MIJN OPINIE MEDIA BEPALEN EINDE RECESSIE OF NIET Na de nacht van Schmelzer is deze avond der klunzen iets wat mij bijna in de gordijnen deed vliegen. In eerste instantie zijn we in de actualiteitenrubriek 'Aktua', het 'nieuws' gewoon even kwijt. Daarna komt dan ook nog de uitvinder van het 'Klunzen & Klooien' mijn persoonlijke tegenstrever Jelle Zijlstra op de buis. Met een door Reagan niet te overtreffen naïviteit, komt deze monetaire analfabeet eventjes uitleggen wat inflatie dan wel zou zijn. Deze onnozele hals, die de voorkant van een gulden niet kan onderscheiden van de achterkant; verklaart trots dat de Nederlandsche Bank NV beter dan de regeringen de inflatie stevig bestreden had. Zoals bijna iedere Nederlander wel weet is Jelle Zijlstra lang president van de Nederlandsche Bank NV geweest, en was daardoor verantwoordelijk voor het gevoerde beleid. Voor miljoenen kijkers schoof Jelle zichzelf 'en plein public' een prachtige veer in de eigen kont, die ik bij deze er heel langzaam weer uit zal trekken. De mythe speelt, dat inflatie - wat dat dan ook wezen moge - vanuit de historie gezien, slecht wordt gevonden voor de economie. Men dacht en denkt nog steeds dat inflatie werkloosheid veroorzaakt en armoede. Edoch, het resultaat van de inflatiebestrijding van Jelle heeft dat dikke miljoen werklozen in Nederland niet kunnen voorkomen. Nederland heeft op twee na de laagste inflatiegraad ter wereld in de afgelopen tientallen jaren, maar heeft nu toch maar de hoogste procentuele werkloosheid van de moderne industriestaten. Dit is, parbleue, toch geen geringe prestatie van onze Jelle, waarvoor hij misschien nog wel een Nobelprijsje in de wacht zal slepen. Willem Duisenberg (de Zwijger) geeft ook al geen opening van zaken met een evaluatie van Jelle's beleid. Zwijgen is goud, zullen we maar denken. Ook vragen van burgers worden wanneer het 'lastige vragen' zijn, als het maar eventjes kan terzijde geschoven. In ieder geval kan ik nergens het antwoord verkrijgen op 'n eenvoudige vraag, die met een goed gevoerde geldpolitiek toch direct te beantwoorden moet zijn. En die luidt: 'Hoe groot is het Witte Circuit?'. Topambtenaren, die óók volgens Minister van Dijk transpirerend op de kantoorkruk zwoegen, doen hun uiterste best - onder de waarderende blik van de minister - om nieuwsgierige burgers met een kluitje in het riet te sturen. Schriftelijke antwoorden zijn danook moeilijk te verkrijgen, omdat er in eerste instantie helemaal geen reactie komt op de gestelde vragen. Bij navraag wordt meestal telefonisch de vragensteller het bureaucratische bos ingestuurd. De gloeiende kastanjes over de oorzaken van werkloosheid, armoede en het vermijdbare begrotingstekort met overbodige bezuinigingen, durft niemand uit het vuur te slepen. Geen hond heeft het lef om vragen te stellen over de principes van ons maatschappelijk functioneren; de pers en media incluis. Houdt u dus aan de regels in het mediaverkeer, en stop bij het waarnemen van het bijgaande media-verkeersbord, het waarnemen. De definitie van deze vorm van journalistiek is heel eenvoudig. Het betekent gewoon dat wanneer een onderwerp niet 'establishment-proof' is, de verslaglegging in details gaat verzanden. De ervaring leert dat zodra de machtstructuren zichtbaar beginnen te worden, men om den brode de journalistieke nieuwsgierigheid verliest en veel aandacht gaat besteden aan onbenulligheden. Men vermijdt zorgvuldig de samenhang en de achtergrond, dan tenzij op basis van consensus, danwel onvermijdelijkheid de openbaarheid zich ontwikkelt. Ook het gevaar van politieke prostitutie (P.P.) is nadrukkelijk aanwezig. Het vaststaand feit dat pas ná de verkiezingen in de media grote aandacht wordt geschonken aan de concrete gevolgen van het bezuinigingsbeleid, doet vraagtekens verschijnen bij die zogenaamde onafhankelijkheid en de integriteit van de pers. Gezien de intensieve contacten met de politiek lijkt het uitgesloten, dat de media niet reeds vóór de verkiezingen goeddeels op de hoogte waren van de invulling van de bezuinigingen. Toch werd er vrijwel uitsluitend gepubliceerd over kruisraketten, kernenergie en andere ongrijpbare immateriële onderwerpen. Over de directe en alledaagse gevolgen voor de portemonnee werd gezwegen als het graf. Voor de komende verkiezingen voor de provinciale staten in 1987 verwacht ik opnieuw bloot gesteld te worden aan de hersenmassage van 'grote debatten' en 'scherpe interviews', waarbij dan heel 'intelligente' vragen gesteld worden over onderwerpen die heel ver van het bed van de uitkeringsaangewezenen liggen. We zullen het wel zien. Naar mijn mening zijn de laatste echte christenen lang geleden al opgevreten door de leeuwen van keizer Nero; en zijn de laatste helden op 4 mei 1945 door de nazi's geëxecuteerd. Mensen met intellectuele moed heb ik in de afgelopen zeven jaar niet kunnen ontdekken. Ook 'verslaggevers' zijn kennelijk een uitgestorven ras. Journalisten plenty; maar 'verslaggevers' ho maar. Het bewijs van de juistheid levert u automatisch zelf; niemand die het onder ogen krijgt uitgezonderd. Want uw credo blijft toch: Salaris non olet. In afwachting met een kritische grondhouding, R.M. Brockhus Huizen (N-H). P.S. Deze brief werd naar alle omroepen gestuurd: reactie nihil