uit die gepleegde onrechtmatige overheidsdaden via haar Uitvoerende Organen. Daartoe heb ik de Staat der Nederlanden formeel aansprakelijk gesteld vanaf 1979 tot op heden en verzocht ik middels een Akte van Dading de affaire tot wederzijdse tevredenheid te schikken. Bij gebreke waarvan mijnerzijds de Uitvoerende Organen van de Formele Wetgever op Nederlands grondgebied, mijnerzijds niet meer worden erkend. Dat is een feitelijk gegeven waarvan ik regering en het parlement formeel in kennis heb gesteld, waarvan akte!

De juridische en politieke verantwoordelijken terzake, te weten de Voorzitter van het College van Procureurs-generaal J. de Wijkerslooth en de Minister van Justitie Mr. P.H. Donner reageerden hierop met een verwoede poging tot het verduisteren van al het wettig overtuigend bewijs, hetgeen hen niet is gelukt anders dan door eigen toedoen. Te weten: door mijn persoonlijk ingrijpen. Middels de hiernavolgende zinsnede, die zich kenmerkt door arglistig bedrog en juridische onvolwaardigheid wenste men op gespannen voet met de feitelijke waarheid te doen voorkomen alsof de bevelen van het Gerechthof ex art. 12i Sv tot drie keer toe aan de Officier van Justitie gegeven in één en de zelfde zaak tot het strafrechtelijk vervolgen van meineed werden opgevolgd, ik citeer:  

          In de Archieven van het OM werd niets aangetroffen, waaruit blijkt dat de bevelen van

          het Gerechthof tot het strafrechterlijk vervolgen van meineed niet werden opgevolgd.

De Nationale Ombudsman die op 13 november 2003 terzake uitspraak deed, motiveerde het als juridisch hoogleraar nog bonter in een poging daarmee de Voorzitter van het College van Procureurs-generaal en de Minister van Justitie een alibi te geven. Dit voor het feit dat beiden te kwader trouw hun beslissingen als topjuristen motiveren op een juridisch arglistig, bedrieglijk en volstrekt onvolwaardig, ja zelfs ongeschoold juridisch niveau. Ik citeer:

In de archieven van het OM werd niets aangetroffen, waaruit iets zou kunnen worden

opgemaakt, met betrekking tot de strafrechtelijke vervolging van G. de Lange zoals

door het Gerechtshof ex art. 12i Sv tot twee keer toe bevolen. 

Geen enkele Jurist te goeder trouw zou het ooit aandurven (tenzij er sprake is van juridisch zelfmoord of overige zaken die het daglicht niet kunnen verdragen) voorgaande juridische onzin te onderschrijven.  De Wijkerslooth en Donner echter hadden daar als topjuristen geen enkele moeite mee. Integendeel, tijdens mijn klacht hierover bij de Nationale Ombudsman volhardden beiden tot het uiterste hierin, totdat mr. Donner onder mijn juridische druk werd genoodzaakt op 23 juli 2003 formeel alle leugens door hem en het College van Procureurs-generaal te herroepen en te bekennen. Hij erkende schriftelijk aan de Nationale Ombudsman dat genoemde bevelen van het Gerechthof door de Officier van Justitie in strijd met de Formele Wet (te weten art. 246 Sv.) ter verjaring werden opgelegd. Zodoende werd in strijd met de Formele Wet en Internationale Verdragen door het OM plaatsgenomen op de stoel van de Formele Wetgever en van de Zittende Magistratuur; waarvan akte!  

De arglistige, bedrieglijke en juridisch volstrekt onvolwaardige zinsnede  -  er werd in de archieven van het OM niets aangetroffen waaruit blijkt, dat de bevelen van het Gerechtshof tot het strafrechterlijk vervolgen van meineed niet werden opgevolgd  - vormt het wettig overtuigend bewijs dat zowel Donner als de Wijkerslooth deel uitmaken van een Criminele Organisatie ex. Art. 140 Sr, in samenspanning ex. Art. 80 Sr. En onder de verzwarende omstandigheid van art. 44 Sr ter aanranding van de Nederlandse Rechtsorde gepleegd.  

Beiden hebben in de archieven van het OM geen enkel document aangetroffen waaruit blijkt dat de bevelen van het Gerechthof ex art. 12i Sv tot het strafrechterlijk vervolgen van meineed tot drie keer toe in één en de zelfde zaak door het Gerechthof ex. Art. 12i Sv gegeven, ooit werden opgevolgd. Door als topjuristen ondanks dat feitelijk gegeven te concluderen tot het tegendeel, verzonnen beiden ondanks hun ambtseed meerdere strafrechterlijke procedures, die nimmer hebben plaatsgevonden om zodoende op gespannen voet met de feitelijke waarheid te doen voorkomen, alsof de bevelen van het Gerechtshof ex. Art. 12i Sv aan de Officier van Justitie gegeven tot het strafrechterlijk vervolgen van meineed wel werden opgevolgd. Dit hielden beiden vol tot het uiterste, ondanks dat ik hen dringend had verzocht, voorzover nodig daartoe zelfs heb gesommeerd op straffe van rechtsgevolgen mijnerzijds, dit onwettig minder sociaal ambtshalve functioneren - waarmede de rechtszekerheid van allen op Nederlands grondgebied in gevaar wordt gebracht - met onmiddellijke ingang te beëindigen.  

Uiteindelijk werden beiden onder mijn juridische drang genoodzaakt hun eerdere standpunten te herroepen en kwam Minister Donner uiteindelijk op 23 juli 2003 formeel met een volledige huiveringwekkende bekentenis. Te weten: dat de Officier van Justitie de bevelen van het Gerechtshof tot het strafrechterlijk vervolgen van meineed middels fraude -  lees in strijd met de formele Wet - ter verjaring heeft opgelegd, en deze zodoende ter aanranding van de Nederlandse Rechtsorde heeft plaatsgenomen op de stoel van de Formele Wetgever, op de troon van Hare Majesteit de Koningin en op die van de Zittende Magistratuur. Zowel Donner als de Wijkerslooth wisten dit alles, althans worden als topjuristen geacht dit te weten. Op het  moment dat zij in de archieven van het OM geen enkel document aantroffen waaruit zou kunnen blijken, dat de bevelen van het Gerechtshof ooit werden opgevolgd, handelden beiden bewust te kwader trouw. Waarvan akte! 

Regering en parlement zijn hiervan op de hoogte. Echter, daar wordt het algemeen belang ondanks de ambtseden veelvuldig opgeofferd aan strikt persoonlijk en/of partijpolitiek belang, met als rechtsgevolg dat juridisch geboefte als de Wijkerslooth en Donner over vrijwel absolute macht beschikken.  

De Staat der Nederlanden heeft in haar rechtsgeschiedenis roetzwarte bladzijden geschreven, waarbij gewelddaden tegen de menselijkheid hoogtij vierden als nimmer voorheen.  De openbare aanklager bij de Bijzondere Rechtspleging, heeft er voor gewaarschuwd dat het naoorlogse gratiebeleid van de regering het toekomstig gevaar vormt voor de bevolking. Met name omdat er sindsdien structureel nauwelijks iets is veranderd.  

De situatie is inmiddels zo ernstig, dat de Procureur-generaal die als zodanig dertig jaar bij het OM heeft gefunctioneerd, zonder daarbij ooit in opspraak te zijn gekomen is afgetreden, omdat zij het niet langer aandurfde verantwoording te nemen voor de gang van zaken bij het OM. Citaat: 'U moet mijn aftreden dan ook zien, als een signaal naar de samenleving, hoewel ik bang ben dat dit signaal niet zal worden gehoord', aldus genoemde Magistrate. 

De situatie bij het OM is zo zorgwekkend, omdat zij zich inlaten met zaken waarvoor men hier asielzoekerscentra heeft ingericht. Complete gezinnen worden met juridische zwendelpraktijken maatschappelijk, financieel en psychisch geruïneerd, zodanig dat zonder enig voorbehoud van gewelddaden tegen de menselijkheid kan worden gesproken.

De roetzwarte rechtsgeschiedenis van de Staat der Nederlanden dreigt zich te herhalen. De macht over het strafrechtelijk vervolgingsbeleid, voorheen verdeeld over ruim vijfhonderd Officieren van Justitie, is inmiddels gecentraliseerd tot slechts enkele personen, die zelf niet integer zijn gebleken. Te weten: de Minister van Justitie en het College van Procureurs-generaal. En nu is de Minister van Binnenlandse Zaken Remkes bezig met een wetsontwerp waarbij het gezag van het gehele politiekorps tot zijn bevoegdheid wordt gecentraliseerd en daarmee komt de Gewapende Macht inclusief het Uitvoerend Orgaan daarvan onder het gezag van slechts enkelen die niet te goeder trouw zijn gebleken, met alle gevaren voor de rechtszekerheid van de hele Nederlandse Bevolking van dien.  

Voorts is men bezig de kosten van de eigen bijdrage voor rechtsbijstand die nu al voor honderdduizenden burgers niet meer te betalen is, ruimschoots te verdubbelen om zodoende in combinatie met zeer hoge griffiegelden de weg naar de rechter voor een nog grotere groep minder draagkrachtigen - in strijd met art. 17 van de Grondwet - vrijwel ontoegankelijk te maken. Ook zijn de huidige machthebbers bezig vrijwel het gehele sociale stelsel af te breken tot een ministelsel dat hen voor ogen staat, met als gevolg dat zeer vele  burgers in diepe armoede verkeren, voortdurend belaagd worden door deurwaarderskantoren die als paddenstoelen uit de grond zijn geschoten, waarbij complete gezinnen van gas en licht worden afgesloten en gesommeerd worden hun woning te verlaten. Dit terwijl het welgestelde deel van de bevolking zich ongelimiteerd kan verijken zonder inachtneming van de Formele Wet, omdat vrijwel elk delict blijkens het Wetboek van Strafrecht afkoopbaar is bij de Officier van Justitie, waarvan door de financieel niet onbemiddelde burger dan ook dankbaar gebruik wordt gemaakt! 

Als gevolg van al het voorgaande is er een onderklasse op Nederlandse Grondgebied ontstaan die in strijd met art. 17 Grondwet geen toegang meer heeft tot de rechter. De huidige situatie lijkt beangstigend veel op de gang van zaken waaruit uiteindelijk de Holocaust is ontstaan. De Staat der Nederlanden glijdt bij gebrek aan politieke en journalistieke controle en deugdelijke wetgeving in ras tempo weg naar een ambtelijke dictatuur. Alle ingrediënten zijn zestig jaar na de Tweede Wereld Oorlog weer volop aanwezig. Men behoeft nog slechts een  groepering publiekelijk te demoniseren c.q. te stigmatiseren, hetgeen al gaande is, alvorens de roetzwarte geschiedenis van de Staat der Nederlanden zich herhaalt. Dat dit risico wel degelijk aanwezig is moge wel blijken uit het feit, dat politici van de Stad Rotterdam al bezig zijn met wetgeving die ten doel heeft financieel minder draagkrachtigen uit hun stad te weren. Dit ondanks dat de Staat der Nederlanden zelfs buiten het Internationale Strafhof en de VN om actief deelneemt aan oorlogsvoering c.q. barbarisme om datgene te handhaven wat in het buitenland in de ogen van bepaalde politici het recht vertegenwoordigt. En dan ook nog op ondeugdelijke gronden, waarmee men op elk gewenst moment over de gehele wereld ten behoeve van de wapenhandel oorlog kan voeren.   

Met in achtneming van al het voorgaande, moge ik u Europese Commissie met de u toekomende eerbied verzoeken de Staat der Nederlanden, zonodig te sommeren op straffe van rechtsgevolgen, haar  nationale Formele Wetgeving, de Grondwet en Internationale Verdragen met onmiddellijke ingang te respecteren en zo nodig haar nationale Formele Wetgeving op zeer korte termijn - uiterlijk binnen een halfjaar na heden - aan te passen, zodat deze toetsbaar is aan de Grondwet en Internationale Verdragen door: 

1)      Het verwijderen van art. 133 Rv ( de verplichte procesvertegenwoordiging) en alle artikelen in samenhang daarmede, uit de Formele Wet

2)      Het verbieden van tuchtwetgeving in vorm of welk een wijze dan ook in die zin, dat deze zodanig wordt verwijdert en/of aangepast, dat geen vakgenoten meer de misslagen van vakgenoten kunnen beoordelen.

3)      Het verbieden van bijbanen van rechters.

4)      Het opheffen van de eigen bijdrage bij pro Deo Rechtsbijstand en het afschaffen van griffiekosten voor de maatschappelijk sociaal zwakkeren in de samenleving.  

Voorts de Staat der Nederlanden te bevelen dat zij er voor garant staat dat de gerechtelijke uitspraken, die in kracht van gewijsde zijn getreden, ook door haar Uitvoerende Organen, waaronder het OM zonder enige vorm van obstructie van welke een aard dan ook en dus zonder enig voorbehoud worden gerespecteerd, behoudens cassatie in het belang der Wet! 

Tot slot te bevelen, dat alle schade rechtstreeks voortvloeiende uit de feitelijke omstandigheid dat de Uitvoerende Organen van de Staat der Nederlanden drie bevelen van het Gerechthof ex art. 12i Sv gegeven volstrekt heeft genegeerd, in ieder geval in strijd met de Formele Wetgeving ter verjaring werden opgelegd, zoals de Minister van Justitie P.H. Donner, het College van Procureurs-generaal en de Nationale Ombudsman  op 23 juli 2003 en 13 November 2003 onder juridisch dwang van benadeelde formeel hebben bekend en erkend, middels een Akte van Dading te compenseren.

 Ik zie uw beslissing hoogachtbaar college met belangstelling tegemoet. 

Hoogachtend,  

K.H. de Werd.

Postbus 36157

1020 MD Amsterdam.

Antwoord van de Griffier van het Europese Hof

 

 

 



 

Aan de Griffier,

Europees Hof van de Rechten van de Mens,

Raad van Europa ( Council of Europe )

F-67075 STRASBOURG CEDEX 

Referentie: 39849/03 

Zeer Weledelgestrenge heer,  

Hartelijk dank voor uw schrijven, met bijlage d.d. 19 december 2003, ter nadere informatie van het Europese Hof, hierna gemakshalve te noemen het Hof, moge ik met uw welnemen de feiten als volgt nader toelichten. 

N.a.v een dienstbeëindiging ex. Art. 1639n BW werd er bij mij door de Bouwbonden ondanks Hr. 27 juni 1952 NJ 1952, 488 en art. 738 en 739 Burgerlijke Rechtsvordering (Rv) zonder de wettelijk vereiste van Waardeverklaring en zonder enige limiet acht maanden lang een ondeugdelijk beslag gelegd op mijn bedrijfsgelden zodat 48 allround timmerlieden hun werkkring verloren omdat ik als gevolg daarvan mijn bedrijfsvoering diende te staken.  

Het ondeugdelijk beslag viel niet op te heffen omdat de Bouwbonden mr. Max Rood als Deken van de Amsterdamse Orde hadden aangetrokken als hun advocaat zodat de advocatuur collectief op juridisch ondeugdelijke gronden rechtsbijstand weigerde ondanks de verplichte procesvertegenwoordiging zoals verankert in art. 133 Rv, en ik werd genoodzaakt zelf tot een rechtenstudie over te gaan bij de Open Universiteit.  

Uiteindelijk wist ik procureurstelling af te dwingen, echter er was door de obstructie van de advocatuur  te  veel tijd verstreken voor een kortgeding.  Aldus werd een procedure gestart met het verzoek de bouwbonden tot schadeplicht te veroordelen, vanwege de ernstige gevolgen van het door hen gelegde ondeugdelijke beslag.  

In eerste aanleg werd deze eis zonder interlocutoir door de rechtbank afgewezen, waarbij mr. A.H. van Delden het waagde te motiveren dat het beslag rechtmatig was, omdat beslaglegger vervolgens kantongerechtprocedures tegen de Fa. de Werd aanhangig heeft gemaakt.  Dat die kantongerechtprocedures allen door de beslaglegger werden verloren, waarbij de kantonrechter motiveerde, dat de beslagleggers zelf schadeplichtig waren, omdat de heer de Werd als werkgever in het geheel niets viel te verwijten, daar hij als zodanig volkomen juist had gehandeld. Dat deed volgens mr. A.H. van Delden die in eerste aanleg oordeelde zonder interlocutoir niets af aan de rechtmatigheid van het beslag. 

Op mijn verzoek vernietigde het Gerechthof voorgaande rechtelijke dwaling en veroordeelde vervolgens de bouwbonden voor het eerst in de Nederlandse rechtsgeschiedenis tot schadeplicht en wel bij uitspraak van 20 juni 1979. Waarbij het Gerechthof de kwader trouw van het ondeugdelijk beslag  als volgt motiveerde en ik citeer: De Bouwbonden wisten ten tijde van het leggen van het beslag, dat dit ondeugdelijk was, althans hadden dit als arbeidsdeskundigen moeten weten en/of kunnen begrijpen.  

Echter het Gerechthof dwaalde vervolgens ernstig op de vele meinedige verklaringen die door verschillende Bondsbestuurders ter zitting waren afgelegd.  Op mijn aangifte terzake het veelvuldig plegen van meineed, reageerde de Officier van Justitie mr. R.W. Asser, met de mededeling dat hij ondanks  art. 207 lid 1 en 2 Sr genoemd delict niet wenste te vervolgen. Hij schreef dit op 7 juli 1981, aan de Procureur-generaal mr. A.N.A Jozephus Jitta. En geeft daarvoor als reden op, dat de aangifte van de Werd terzake meineed zinvol is geweest omdat hij daarmede de volledige waarheid aan het licht heeft gebracht. Er is veelvuldig meineed gepleegd, dat is bij het OM zelfs  in ruime kring bekent echter aldus genoemde Officier van Justitie, bij het vervolgen van de meinedige Verdachten, sluit ik niet uit, dat er verzachtende omstandigheden aan het licht kunnen komen, die in omgekeerde zin ten laste komen van het Gerechthof , op z´n minst heeft het Gerechthof die meinedige verklaringen zelf uitgelokt, aldus genoemde Officier van Justitie.  

Vanaf dit moment kwam ik in conflict met het OM, een conflict dat tot op heden ten dage nog voortduurt en inmiddels zeer ernstig is geëscaleerd.  Ik had een veroordeling terzake meineed nodig, om de daaruit voortvloeiende gerechtelijke dwalingen via rekest civiel te herstellen. De Officier van Justitie volhardde echter in zijn weigering tot het strafrechtelijk vervolgen van meineed. Uiteindelijk zou dit escaleren in een twist over het plegen en laten plegen van meineed en het niet  opvolgen van de bevelen van het Gerechtshof tot het strafrechtelijk vervolgen van meineed die tien jaar duurde, waaraan door het OM de toekomst en het levensgeluk van mij en mijn gezin werd geofferd. Zo ernstig, dat hier sprake is van gewelddaden tegen de menselijkheid. Mijn geliefde vrouw liet mij hierover op haar sterfbed weten, ik mocht maar vijfendertig jaar oud worden, zij hebben ons toch tien jaar van het leven afgepakt.  

De  kans dat het Gerechthof een bevel ex art. 12 i Sv geeft aan de Officier van Justitie is statistisch ongeveer 1% tot drie keer toe bekwam. Ondanks dat feitelijk gegeven dat de Officier van Justitie op mijn verzoek ex art. 12 Sv een bevel tot het strafrechtelijk vervolgen van meineed was gegeven en ondanks dat feitelijk gegeven heeft er formeel nimmer een meineed procedure plaatsgevonden. Dit terwijl zelfs al uit het verkrijgen van één bevel ex art. 12i Sv tot het strafrechtelijk vervolgen van meineed onomwonden blijkt hoe decadent het OM als Wetshandhaver ex art. 4 Sv heeft gefunctioneerd.  

Juli 88, besloot ik na tien jaar bittere strijd met het OM  over het plegen en laten plegen van meineed en het niet opvolgen van de bevelen van het Gerechthof ex art. 12i Sv de Officier van Justitie kenbaar te maken, dat ik mijn conflict met de Bouwbonden als zijnde afgedaan beschouwde en hij zelf maar moest beoordelen wat er met de bevelen van het Gerechtshof gebeurde. De door het OM gecreëerde omstandigheden lieten mij geen enkele keus. Door dat ik gegijzeld bleef met mijn gezin in de meinedige procedures en als gevolg daarvan de schade voortvloeiende uit het ondeugdelijk beslag niet kon verhalen en ik als gevolg daarvan mijn beroep als aannemer niet meer kon uitoefenen,  verarmde geleidelijk aan het hele gezin. Mijn geliefde Vrouw was inmiddels zeer ernstig ziek geworden. Om haar liefdevol zelf te kunnen verplegen diende ik een verpleegcursus bij het Zilveren kruis te volgen en de schadestaat procedure tegen de bouwbonden was volstrekt zinloos, omdat de bondsbestuurders ongelimiteerd meineed mochten plegen en wel zo grof en openlijk dat de rechercheurs Oud en Keesman die affaire tot op de bodem hadden uitgezocht voor de TV verklaarden: Er werd zo openlijk en veelvuldig meineed gepleegd, dat alle aanwezigen in de zittingszaal dit hadden  moeten weten of kunnen begrijpen. Procureur- generaal mr. C.A.P.C van Riel verklaarde hier formeel over: Als ik met het dossier schud, dan rollen de valse verklaringen eruit! En vervolgens tegen mij: jij weet als geen ander hoe ernstig de gevolgen van meineed kunnen zijn, dat heb jij helaas met je gezin aan den lijve moeten ervaren.  

De situatie was hopeloos twee jaar na het laatste, ( het derde bevel )  van het Gerechtshof tot het strafrechtelijk vervolgen van meineed was er door de Officier van Justitie nog steeds geen dagvaarding uitgebracht. Mijn twisten met hem over het plegen en laten plegen van meineed als Wetshandhaver ex art. 4 Ro en het niet opvolgen van de bevelen van het gerechthof duurden onverminderd voort. Rechtsbijstand was ondanks de verplichte procesvertegenwoordiging ex art. 133 Rv niet te verkrijgen en/of te duur om te kunnen betalen. Waarbij de vriendin van de Voorzitter van de Meervoudige Strafkamer Eveline van Schaardenburg mij liet mij weten, ( het gesprek  is op het internet te horen evenals mijn twistgesprekken met de Officier van Justitie ) dat er als gevolg van de vele meinedige verklaringen er nimmer recht zou kunnen worden gesproken. Temeer niet,  omdat volgens haar de Voorzitter  van de Meervoudige Strafkamer Eveline van Schaardenburg, die het eerste bel van het Gerechtshof ex. Art. 12i Sv heeft ontkracht door de Grondslag van de tenlastelegging te verlaten, rekening diende te houden met de macht die bonden nou eenmaal hebben in onze samenleving. Zij vreesde opecht dat ik met mijn gehele gezin aan de affaire ten onder zou gaan indien ik niet zou stoppen en noemde het in en  in triest dat er nimmer recht in mijn zaak zou worden gesproken en adviseerde mij daarom uit zelfbehoud het recht te laten voor wat het is. 

Kortom, rechteloosheid in overtreffende trap. Dat deed mij uiteindelijk besluiten om alle aandacht aan mijn vrouw te schenken in de terminale fase van haar leven en vervolgens met de Staat der Nederlanden af te rekenen voor het feit dat het OM als Wetshandhaver ex art. 4 Ro formeel de stelling heeft betrokken, dat het veelvuldig plegen van meineed ter aanranding van een behoorlijke procesgang ondanks art. 207 lid 1 en  2  Sr niet strafrechtelijk diende te worden vervolgd; en daarin volharde tot het uiterste, waartoe zelfs drie bevelen van het Gerechthof ex art. 12i Sv volstrekt werden genegeerd in die zin dat er formeel ondanks genoemde bevelen nimmer een meineedprocedure heeft plaats gevonden. Dit in strijd met de Formele Wet, Grondwet en Internationale Verdragen en door het OM werd plaatsgenomen op de stoel van de Formele Wetgever en de Zittende Magistratuur, hetgeen Onrechtmatige Overheidsdaad oplevert in overtreffende trap, niet alleen jegens mij doch jegens de gehele Nederlandse rechtsorde, waarvan akte! 

Vervolgens diende ik de rekening in bij de Staat der Nederlanden omdat haar uitvoerende Organen ter aanranding van Vrouwe Justitia veelvuldig meineed lieten plegen en daarop al dan niet opzettelijk dwaalden, rechtsbijstand op ondeugdelijke juridische gronden ondanks de verplichte procesvertegenwoordiging ex art. 133 Rv  werd geweigerd en nog steeds wordt geweigerd, en de bevelen van het Gerechthof tot het strafrechtelijke vervolgen van meineed niet worden opgevolgd.  

Nadat de Staatssecretaris van Justitie mevr. Mr. van Kalsbeek mijn schadeclaim ter afhandeling had doorgezonden, reageerde het College van Procureurs-generaal daarop met de mededeling aan alle ondergeschikten, dat de Werd geen enkele informatie mocht worden verstrekt. Het College van Procureurs-generaal, de Minister van Justitie en de Nationale Ombudsman poneerden in strijd met de juridische kennis en ervaring dat in de archieven en registratiesystemen van het OM niets werd aangetroffen, waaruit zou kunnen blijken, dat de bevelen van het Gerechthof niet werden opgevolgd. Voorts overlegde de Minister van Justitie P.H. Donner formeel een smaadschrift over mij bij de Nationale Ombudsman met als doel mij te demoniseren tot een querulant van de bovenste plank, de inhoudelijke strekking luidde als volgt: 

De Werd  maakt stampij bij de balie van de rechtbank op de Parnassusweg. Hij verstoort de aan de gang zijnde zittingen door zomaar zittingszalen binnen te lopen en aan de zittende rechter aandacht te vragen voor zijn zaak.  

Welnu hoogachtbaar Hof, ik heb honderden openbare zittingen bijgewoond, en ik ken wat dat betreft de spelregels als geen ander. Ik heb dan ook nimmer óók niet één keer een zitting verstoord, omdat ik dat onfatsoenlijk vind en van mening ben en blijf dat een ieder die zich voor de rechter om welke reden dan ook heeft te verantwoorden het recht heeft op diens volle aandacht. Anders gezegd: de Minister van Justitie heeft zich bezondigd aan smaad, waarvan akte. 

Ik heb de Minister verzocht excuus voor zijn smaadschrift aan te bieden, hetgeen hij weigert in die zin, dat hij daarop in het geheel niet reageert, zodat ik de Staat der Nederlanden voor de geuite smaad door de Minister van Justitie ter aanranding van mijn eer en goede naam gepleegd 20.000 euro extra in rekening heb gebracht, omdat ik niet vermag in te zien, met welk recht een Minister van Justitie en/of wie dan ook zich straffeloos te buiten kan gaan aan smaad, en dit zeker niet indien dit ten doel heeft om de aandacht van eigen ernstig ambtshalve falen af te leiden, zoals terzake het geval.   Hoe halsstarrig het OM er in volhardt dat het veelvuldig plegen van meineed ondanks art. 207 lid 1 en 2 Sr niet strafrechtelijk dient te worden vervolgt, moge uw Hof eveneens uit de pleitnotitie van  de Procureur-generaal mr. C.A.P. C van Riel in de raadkamer blijken. Met name de laatste bladzijde van zijn pleidooi laat wat dat betreft aan duidelijkheid niets te wensen over.

Zie hieronder





 

Hoogachtbaar Hof,

 Zoals u ziet, zelfs na twee bevelen van het Gerechthof ex. 12i Sv tot het strafrechtelijk vervolgen van meineed, komt de Procureur-generaal wederom bij het Hof en maakt  formeel kenbaar dat naar zijn stellige overtuiging door verschillende personen meineed werd gepleegd en concludeert vervolgens als Wetshandhaver ex art. 4 Ro, dat genoemd delict ondanks art. 207 lid 1 en 2 Sr niet strafrechtelijk dient te worden vervolgd. Ik heb hier met verbijstering kennis van genomen, uw Hof ongetwijfeld met mij. De kans op rechtspraak was volstrekt uitgesloten, temeer daar de Procureur-generaal evenals de Officier van Justitie mr. R.W. Asser zware kritiek leverde op het functioneren van de Zittende Magistratuur. In de cirkel met uitroepteken, van zijn pleitnotitie treft u aan: ik moge uw Hof daar met vereiste eerbied naar verwijzen. De opmerking, toen niet veroordeeld nu ook niet! 

Dit heeft betrekking op het eerste bevel van het Gerechthof ex art. 12i Sv tot het strafrechtelijk vervolgen van meineed aan de Officier van Justitie gegeven, waarop een schijnprocedure volgde, waarbij wederom ongelimiteerd meineed mocht worden gepleegd en de grondslag van de tenlastelegging werd verlaten, zodat daarop voorbijgaand aan al het zeer belastende bewijsmateriaal, ( waaronder een volledige bekentenis van de meinedige Verdachte zelf ) kon worden gedwaald, en zodoende de meinedige verdachte aan de hem rechtens toekomende veroordeling wegens meineed kon ontsnappen. U ziet op de pleitnotitie de ergernis van de Advocaat-generaal hierover, vandaar de aantekening toen niet, nu ook niet! En zijn kritiek over het passeren van wettig overtuigend bewijs. Hierbij zij vermeld dat ook de Officier van Justitie mr. R.W Asser het functioneren van Eveline van Schaardenburg in eerste aanleg als Voorzitter van de Meervoudige Strafkamer volstrekt onbegrijpelijk vindt. 

Ik reageerde bij het Gerechthof op het voorgaande met de mededeling, dat het gehele Nederlandse rechtstelsel op losse schroeven komt te staan indien men om welke redenen dan ook zou toestaan dat straffeloos meineed kan worden gepleegd, met alle gevaren voor de rechtszekerheid van de burgers van dien. Het Gerechtshof was het ten derde male volstrekt met mij eens en gaf een derde bevel ex art. 12i Sv aan de Officier  van Justitie tot het strafrechtelijk vervolgen van meineed, echter ook dat mocht niet baten. De Officier liet ook dit bevel in zijn prullenbak verdwijnen door het in strijd met de Formele Wet met name art. 246 Sv ter verjaring op te leggen en nam zodoende ten derde male ten laste van mijn juridische belangen, plaats op de stoel van de Formele Wetgever en de Zittende Magistratuur. Om er geen enkel misverstand over te laten bestaan, dat deugdelijke rechtspraak geen enkele kans zou hebben. Nimmer heeft zich in de Nederlandse Rechtsgeschiedenis een dergelijk juridisch drama voltrokken, waarvan akte!  

Mr. De Minister van Justitie liet vervolgens bij de Nationale Ombudsman weten dat hij niet meer wenste te reageren op mijn juridische argumenten. Ondanks dat ik daarom had gevraagd. Hij meldde zich enkele weken later op 23 juli 2003 met de mededeling, dat hij en het College van Procureurs-generaal hun eerder ingenomen standpunten, waarmede zij de procedure bij de Nationale Ombudsman negen maanden slepende wisten te houden, wenste te herroepen. Vervolgens kwam de Minister met zijn huiveringwekkende bekentenis, dat de Officier van Justitie de bevelen van het Gerechtshof ex art. 12i Sv  in strijd met de Formele Wet met name art. 246 Sv  ter verjaring heeft opgelegd, hetgeen  op 13 november 2003 eveneens door de Nationale Ombudsman formeel werd bevestigd. 

Vervolgens ondernamen de Minister van Justitie P.H. Donner en de Voorzitter van het College van Procureurs-generaal mr. J. de Wijkerslooth verwoede pogingen om middels de hiernavolgende zinsnede het wettig overtuigend bewijs te verduisteren van het feit dat de Officier van Justitie de bevelen van het Gerechthof ex. Art. 12i Sv tot het strafrechtelijk vervolgen van meineed middels fraude ter verjaring had opgelegd. Zij hanteerden daartoe de hiernavolgende arglistig bedrieglijk juridisch volstrekt onvolwaardige zinsnede ik citeer: In de archieven van het OM werd niets aangetroffen, waaruit blijkt dat de bevelen van het Gerechthof tot het strafrechtelijk vervolgen van meineed niet werden opgevolgd. 

Geen enkele jurist zou het te goeder trouw aandurven, tenzij er sprake is van juridisch zelfmoord, deze arglistige bedrieglijke en juridisch volstrekt onvolwaardige zinsnede te onderschrijven. Zowel de Voorzitter van het College van Procureurs-generaal als de Minister van Justitie hadden daar echter geen enkele moeite mee en de Nationale Ombudsman, mr. Fernhout, maakte het nog bonter in zijn poging mr. Donner en de Wijkerslooth een alibi te verschaffen voor hun motiveringen terzake, ver beneden het vereiste wettelijk niveau en ik citeer: In de archieven werd niets aangetroffen waaruit iets zou kunnen worden opgemaakt omtrent het opvolgen van de bevelen van het Gerechthof tot het strafrechtelijk vervolgen van meineed aan de Officier van Justitie gegeven einde citaat.

Vervolgens liet de Minister van Justitie weten dat hij in het geheel niet meer wenste te reageren op mijn juridische argumenten, waarmee ook de geopperde verjaring met succes werd weersproken.  

Nadat ik daarvan formeel akte heb gevraagd en de Nationale Ombudsman zijn onderzoek had afgerond meldde de minister van Justitie zich op 23 juli 2003 wederom. Dit keer met de mededeling, dat hij de eerdere door mij weersproken standpunten, waarin hij samen met mr. de Wijkerslooth negen maanden heeft volhard om zodoende de procedure bij de Nationale Ombudsman slepende te kunnen houden, wenste te herroepen en te vervangen voor een volledige bekentenis. Daaruit blijkt dat de Officier van Justitie de bevelen van het Gerechtshof tot het strafrechtelijk vervolgen van meineed in strijd met de Formele Wet ter verjaring heeft opgelegd. Dat wordt op 13november 2003 bevestigd, de datum die eveneens dient te worden gezien waarop alle Nationale wettelijke mogelijkheden mijnerzijds tegen het plegen en laten plegen van meineed zijn uitgeput. Formeel werd dat ook bevestigd door de Nationale Ombudsman in zijn Openbaar Rapport, waarin ook hij bevestigde dat de Officier van Justitie in strijd met art. 246 Sv heeft gehandeld door de bevelen van het Gerechtshof ter verjaring op te leggen in plaats van deze op te volgen.

Nu de Minister van Justitie de Voorzitter van het College van Procureurs-generaal en de Nationale Ombudsman onder mijn juridische dwang op 23 en 13 november 2003 werden genoodzaakt een volledige bekentenis af te leggen van het feit dat het OM als Wetshandhaver ex art. 4 Ro formeel de stelling heeft betrokken, dat het veelvuldig plegen van meineed ter aanranding van een behoorlijke procesgang ondanks art. 207 lid 1 en 2 Sr niet strafrechtelijk diende te worden vervolgd, en daartoe zelfs drie bevelen van het Gerechthof ex. Art. 12i Sv tot het strafrechtelijk vervolgen van meineed aan de officier van Justitie gegeven volstrekt werden genegeerd, deze zodoende had plaats genomen op de stoel van de Formele Wetgever en de Zittende Magistratuur. Alle drie hebben zij besloten, met als geen ander doel dan de hen rechtens toekomende schadeplicht te ontlopen, en mij als benadeelde de schuld te geven van het feit dat de Officier van Justitie als wetsdeskundige herhaalde malen heeft gefraudeerd, en om de aan hem gegeven bevelen van het Gerechthof onderdak in zijn prullenbak te kunnen verlenen. 

Hun ondeugdelijke juridische en liederlijke argumenten daartoe, doen in het geheel niet terzake. Immers: nog ik als benadeelde, noch de Officier van Justitie heeft de bevoegdheid om op welk een wijze dan ook en/of om welke redenen dan ook de bevelen van het Gerechtshof ex art. 12i Sv te ontkrachten. Integendeel, die treden onmiddellijk in kracht van gewijsde en dienen derhalve zonder enig voorbehoud en/of obstructie van welke aard dan ook ten spoedigste (d.w.z binnen enkele weken) te worden opgevolgd, waarvan akte!

Als gevolg van het voorgaande en de daaruit voortvloeiende totale rechteloosheid, heb ik de Staat der Nederlanden verzocht daartoe voor zover nodig gesommeerd op straffe rechtsgevolgen mijnerzijds, de veroorzaakte schade rechtstreeks voortvloeiende uit de vele onrechtmatige overheidsdaden door de uitvoerende organen van de overheid jegens mij en mijn gezin gepleegd, middels een Akte van Dading tot wederzijdse tevredenheid te regelen, bij gebreke waarvan de uitvoerende organen van de Formele Wetgever mijnerzijds formeel niet meer worden erkend.

De Minister van Justitie reageert hierop met de mededeling, dat ik mij met betrekking tot de schadeplicht tot de rechter kan wenden, dit in de wetenschap dat de weg naar de rechter voor mij evenals honderdduizenden medeburgers definitief in strijd met art. 17 van de Grondwet is afgesneden, vanwege de zeer hoge griffiekosten en eigen bijdrage voor pro Deo rechtsbijstand die men zo hoog heeft opgeschroefd, dat dit voor mij en genoemde burgers niet meer valt te betalen. Daarbij komt nog het volgende!

1) Wat doet de Staat der Nederlanden via haar uitvoerende organen, indien de rechter mij wederom in het gelijk stelt? Daar zal toch eerst helderheid over dienen te komen, gelet op de feitelijke omstandigheid, dat de Officier van Justitie mijn gelijk door het Gerechthof tot drie keer toe formeel bevestigd, onderdak in zijn prullenbak verleent!

2) Ondanks de verplichte procesvertegenwoordiging, zoals verankert in art. 133 Rv durft geen enkele advocaat het aan procureur te stellen, uit vrees voor rancune. Dit ondanks dat de advocaten van mening zijn dat ik juridisch volstrekt in mijn recht sta! 

3) Er kan noch strafrechtelijk noch civielrechtelijk een procedure worden gevoerd, omdat het OM als wetshandhaver formeel de stelling heeft betrokken, dit nota bene als Wetshandhaver ex art. 4 Ro, dat het veelvuldig plegen van meineed ter aanranding van een behoorlijke procesgang ondanks art. 207 lid 1 en 2 Sr niet strafrechtelijk dient te worden vervolgd, waartoe zelfs tot drie keer toe de bevelen van het Gerechtshof ex art. 12i Sv gegeven volstrekt door het OM worden genegeerd, aldus een juridisch coup heeft plaatsgevonden, waarvan akte!  

Ik wijs u Hof er daarbij met vereiste eerbied op dat het OM herhaalde malen heeft getracht mij strafrechtelijk te vervolgen wegens belediging van ambtenaar in functie, en daarin jammerlijk heeft gefaald, omdat drie politierechters op rij in hun wraking hebben berust. Daarbij voerde ik als wrakingsgrond aan dat er in het geheel geen strafrechtelijke of civielrechtelijke procedure kan plaatsvinden omdat het OM de rechtsmacht van de Zittende Magistratuur niet zonder enig voorbehoud erkent door bevelen van het Gerechthof tot het strafrechtelijk vervolgen van meineed volstrekt te negeren.

Daarom is het noodzakelijk om een voorlopig getuigenverhoor te houden om verlies van bewijs te voorkomen. Echter ook dat is niet mogelijk omdat geen enkele advocaat het aandurft rechtsbijstand te verlenen c.q. procureur te stellen ondanks dat zij van mening zijn, dat ik volkomen in mijn recht sta. Ja, da ik zelfs juridisch een ijzersterke zaak heb in het conflict tussen mij en de Staat der Nederlanden.

Op 3 mei en 10 mei 2003 en 18 oktober verschenen er grote artikelen in het Dagblad de Telegraaf, onder de aanhef JUSTITIE NEGEERT MEINEED, JUSTITIE OP STOEL RECHTER EN SMERIGE STRIJD OM HET RECHT! Met name uit het laatste artikel zie hieronder moge uw Hof blijken dat de situatie inmiddels ernstig is geëscaleerd en vooral, dat de Minister van Justitie en het OM het niet aandurven met mij de juridische degens voor de rechter te kruisen. Zowel de Minister van Justitie als de Voorzitter van het College van Procureurs-generaal zitten zo ernstig verstrikt in zaken die het daglicht niet kunnen verdragen, dat zij ambtshalve niet meer deugdelijk kunnen functioneren.