Op 12 augustus 2009 stond Karel de Werd voor de politierechter om zich te verantwoorden voor de aanklacht van de artsen van het Waterland ziekenhuis in Purmerend die hem hadden aangeklaagd wegens bedreiging met de dood en smaad rond het sterven van zijn vrouw in dat ziekenhuis. Met name het protesteren van Karel de Werd tegen het weigeren van een zachte dood voor zijn vrouw door een gewenste en geëiste euthanasie.

Karel de Werd gaf in een interview zijn ervaring en mening weer, waarin zijn protest tegen de godsdienstige praktijken om mensen een zogenaamd natuurlijke dood te laten sterven een schending is van de zelfbeschikking en de rechten van de mens, die elke vorm van beschaving tart.

Als een van de drie waarnemers op de publieke tribune in de rechtbank (achter pantserglas en voortdurend bewaakt door camera's en een tot vier agenten in uniform tegelijk), werden de bijzondere gedragingen van zowel de politierechter als van de officier van justitie opgemerkt. Allereerst maakte de politierechter bij aanvang van de zitting een opmerking over het feit dat zij met een zonneklep op het hoofd de zitting leidde, omdat zij, mevr. mr. Sassenberg last zou hebben van het licht uit het plafond. Overigens een buitengewoon koddig gezicht als dat van een vakantieganger op het strand die zich tegen de felle zonneschijn afschermt.

Met de ten laste gelegde bedreiging met de dood en met het uiten van laster en smaad tegen de artsen in het Waterland ziekenhuis zou Karel de Werd de wet hebben overtreden. Dit wegens zijn felle protesten, omdat men weigerde de naar lucht snakkende terminale patiënte met een op wilsbeschikking geëiste euthanasie zacht in de armen van de echtgenoot en haar zoon te laten inslapen. Men liet de langzaam stikkende patiënte gewoon creperen, ondanks het wanhopige hulpgeroep van haar man, waarop niemand reageerde; behalve met het inschakelen van de politie. Haar longen konden steeds minder zuurstof uit de lucht opnemen als gevolg van de galblaaskanker. Geen enkel dier doe je zoiets aan. Maar in het Waterland Ziekenhuis in Purmerend is dat op religieuze gronden dagelijkse praktijk. (De familie werd vooraf aan de opname niet geïnformeerd over het weigering van euthanasie in dat ziekenhuis, en dat is essentieel. Tot verbazing van de echtgenoot werd door het medisch tuchtcollege de richtlijn over euthanasie in het Waterland ziekenhuis toegezonden, waarin staat dat bij weigering van euthanasie voor een plaatvervanger moet worden gezorgd).

Nooit hebben wij een zo krakkemikkige zitting meegemaakt met zware politiebewaking van de drie waarnemers op de publieke tribune. Een hele serie van vormfouten, omissies, ontbrekende documenten, dubbele dagvaarding, illegale inbeslagname van een computer, het ongepast en met brutaal geweld en spektakel binnendringen van de woning van de verdachte, niets was te dol om deze man de mond te snoeren over wat hij als gruwel had ervaren. Ook het vier keer schorsen van de zitting om alsnog de procedure in de heel duidelijk gewenste richting te laten verlopen was heel frappant. Dat was werkelijk uniek. Met name toen artikel 262 Sv ter sprake kwam, en de dubbele dagvaardingen. De eerste zonder betekening en de tweede zonder bijlagen. Verder het ontbreken in het computersysteem van het OM van enkele essentiële zaken en het naarstig zoeken van de staf - vier personen in de zittingzaal - van het OM om deze omissies alsnog te vinden. Kortom de voorstelling die op de tribune werd gadegeslagen was de moeite van het bezoek aan de rechtbank in Haarlem meer dan waard.

Na alle commotie om deze zaak doorverwezen te krijgen naar de meervoudige Kamer, in plaats van aan de politierechter, gaf rechter mr. Sassenberg pas na de vierde schorsing (voor overleg in de raadkamer over hoe dit varkentje alsnog te kunnen wassen) haar verzet op door de voor haarzelf, voor het OM en de artsen van het Waterland Ziekenhuis verlossende beslissing, om de zaak stil te leggen met de uitspraak dat tot een schorsing voor onbepaalde tijd was besloten.

Conclusie:
Het was duidelijk dat ondanks alle vormfouten, omissies en onterechte beschuldigingen door betrokkenen (luister goed naar de video) men probeerde om Karel de Werd te kunnen veroordelen wegens wat dan ook. De rechtszaak is het rechtstreek gevolg aangiften van de artsen om de terminale zorgpraktijken te versluieren. Zowel brigadier R. Edel als verbalisant A.T.J. Swiers hebben gedreigd met consequenties indien er ook maar iets op het internet zou worden gepubliceerd. Zij hebben erkend nauwe banden te hebben met elkaar en met de artsen (zie de video). Zij bedreigden de heer de Werd met: "Die artsen zijn mijn vrienden" en "Ik zal nooit toestaan dat iets wordt gepubliceerd wat in het ziekenhuis is gebeurd" en "Probeer het niet, want dan kom je mij tegen". De uitspraken zijn citaten van de heer De Werd.

Dankzij de inspanning van de advocaat mr. Kersting (020-6321060 en kersting@akan.nl) van de heer de Werd en diens wetskennis en vanwege de hele serie blunders van de rechtbank en het OM, heeft dat niet kunnen leiden tot de kennelijk gewenste veroordeling. Het Salomonsoordeel van de politierechter laat de aanklacht van de artsen en van het ziekenhuis op kennelijke instigatie van de artsen stranden; en waarschijnlijk in de vergetelheid verdwijnen. Tenminste, als Karel de Werd dit zou accepteren...!!

Het Waterland Ziekenhuis en de artsen ontsnappen aan de dramatische ontknoping dat bij een vrijspraak van de heer de Werd, zijn protest tegen de wat hij noemt "martelpraktijken en bewuste moord" op zijn vrouw (zie de video), niet in de openbaarheid en de jurisprudentie terecht zal komen, waardoor de religieuze praktijken rond terminale patiënten in dit, maar ook in andere ziekenhuizen, als onacceptabel medisch handelen kan worden aangemerkt. De politieke implicaties daarvan zijn niet te overzien. Het is aan Karel de Werd hoe hier verder te gaan, met name wegens zijn vele jaren durende strijd tegen het OM en het rechtssysteem in andere zaken die hiermee samenhangen.

De visie van de heer De Werd van zowel vlak na het overlijden van zijn vrouw als dat van na de terechtzitting in de rechtbank in Haarlem laat aan duidelijkheid niets te wensen over.

De waarnemers

Karel de Werd onthult justitiële fraude in het recht
waarover politici in de Tweede Kamer blijven zwijgen