Arlette Heskes dreigt haar kind te verliezen door maatregel van Jeugdzorg en onjuiste inschatting (Video)

Klik op de foto From: MEIMvandelft@cs.com To: arletteheskes@hotmail.com Subject: (geen onderwerp) Date: Thu, 6 Apr 2006 19:21:34 EDT (zie de zap-service van P&W) Op mijn weblog geef ik meer informatie *Maandag 26 februari 2007 kom ik bij Een Vandaag op TV!* (zie de reacties van anderen) Ik vond het interview matig omdat ze mijn antwoorden ook kunnen interpreteren als: kijk eens wat een onderzoeken allemaal, die moeder deugt vast niet en ze vraagt alweer een onderzoek aan ten koste van haar kind om gelijk te krijgen. Ik hoop dat ze het op een verstandige en eerlijke manier monteren. De uitzending gaat over hoeveel mensen er allemaal met een kind bezig zijn. De opsomming van al die mensen kan ook in mijn nadeel werken, vandaar dat ik alle mensen niet (bij namen) kon noemen. Dat was wel jammer. Ik kon het niet over mijn voormalige huisarts hebben omdat mijn familie die nog als huisarts heeft. Ik kon het niet over mijn familie, de vader van Leander, de pleegouders van Leander en Leander zelf of de buren hebben i.v.m. de anonieme melding. Ik kon het niet hebben over de vermelding van "grensoverschrijdend *** getint gedrag in het bijzijn van Leander" waar mijn familie en/of de pleegouders mij en/of de vader van Leander van beticht en mee belast hebben. Gelukkig lijkt dat nu afgeblazen te zijn. Maar ze hebben het hierdoor wel voor elkaar gekregen dat ik Leander nu maar 4 - 6,5 uur per maand mag zien, precies waar ze het op aan stuurden. Wat iemand anderen kan aandoen! Ik kon geen foto's laten zien van Leander (en mij) omdat dan "zijn veiligheid" door de media-aandacht "in gevaar" zou kunnen worden gebracht als interpretatie voor de opkomende rechtszaak van april dit jaar. Ik ben vergeten te vertellen dat ik denk dat het door het FORA-onderzoek nog wel een jaar zal gaan duren (wellicht ook in mijn nadeel i.v.m. de tijd die verstrijkt). Ook vergeten ben ik de nieuwe minister van Jeugd en gezin, minister Rouvoet, te vragen met mij mee te lopen. De pleegouders hebben de rechter geschreven dat ik "mensen gebruik in mijn strijd" en dat ik teksten van internet moet halen omdat ik anders geen informatie over Leander meer zou krijgen (die krijg ik toch al niet en dat is verschrikkelijk). Dat heb ik tijdelijk gedaan. Echter, ik liet me niet afschrikken en intimideren na gezien te hebben dat het pleeggezin zichzelf nu ook promoot op internet als boegbeeld voor pleegzorg Rotterdam om zieltjes mee te winnen. Leander woont daar nu al 2 jaar maar hij stond er niet bij en ze schrijft de rechter dat ze tijdelijk gestopt is met de crisisopvang! Ze schrijft er niet bij dat haar crisisopvang midden in de nacht slecht is/was voor mijn zoontje en dat hij daar ernstige problemen van ondervindt en dat hij er niet om gevraagd heeft bij haar te wonen onder haar "regime". Ze werk op een schippersinternaat en die sfeer is ook duidelijk merkbaar bij haar thuis. Haar wil is wet. Ze probeert mij ook steeds te commanderen met haar "grenzen" en "voorwaarden". Ze heeft zelfs de Nederlandse Vereniging voor Pleeggezinnen op Jeugdzorg afgestuurd om haar gelijk te krijgen, die op hun beurt dreigden met sancties als het bezoek niet begeleid bleef! Die kinderen moeten dan op zijn kamer slapen, steeds weer andere gezichtjes, heel onrustig dus. En geen wonder dat al het speelgoed dat ik hem geef snel kapot is. Ze informeren me ook niet over Leander als hij daar is, ze bellen me nooit (direct) als hij ziek is en ik krijg eens per jaar een paar foto's, daar moet ik het maar mee doen. Als ik me netjes gedraag krijg ik voor een afgepaste hoeveelheid de tijd eens in de 3 maanden een evaluatiegesprek aan te gaan onder strikte voorwaarden en alleen over de onderwerpen die schikken en vooral niet over het verleden, over wat gebeurd is. Dat moet ik maar vergeten, want het moet de doofpot in. Ik krijg niet het volledige dossier te zien bij pleegzorg en ik krijg geen toestemming kopieën te maken. Ik kon dus niet naar internet verwijzen, aangezien mijn verhaal een persoonlijke wending kreeg en het een recent artikel is dat de pleegouders in het magazine van pleegzorg Rotterdam hebben laten zetten (AD 7 februari 2007). Ze wil hemel en aarde bewegen om maar gelijk te krijgen en haar imago hoog te houden. Ik heb het dus maar gehad over de wijze van de uithuisplaatsing, het aantal mensen waarmee ik te maken heb (gehad), de wijze van communicatie met de instanties (van het kastje naar de muur). Ik kon het niet over het geld hebben omdat ik zelf een duur FORA-onderzoek heb aangevraagd op kosten van Jeugdzorg - omdat ik anders helemaal niet de kans krijg te laten zien dat ik een goede moeder ben! Ik kon het RMPI niet noemen omdat ik nog met hun te maken heb en de voorzichtige rapportages die zij over mij geschreven hebben toch nog voor 50 procent in mijn voordeel werken. Ik heb Parnassia alleen genoemd - dat ze mij een lift aanboden, een enkele reis voor opname bij een inrichting op hetzelfde moment dat mijn kind uit huis gehaald werd! De schoften! Ik heb ze toen bedankt en toen kreeg ik te horen: ze verandert wel van gedachte, er komt hoe dan ook een onderzoek, anders krijgt ze haar kind niet terug. Maar meer kon ik niet daarover zeggen omdat het RMPI mij weer terug verwezen heeft naar een SPV-er (Parnassia). Zo blijf je dus bezig! Ik kon ook niet generaliseren of veralgemeniseren omdat het interview hoofdzakelijk over mij ging. Ik heb maar gezegd dat ik als affectieloos en emotieloos werd afgeschilderd - omdat ik probeerde mijn emoties onder controle te houden toen het AMK naar mij en mijn baby kwam "kijken" en ik zenuwachtig werd daardoor. Leander werd ook zenuwachtig en toen werd opgeschreven dat ik de zorgelijke kindsignalen niet herkende en hij hyperactief was en in zijn bedje had moeten liggen terwijl ik hem er net uit gehaald had. Pas na 1-2 uur kregen ze in de gaten dat ik borstvoeding wilde geven en toen ze weg waren is hij meteen in slaap gevallen. Vervolgens werd "geadviseerd" dat ik naar het maatschappelijk werk toe moest en dat mijn baby naar de crèche moest en toen ik zei dat dat niet nodig was (omdat Leander nog borstvoeding kreeg, het vakantie was, het te duur was en het onnodig was omdat ik niet werkte en ik mijn zaakjes al met een sociaal raadsman geregeld had) werd Leander weggehaald onder bedreiging met het inrammen van de deur als we niet meteen open deden. Het was maandagmorgen 9 uur en ik lag nog in bed mijn baby te voeden toen ze binnen kwamen stormen. Ze hadden al eerder gedreigd dat ze terug zouden komen. Ook de agenten wilden al via de achterkant via de brandtrap het raam openen van het huis van mijn beste vriend Marc, waar ik op het moment van de uithuisplaatsing verbleef -omdat ik het weekend daar mijn verjaardag had gevierd! Ik heb verder verteld dat als mijn pleegvader Leander niet had meegenomen, hij in een tehuis terecht was gekomen met 5 maanden oud. Ze hadden pas een week later een adres geregeld. Waar zijn ze nu helemaal mee bezig? Ik heb gezegd dat ik een goede en lieve moeder ben die houdt van haar kind en dat ik nog borstvoeding gaf. Ik heb gezegd dat ze dachten dat ik zou vluchten maar dat ik er gewoon even tussenuit was, nadat ik bekomen was van de bevalling, om van het mooie weer te genieten, in een huisje van vrienden/familie. Ik heb gezegd dat ik begrijp waarom mensen uiteindelijk "vluchten" en waarom er mensen bij zijn die zichzelf en hun kind wat aan kunnen doen - omdat ze al snel de druk van alle rechtszaken door het gebrek aan professionele, passende hulp niet aankunnen en er niet tegen zijn opgewassen. Ik heb gezegd dat ik nooit passende hulp gehad heb. Dat mijn hulpvraag en hulpaanbod niet overeen kwamen. Dat een voormalig teamleider aangaf dat een uur per week bezoek aan mijn baby volstaat voor de hechting (hij was toen ca. 7 maanden!), dat het echter nog prettiger was deze uit te breiden, maar dat het organisatorisch helaas niet mogelijk was, ondanks dat de rechter had verzocht de duur en de frequentie op te voeren. Ondanks dat mag het een wonder heten dat we nog een goede band hebben weten te behouden. Ik heb niet verteld dat de informatie van informanten uit de dossiers marginaal getoetst wordt en integraal overgenomen. Jammer... Wel dat er zelfs een medewerker was die bij de rechter zelf zonder schromen aangaf geen dossierkennis te hebben omdat hij slechts tijdelijk de zaak waarnam (toch wel 3 maanden achteraf!). Maar getuigen anders dan de mensen van deze organisaties zelf worden niet serieus genomen. Ik heb nog over minister Donner gesproken - dat ik hem een brief had gestuurd, maar waarop ik geen reactie had gekregen. Dat ik staatssecretaris Ross een jaar geleden nog even een paar minuten heb gesproken en dat ik bij de diverse ministeries heb aangeklopt die me vervolgens weer doorverwezen naar de diverse klachtencommissies. Ik heb niet gezegd dat ik ook een brief aan de koningin geschreven heb (vergeten/ misschien te veel van het goede). Toen ze vroeg met wie ik nu op dit moment te maken heb (het kastje-naar-de-muur spelletje), zei ik dat de klachtencommissie eerst weer contact op had genomen met de bureaumanager. Na een jaar geen gehoor gekregen te hebben en geen antwoord op mijn brieven gekregen te hebben, wordt ik nu bestookt met telefoontjes, e-mails, brieven en andere documenten. Als na anderhalf jaar mijn klacht eindelijk voorkomt bij de klachtencommissie wordt deze ongegrond verklaard - omdat het lijkt of er nu van alles aan onze situatie gedaan wordt. Ik wordt nu omschreven als een "overbezorgde moeder". In werkelijkheid gebeurt er niets en is er weinig veranderd. De bureaumanager verwijst me op zijn beurt weer door naar de teamleider en de teamleider verwijst me naar de voogd. Ik was vergeten te vermelden dat de voogd me ook weer voor sommige zaken doorverwijst naar de pleegzorgwerker. In het verleden verweest de pleegzorgwerker altijd direct door naar de voogd. Voor alle vragen moest ik bij Jeugdzorg zijn. Echter de voogd was ziek en uit de roulatie en dus moest ik bij de vervanger of de teamleider wezen. Toen deze niet reageerde of haar afspraken niet nakwam, kwam ik bij de bureaumanager terecht. Ik heb nog de periode van het verloop van de voogden en de redenen vermeld met tijdsbepaling: 4. Ook het aantal pleegzorgwerkers waar ik/mijn zoon mee te maken heeft (gehad): 5 in totaal. En dan volgt er nog een rijtje van teamleiders en hogergeplaatsten bij de betrokken organisaties. Ik heb het AMK, de Raad voor de Kinderbescherming en Bureau Jeugdzorg bij naam genoemd. De klacht over de wijze waarop Leander uithuis geplaatst is, is gegrond verklaard. De rechter heeft mij niet eens van te voren gehoord. De raadsonderzoeker heeft het onderzoek nog een maand ongemotiveerd gerekt. Klacht gegrond verklaard. Evenals mijn klacht over de keuze van de informanten (al blijven ze de geruchten geloven en de mensen serieus nemen): ook gegrond verklaard. Vervolgens kwamen in beeld dus al die hulpverlenerinstanties maar niet een die mij hielp bij het verwerken van de uithuisplaatsing. Ik heb toen zelf en op advies van de rechter een therapeut gezocht. Ze vroeg ook wat voor hulp Leander kreeg: geen hulp; een pleeggezin. Ik heb nog een gedeelte van een gedicht voorgelezen om de gevoelige snaar bij die lieden proberen te raken (wat eigenlijk onbegonnen werk is: ze lijken allemaal gebrainwashed)en heb gesproken over de willekeur van de uithuisplaatsingen(!) om de mensen thuis indirect te waarschuwen. Toen gesproken werd over waarheidsvinding heb ik gezegd dat deze afhankelijk is van de interpretatie en visie van de betrokken medewerkers en dat medewerkers komen en gaan en geen van de nieuwe medewerkers nog uit de voeten kan met het steeds omvangrijker wordende dossier. Sommigen hebben er ook geen zin in om het door te nemen, die lezen dan het verslag van de voorgaande persoon zonder dit te checken en schrijven delen ervan over. Achteraf kan je daar dan een reactie op geven. Verder werd de opmerking gemaakt dat het gaat over een momentopname en dat ze geen uitspraken konden doen over de toekomst. En daar zit ik dan... zonder Leander. Ze hebben het beeld even op mij laten rusten. Ik heb nog gesproken over hoeveel leed dit bij een baby veroorzaakt en heb het gehad over zijn hechtingsproblemen, zijn driftbuien, huilbuien en slaapproblemen (ik heb de rest achterwege gelaten). Dat hij 5 keer van adres gewisseld is in zijn eerste levensjaar. Dat zo'n 30 personen hem inmiddels hebben gezien en dat dat met mij het dubbele is. Dat je als ouder hier ziek van wordt door de stress en de grote hoeveelheid rechtszaken. Dat ze dat dan als reden gebruiken om mij weer mijn kind af te nemen (zonder machtiging: was ik vergeten erbij te vermelden). Ik heb verteld dat ik in 3 maanden tijd 6 kilo afgevallen was en de ziekte van Pfeiffer had gekregen. Dat het ene onderzoek nog niet afgerond was, of ze wilden het volgende onderzoek al starten voor hereniging en dat toen ik zei dat ik daar geen tijd en energie voor had, ze toen meteen maar weer een verzoek naar de rechter stuurden om mijn kind uit huis te plaatsen (3 dagen voor de eigenlijke rechtszaak). De pleegmoeder benoemt het anders: dat ik door mijn "ziekte" (?) geen onderzoek heb kunnen afronden tot nu toe i.p.v. Bureau Jeugdzorg te confronteren met de logheid van het systeem. Het 2e onderzoek bood ook onduidelijkheid, evenals het eerste, omdat niemand uitspraak kon doen over mijn competenties als moeder - omdat ze mij niet samen met mijn zoon te zien kregen! De kinderpsycholoog/psychotherapeut die ik in de arm nam werd niet serieus genomen, terwijl dat de enige was die de hele stapel papieren wel bladzijde voor bladzijde had doorgenomen! Ze hebben nog aparte shots gemaakt van al het papierwerk van het laatste half jaar dat ik op tafel had uitgespreid en van zijn box - die nog net zo in de kamer stond als toen hij voor de 2e keer weggehaald werd. Ik zei dat ik die papierberg in zesvoud nog kon aanvullen. Ik heb het niet over het PGB (Persoonsgebonden budget) gehad, omdat deze bij mij afgewezen werd (want ik had een volwassen partner in huis, al liet deze mij overal voor opdraaien en kon hij geen Nederlands lezen) - dat geeft valse hoop en is geen goed voorbeeld voor de mensen die het wel willen aanvragen. Ik heb het over het AMK (Advies en Meldpunt Kindermishandeling), de RVK (Raad voor de Kinderbescherming) en Jeugdzorg gehad en zijdelings heb ik pleegzorg nog genoemd. Ik wilde voorkomen dat er nog reclame werd gemaakt voor deze instellingen, dus andere namen heb ik zo weinig mogelijk genoemd. Toen ik dat gedicht voorgelezen had besefte ik dat ik Leander's naam daarin 2X genoemd had. Mochten ze dat toch uitzenden, dan kunnen mensen zijn uithuisplaatsing gemakkelijker op internet terugvinden. Ik deed het niet expres, een geluk bij een ongeluk - het kan een voordeel zijn. Er zijn niet zoveel kinderen die Leander heten. Verder laat ik het maar op me afkomen. Ik zag er redelijk maar vermoeid uit. Mijn huid had weinig plekken, maar ik zag wel wit, ik had slecht geslapen en ik had ook al uren zitten wachten omdat ze flink veel later kwamen. 5 Minuten voor het interview had ik te horen gekregen dat het bezoek van Leander aan mij de volgende dag weer niet door kon gaan omdat hij voor de zoveelste keer ziek was en nu voor de 2e keer dubbele oorontsteking had. Dat is niet goed! Hoewel: anders had ik het waarschijnlijk noot geweten dat hij ziek was. Wat zou hij allemaal niet willen horen wat ze hem commanderen dat hij moet doen of niet mag? Het kan ook een smoesje zijn, want ze hadden geen vervoer geregeld. Dit was grotendeels wat ik medegedeeld heb. Ik ben benieuwd wat ze er werkelijk van uitzenden. *Graag jullie reactie en kritiek over wat jullie van de uitzending vinden!* Groeten, Arlette Heskes