Mijn zoontje is al 5 keer verplaatst geweest in zijn eerste levensjaar... Mijn zoontje van bijna 2 heeft de kans niet gekregen zich te hechten. Hij had zich aan mij en aan de vorige pleegmoeder gehecht toen hij zonder machtiging uithuisplaatsing weggehaald werd in een taxi. Hij mocht niet bij mij blijven of naar zijn vorige pleegmoeder terug, want hij moest ondergebracht worden op een onbekend adres voor onbekende ongegronde redenen.

Hij had nooit driftbuien, gooide niet met speelgoed, maar we hadden wel een goede band vol wederzijds vertrouwen en warmte en hij luisterde altijd naar mij en kwam uit zichzelf naar me toe of wachtte op me als ik even uit het gezicht verdween of kwam me halen om met hem te spelen of als er iets was zodat ik hem kon troosten. Hij was nooit huilerig maar had wel moeite met doorslapen 's-nachts omdat hij niet wist waar hij wakker werd en waar hij aan toe was als hij zijn ogen opendeed. Een flesje warme melk en een knuffel terwijl hij dicht tegen me aan kroop kalmeerde hem dan.

Overal waar ik was kwam hij uit zichzelf naar me toe en ik week de eerste 5 maanden van zijn leven niet van zijn zijde totdat hij voor het eerst weggehaald werd ten gevolge van rapporten die in het geheel niet waren gebaseerd op de waarheid en erg schokkend overkwamen. Ik gaf hem borstvoeding, geborgenheid en behield zijn ritme. Het was een wakkere actieve baby die goed sliep. Hij was vrolijk en gezond, groeide goed, at prima, was prima op gewicht en was nooit ziek, nooit verkouden.

Na de tweede uithuisplaatsing werden de verkoudheden chronisch (non-stop lopende neus en oorontsteking). Hij kwijlt soms nog steeds omdat hij niet goed door zijn neus kan ademhalen. Er werd mij geweigerd door te geven waaraan hij gewend was, wat zijn ritme was, wat zijn voedingspatroon was en hij werd regelmatig ziek en kreeg virusinfecties ten gevolge ervan. In de eerste maand na de eerste uithuisplaatsing ging hij met dichte ogen huilend in zijn bedje staan na zijn middagslaapje en werd hij steeds ziek (griep)en verkouden.

Hij wilde steeds bij mij op schoot en dan zong ik liedjes met hem en las hem boekjes voor vlak voor het slapengaan om hem rustig in te laten slapen en ik bleef er dan bij in een donkere kamer totdat hij vredig insliep. In de eerste maand na de tweede uithuisplaatsing weigerde hij het eten, wilde niet slapen, was heel onrustig, kreeg 40 graden koorts, werd 4 keer tegen hersenvliesontsteking ingeënt (normaal is 1 x voldoende!), kreeg dubbele oorontsteking, sliep vervolgens veel en doet dat overigens nog steeds. Op vele foto's staat hij slapend en ik heb het gevoel dat hij overvoerd raakt door indrukken en wellicht de ziekte van Pfeiffer van mij gehad heeft zonder het te weten.

Het duurde lang voordat hij überhaupt een dokter of het consultatiebureau zag (mij werd het verstrekken en doorgeven van cruciale informatie nogmaals geweigerd) en een noodzakelijk onderzoek naar hechting werd door Jeugdzorg afgewezen terwijl een erkende en goed bekende therapeut daartoe bereid was en dit ook telkenmale de rechter had laten weten middels briefwisseling.
Er werd afgewacht en nog meer afgewacht. Hij werd treurig, keek beteuterd en ging ontroostbaar op de grond liggen met zijn handjes naast zijn hoofd tegen het einde van de bezoekregeling: wanhopig, wilde niet opgepakt worden, wilde niet mee met de pleegouders, wist niet waar hij aan toe was.

Nu het bezoek iets langer duurt heb ik de gelegenheid rust in te bouwen en kan hij intiem contact met me hebben, kan zich voorbereiden op het afscheid wat voorspelbaarder wordt en minder chaotisch verloopt. Ook ik ben rustiger als moeder omdat ik me niet in een uur in allerlei bochten hoef te wringen om dat uur zo goed mogelijk te benutten, dat is veel beter voor hem en minder hectisch. Twee uur in de twee weken (het dubbele als voorheen) is weinig en ik mag niet naar de dierentuin met hem omdat bezoeken begeleid moeten zijn.

Het is niet in zijn belang dat zijn moeder die van hem houdt hem vaker ziet... Talloze getuigenverklaringen werden genegeerd. Hierin staat te lezen dat ik een zorgzame, liefhebbende moeder ben. De pleegmoeder wil geen contact met me en noemt zichzelf mama, dat is verwarrend voor hem en geeft wisselende informatie. De pleegouders zijn afstandelijk, hebben weinig tijd voor bezoek voor mij, ergeren zich dikwijls en reageren niet, bellen me niet op, hebben weinig geld over voor kleertjes en ook niet voor een kindvriendelijk autostoeltje dat aan de veiligheidsvoorschriften voldoet (hij zit in het midden van het busje voorin en de gordels sluiten niet goed).

Hij uit zich door te protesteren (hij ontwikkelt zich leeftijdadequaat) en er wordt nu een probleemgeval van hem gemaakt, hij wordt geanalyseerd: hij heeft ernstige hechtingsproblematiek en is beschadigd. Geen wonder. Bij mij was hij gelukkig: dat probleem had hij niet bij mij of bij zijn vorige pleegmoeder. Ik heb er een jaar geleden al voor gepleit ons onze rust en harmonie te gunnen die door alle instellingen en bemoeienis ontnomen wordt.

Ik en andere deskundigen (die wederom zelfs door de rechtbank genegeerd werden, ja, en zelfs weggelachen of weggehoond als zijnde geen belanghebbende bijvoorbeeld: "kijk, daar hebben we het hechtingspraatje weer..." ) hebben ervoor gewaarschuwd dat hij kan ontsporen op latere leeftijd. En dat terwijl hij altijd goed van vertrouwen was en ik hem had geleerd vriendelijk en open en geïnteresseerd naar de mensen toe te zijn. Nu gebruikt hij zijn goedheid en zijn leuke snoetje om bij mensen in de smaak te vallen en geaccepteerd te worden, waarbij volledig aan zijn emotionele welzijn voorbij gegaan wordt nl. dat hij zich probeert te hechten uit angst en gewoonte in plaats van uit liefde en genegenheid.

Afreageren op overdreven strengheid en onredelijkheid van de pleegouders doet hij wel. Hij maakte dat duidelijk door te protesteren als hij in een tuigje aan een boom gebonden werd op vakantie, of in de box of de kinderstoel vastgezet werd omdat hij iets niet mocht, of als zijn autootjes afgepakt werden omdat hij alleen op de grond ermee mocht rijden of de batterijen uit al zijn speelgoed gehaald werden omdat dat teveel herrie maakte. Zijn speelgoed is hem heilig nu (zijn autootjes en zijn bal: het weinige dat hij heeft, heeft hij van mij gekregen). Als iemand in de buurt komt houdt hij het angstvallig vast en durft hij het niet meer uit handen te geven (wel aan mij) omdat hij bang is dat het afgepakt wordt.

Hij krijgt weinig individuele aandacht. Soms is het gezin met z'n negenen en de pleegmoeder werkt ook nog parttime. Hij draagt afgetrapte schoentjes, heeft zwarte nageltjes en een vuil snoetje. Zijn billen zijn knalrood en worden niet ingesmeerd met zalf, ook niet als ik deze zalf meegeef. De hulpverlening is het afgelopen jaar niet bereikbaar geweest, er is niet gecommuniceerd, afspraken zijn niet nagekomen. Hij stond op de wachtlijst voor gesprekken bij de pleegouders thuis en tussen instanties onderling werd niet goed overlegd of werden de zaken helemaal niet doorgegeven.

Het belang van mijn zoon staat ten alle tijden voorop volgens de instanties, maar ik vraag u: hoe lang moet dit nog duren? Als ik klachten heb, ben ik niet begeleidbaar en moet ik 2 jaar testen ondergaan voor mijn psyche totdat er wat gevonden is, nl. dat ik een trauma heb opgelopen. Nu kan er eindelijk hulp verleend worden, helemaal omdat mijn zoontje grote problemen krijgt als dit nog langer doorgaat. Maakt u er a.u.b. een einde aan. Het kost de staat en de belastingbetaler handen vol geld en het kost mij en mijn zoontje een gelukkige, onbezorgde toekomst samen, die we verdienen na al dit gemis en verdriet.

Een lieve moeder die blijft vechten voor haar kind...